ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ὁ ἁγιώτατος Ἐπίσκοπος Χριστιανουπόλεως ἐγεννήθη εἰς Κέρκυραν τὸ ἔτος 1665, ἐκ γονέων εὐσεβῶν. Ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἐκαλεῖτο Ἀνδρέας, ἡ δὲ μήτηρ του Εὐφροσύνη. Ἐπειδὴ δὲ ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἦτο ἐκ τῶν ἐπισήμων ἀρχόντων τῆς Ἑνετικῆς Διοικήσεως τῶν Ἰονίων νήσων, μετῴκησεν οἰκογενειακῶς εἰς Καρύταιναν, ἀκολευθήσας τὸν τότε κυβερνήτην τῆς Πελοποννήσου νεοδιορισθέντα τῷ 1684. Διότι τότε ἡ Πελοπόννησος ἅπασα ὡς καὶ αἱ Ἰόνιοι νῆσοι ἦσαν ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τῶν Ἑνετῶν. Ἐκτὸς τοῦ Ἁγίου ὁ πατὴρ αὐτοῦ εἶχε καὶ ἑτέρους τρεῖς υἱούς, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ μὲν εἷς, νυμφευθείς, ἀποκατέστη εἰς Χριστιανούπολιν, ὁ δὲ ἕτερος, Ἀντώνιος καλούμενος, ἔμεινεν εἰς Καρύταιναν, λαβὼν ὡς σύζυγον τὴν αὐταδέλφην τοῦ τότε διασήμου ἀρματωλοῦ Ἀθανασίου Κουλᾶ, καπετὰν Θανάση κοινῶς ὀνομαζομένου, ὁ δὲ τρίτος, ἔχων κλίσιν εἰς τὰ στρατιωτικά, κατετάχθη εἰς τὸ ναυτικὸν Ἑνετικὸν τάγμα.

Τὸν δὲ Ἀναστάσιον, διότι οὕτως ὠνομάζετο ὁ Ἅγιος πρότερον, ἔχοντα μεγάλην κλίσιν πρὸς τὴν παιδείαν καὶ μάλιστα τὴν ἔσω, παρέδωκε παιδιόθεν εἰς ἐξόχους διδασκάλους, κατά τε τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν παιδείαν. Τὸ δὲ παιδίον, τυχὼν εἷς ἐξ ἐκείνων, τοὺς ὁποίους ὁ Θεὸς προέγνω καὶ προώρισε καὶ ἐκάλεσε καὶ ἐδόξασεν, ἐπεδόθη μᾶλλον εἰς τὴν χριστιανικὴν διδασκαλίαν ἢ εἰς τὴν θύραθεν. Διὸ καὶ νέος ἔτι ὢν ἠσκεῖτο εἰς τὴν ἐγκράτειαν, τὴν ἀέναον προσευχήν, τὴν μετάληψιν τῶν Ἀχράντων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων, τὴν χριστιανικὴν καὶ φιλοπροσήγορον συμπεριφοοὰν πρὸς πάντας τοὺς συναναστρεφομένους, εἰς τὴν ταπείνωσιν καὶ ἐν γένει εἰς τὴν ἀποστροφὴν πρὸς πᾶσαν ματαιότητα. Προσεπάθει ἀπὸ στιγμῆς εἰς στιγμὴν καὶ ἀπὸ ἡμέρας εἰς ἡμέραν νὰ προσθέτῃ εἰς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ νέαν τινὰ χριστιανικὴν ἀρετήν, ἵνα οὕτω πλησιάζῃ περισσότερον πρὸς τὸν Θεόν. Διὰ τοῦτο καὶ πολλάκις προσευχόμενος ἔλεγεν ἐνδομύχως τὸ τοῦ Δαυΐδ· «Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου» (Ψαλμ. ρμβ’ 8).

Ὅτε δὲ ἔφθασεν εἰς ἀνδρικὴν ἡλικίαν, ὁ πατήρ του ἠνάγκασεν αὐτὸν νὰ ἔλθῃ εἰς γάμον, ὡς τοῦτο συμβαίνει εἰς τοὺς πλείστους ἐκ τῶν ἀνθρώπων. Διότι καύχημα καὶ χαρὰν νομίζουσιν οἱ γονεῖς νὰ βλέπωσιν υἱοὺς υἱῶν καὶ θυγατέρας θυγατέρων. Πράγματι δὲ τερπνὸν καὶ εὐάρεστον εἶναι τὸ νὰ βλέπῃ τις υἱούς, θυγατέρας καὶ ἐγγόνους ὡς νεόφυτα ἐλαιῶν κύκλῳ τῆς τραπέζης αὐτοῦ, πλὴν ὅμως ἡ παρθενία ὑπερβαίνει πάντα ταῦτα, διότι εἶναι μέγα καὶ ὑψηλὸν ἀξίωμα καὶ τοῖς Ἀγγέλοις ὁμότιμον. Διὸ καὶ ὀλίγοι εἶναι οἱ ταύτην ἀσπαζόμενοι, ὀλίγιστοι δὲ οἱ δι’ αὐτῆς σῳζόμενοι. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί (Ματθ. κ’ 16).