Ἡ τροφὴ αὐτοῦ ἦτο ὁμοία πρὸς τὴν τῶν παλαιῶν Ἁγίων Ἱεραρχῶν, οἵτινες, ἐκπληροῦντες τὸ παράγγελμα τοῦ θείου Ἀποστόλου Παύλου, ἠρκοῦντο εἰς τὰ ἀπολύτως μόνον ἀναγκαῖα· «Ἔχοντες δὲ διατροφὰς καὶ σκεπάσματα τούτοις ἀρκεσθησόμεθα» (Α’ Τιμ. ϛ’ 8), ἔλεγεν ὁ μακάριος Παῦλος.
Πρὶν ὅμως ἀρχίσωμεν τὴν διήγησιν τῶν θαυμασίων, ἅτινα ὁ Θεὸς διὰ τούτου τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου ἐποίησε, θὰ εἴπωμεν ὀλίγα τινὰ πρὸς στερέωσιν τῶν δυσπιστούντων, διότι πολλοὶ τῶν εὐσεβῶν ἀκούοντες ἢ καὶ ἀναγινώσκοντες τὰ εἰς τὰ Μαρτυρολόγια καὶ τοὺς Βίους τῶν Ἅγίων διάφορα τεράστια, τὰ ὑπὸ τῶν Ἁγίων ἀνδρῶν ἐνεργηθέντα, διστάζουν καὶ ἀφήνουν νὰ ἀναβαίνωσιν ἐν τῇ διανοίᾳ των λογισμοὶ δυσπιστίας καὶ διαλογίζονται λέγοντες· «Ἆρά γε ἀληθῆ εἶναι ταῦτα; Ἆρά γε οὕτως ἕχουσι; Μήπως εἶναι ὑπερβολαὶ καὶ ἀποτελέσματα θεοβλαβείας;». Ἀλλ’ οἱ ταῦτα διαλογιζόμενοι ἂς ἀναλάβωσι πίστιν. Διότι ἐὰν πρόκειται περὶ γεγονότος, τὸ ὁποῖον ἐκάλυψεν ὁ χρόνος καὶ δὲν ἔχομεν μάρτυρας, ἴσως νὰ δικαιολογῆται καὶ κάποια ἀμφιβολία. Ἀλλ᾽ ὅταν φέρωμεν μάρτυρας ζῶντας ἤδη καὶ ἰδίοις ὄμμασιν ἰδόντας τινὰ τῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου τούτου, τότε θὰ μείνη ᾆρά γε ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία; Τοῦτο βεβαίως δὲν εἶναι ἐπιτρεπτέον.
Ἀπὸ καταβολῆς κόσμου οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὄργανα, διὰ τῶν ὁποίων ὁ Θεὸς ἐκτελεῖ τὰς βουλάς του καὶ δι’ ὧν ἡ θεία Αὐτοῦ Πρόνοια ἐπενεργεῖ εἰς τὰς μεταβολὰς καὶ τὰς εὐχὰς τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀλλ’ οἱ τῆς Χάριτος ἄνθρωποι, οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ φίλοι, οἱ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν μιμηθέντες καὶ τὰ ἴχνη Αὐτοῦ ἀκολουθήσαντες, δοξάζονται διὰ σημείων καὶ τεράτων καὶ ζῶντες καὶ μετὰ θάνατον.
Ταῦτα δὲ τελοῦνται ἢ πρὸς εὐεργεσίαν τῆς ἀνθρωπότητος καὶ στήριξιν τῆς ἀληθινῆς τοῦ Χριστοῦ Πίστεως ἢ προς σωφρονισμὸν τῶν ἐν τῇ κακίᾳ ἐπιμενόντων. Ἡ Πίστις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατ’ ἀρχὰς ἐθριάμβευσεν οὐχὶ διὰ λόγων καὶ ἀνθρωπίνων ἐπινοημάτων, ἀλλὰ διὰ σημείων καὶ θαυμάτων. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπέστειλε τοὺς θεοπνεύστους Ἀποστόλους ἵνα κηρύξωσι τὸ Εὐαγγέλιον εἰς πᾶσαν τὴν κτίσιν, εἶπεν, ὅτι εἰς τοὺς πιστεύσαντας θὰ ἐπακολουθήσωσι σημεῖα. «Σημεῖα δὲ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει ἐν τῷ ὀνόματί μου, δαιμόνια ἐκβαλοῦσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς, ὄφεις ἀροῦσι· κἂν θανάσιμόν τι πίωσι οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψῃ· ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι καὶ καλῶς ἕξουσιν» (Μάρκ. ιϛ’ 17-18).