Ἐκ περιεργείας λοιπὸν ἠρώτησεν ἕνα ἐκ τῶν Ἱερέων ἐν μέσῳ τῆς ὁμηγύρεως, μετὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν· «Τί ἔγινε τὸ πλῆθος ἐκεῖνο τῶν βατράχων, τὸ ὁποῖον ἠκούετο ἄλλοτε;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἱερεύς· «Δέσποτα, ἀπὸ τὴν ἡμέραν, ὅτε εἵπετε, κακὸν χρόνον νἄχουν, καὶ δὲν σᾶς ἄφησαν νὰ κοιμηθῆτε, οὐδέποτε πλέον ἠκούσθησαν». Τότε ὁ Ἅγιος, ὑπομειδιῶν, εἶπε· «Καὶ μὲ ἤκουσαν τὰ εὐλογημένα;». Μόλις ἐτελείωσε τὴν λέξιν καί, ὤ τοῦ θαύματος! Ἀμέσως ἤρχισαν νὰ κοάζουν οἱ βάτραχοι, μέγαν θόρυβον προξενοῦντες, ὡς καὶ πρότερον.

Ζῶντος ἔτι τοῦ Ἁγίου, περὶ τὰ τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του, γυνή τις ἐκ τοῦ χωρίου Σουλιμᾶ ἦτο μάγισσα, πλανῶσα πολλοὺς καὶ πολλὰς ψυχὰς εἰς τὸν Σατανᾶν παραδίδουσα. Ταῦτα μαθὼν ὁ Ἅγιος καὶ προσκαλέσας αὐτὴν τὴν ἐπετίμησεν, εἰπὼν νὰ παύσῃ τὰς μαγείας, νὰ ἐξομολογηθῇ καὶ νὰ ὑποστῇ κανόνα τῶν ἀνομημάτων της, εἰ δὲ μὴ θὰ εἶναι ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ γυνὴ τότε, συνελθοῦσα καὶ κατανυγεῖσα, εἶπεν εἰς τὸν Ἀρχιερέα, ὅτι μετανοεῖ ἐξ ὅλης καρδίας καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ τὴν ἐξομολογήσῃ ὁ ἴδιος. Πλήρης λοιπὸν ἐνθουσιασμοῦ ὁ Ἅγιος ἐπωφελήθη τῆς εὐκαιρίας ὅπως ἁρπάσῃ ἐκ τῶν δικτύων τοῦ διαβόλου τὴν πρὸ τόσου καιροῦ αἰχμάλωτον ψυχήν. Ἐξωμολόγησε λοιπὸν ταύτην, τὴν παρηγόρησε καὶ ἐπέβαλεν εἰς αὐτὴν κανόνα ἀνάλογον τῶν ἁμαρτημάτων, κατὰ τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς Κανόνας. Παρήγγειλε δὲ εἰς αὐτὴν μετὰ τὸ τέλος τοῦ κανόνος νὰ ἐπανέλθῃ, ὅπως τὴν συγχωρήσῃ καὶ τῆς δώσῃ τὴν ἄδειαν, ἵνα προσέλθῃ καὶ μεταλάβῃ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἀλλ’ ἐν τῷ μεταξὺ ἡ γυνή, ἔκπληκτος, μανθάνει ὅτι ὁ Ἀρχιερεὺς ἀσθενεῖ βαρέως καὶ πρόκειται νὰ ἀποθάνη! Τρέχει λοιπὸν αὕτη δρομαίως εἰς Χριστιανούπολιν, ἵνα προφθάσῃ, ἀλλ’ ἤδη ὁ Ἅγιος εἶχε τελειωθῆ καὶ ἦτο ἡ στιγμὴ καθ’ ἣν ἐκηδεύετο, φερόμενος εἰς τὸν τάφον. Διασχίσασα λοιπὸν τὸ πλῆθος μεθ’ ὁρμῆς, πίπτει πρηνὴς ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου ὀλολύζουσα καὶ γοερῶς θρηνοῦσα. Τότε οἱ βαστάζοντες τὸ ἱερὸν Λείψανον ἐσταμάτησαν. Ἔλεγε δὲ ἡ γυνὴ ἐκείνη· «Ὤ δυστυχία μου, τί νὰ γίνω ἡ ταλαίπωρος; Διατί, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, μὲ ἄφησες τὴν δυστυχῆ ἀσυγχώρητον; Πῶς νὰ ζήσω τοῦ λοιποῦ ὑπὸ τὸν δεσμὸν τοῦ ἐπιτιμίου; Ἐλέησόν με, Ἅγιε, καὶ δός μοι τὴν συγχώρησιν». Ταῦτα μετὰ δακρύων καὶ οἰμωγῶν ἔλεγεν ἐκείνη. Ὁ δὲ Ἅγιος, παρευθύς, ὤ τῆς μεγάλης σου πρὸς Θεὸν παρρησίας, Ἀθανάσιε! ὑψώσας τὴν χεῖρα ηὐλόγησεν αὐτὴν ὡς νὰ ἦτο ζῶν. Τοῦτο τὸ τεράστιον ἰδόντες ἅπαντες οἱ ἀκολουθοῦντες τὸ ἅγιον Λείψανον ἐξεπλάγησαν καὶ ἐβόων· «Κύριε ἐλέησον!».