Ἐνῷ λοιπὸν ἔμελλε νὰ ἀναχωρήσῃ τὴν ἑπομένην, ἐπιφαίνεται εἰς αὐτὸν καθ’ ὕπνους ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μετὰ τοῦ Τιμίου Προδρόμου, λέγουσα· «Σκεῦος ἐκλογῆς καὶ ὑπηρέτης τοῦ Υἱοῦ μου μέλλεις νὰ γίνῃς, ὦ Ἀθανάσιε. Ἀπόστειλον λοιπὸν τοὺς δούλους μετὰ τῶν νυμφικῶν ἐνδυμάτων πρὸς τὸν πατέρα σου καὶ ἡ κόρη ἂς ἔλθῃ εἰς γάμον μετ’ ἄλλου ἀνδρός. Σὺ δὲ πορεύου εἰς Κωνσταντινούπολιν». Ὁ δὲ Ἀθανάσιος, ἐξυπνήσας καὶ ἔντρομος γενόμενος, ἀνεβόησεν· «Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ ἐξαγαγών με τῆς θλίψεως ναὶ στενοχωρίας μου. Οὐχὶ τὸ ἐμόν, ἀλλὰ τὸ τοῦ Κυρίου μου γενέσθω θέλημα».

Ὅστις ἠγάπησε τὸν Θεὸν καὶ ἠγαπήθη ὑπ’ αὐτοῦ τόσον, ὥστε νὰ ἀξιωθῇ νὰ δοκιμάσῃ τοιαύτην ὑπερφυᾶ καὶ ἀνερμήνευτον ἐπιφάνειαν, ἐκεῖνος δύναται νὰ ἐννοήσῃ εἰς ποῖον βαθμὸν πνευματικῆς εὐφροσύνης καὶ ψυχικῆς ἀγαλλιάσεως εὑρίσκετο, κατὰ τὴν στιγμὴν ἐκείνην, ὁ θεοσεβὴς οὗτος ἄνθρωπος. Ἔγραψε λοιπὸν πάραυτα ἐπιστολὴν καὶ διὰ τῶν ὑπηρετῶν αὐτοῦ ἀπέστειλε πρὸς τὸν πατέρα του. Ἔγραφε δὲ ἡ ἐπιστολὴ ταῦτα· «Ἀπόστειλον, ὦ πάτερ, εἰς τὴν μέχρι τοῦδε μνηστήν μου τὰ νυμφικὰ ἐνδύματα καὶ συμβούλευσον ταύτην, ἵνα ἐκλέξῃ δι’ ἑαυτὴν ἕτερον ἄνδρα πρὸς συμβίωσιν, διότι ὁ Ἀναστάσιος ἀναχωρεῖ εἰς τόπον μακρινὸν καὶ ἴσως οὐδέποτε πλέον θὰ ἴδῃ αὐτόν». Ταῦτα γράψας, ἀνεχώρησεν εἰς Κωνσταντινούπολιν.

Ἐκεῖ γνωρισθεὶς μετὰ τοῦ Πατριάρχου Γαβριήλ, τοῦ ἀπὸ Χαλκηδόνος, τοῦ Σμυρναίου, τὸ 1702, καὶ ἐκδηλώσας εἰς αὐτὸν τὴν ἐπιθυμίαν του, ὅτι, δηλαδή, ἐφλέγετο ἵνα ἀσπασθῇ τὸ Μοναχικὸν σχῆμα, ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν Πατριάρχην τὴν ἄδειαν. Ὁ δὲ Πατριάρχης Γαβριήλ, δοκιμάσας καὶ ἰδὼν τὴν σύνεσιν τοῦ ἀνδρὸς ὡς καὶ τὴν ἐνάρετον καὶ ἁγίαν αὐτοῦ διαγωγήν, ἐχειροτόνησε τοῦτον ἐν τοῖς Πατριαρχείοις Ἱεροδιάκονον καὶ μετά τινα ἔτη προήγαγεν εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Πρεσβυτέρου. Κατὰ δὲ τὸ ἔτος 1711, ὅτε ὁ διάσημος ἐκκλησιαστικὸς ρήτωρ Ἠλίας Μηνιάτης ἦτο Ἱεροκήρυξ εἰς Κέρκυραν, ὁ τότε Ἑνετὸς κυβερνήτης τῆς Πελοποννήσου Ἄγγελος Ἔμος, γνωρίζων ἐκ τοῦ πλησίον τὸν Μηνιάτην καὶ ὑπεραγαπῶν αὐτὸν διὰ τὰ ἔξοχα αὐτοῦ προτερήματα, ἐπρότεινεν αὐτὸν εἰς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν ὡς ὑποψήφιον τῆς τότε χηρευούσης Ἀρχιεπισκοπῆς τῆς Χριστιανουπόλεως. Ἀλλ’ ὁ Μηνιάτης, εἴτε κινούμενος ὑπὸ ταπεινοφροσύνης, εἴτε γνωρίζων ὅτι, προκειμένου νὰ ἐπιτύχῃ τὴν ὠφέλειαν τοῦ πλησίον, ἠδύνατο νὰ ἐπιτύχῃ τοῦτο καλλίτερον εἰς Κέρκυραν εὑρισκόμενος, δὲν ἐδέχθη τὴν πρότασιν. Παραιτηθέντος ὅθεν τούτου, ὁ Πατριάρχης Γαβριὴλ ἐχειροτόνησεν ὡς τοιοῦτον τὸν Ἀθανάσιον.