Τότε καὶ ὁ Ἅγιος Δημήτριος, δακρύσας, εἶπε πρὸς αὐτόν. «Καὶ δι’ ἐμὲ τὸ αὐτὸ ἔγινεν, Ἀρχιερεῦ Ἀχίλλιε. Διότι καὶ ἐγὼ πολλάκις ἐβοήθησα τοὺς Θεσσαλονικεῖς καὶ ἀπὸ αἰχμαλωσίας ἐλύτρωσα καὶ ἀπὸ θανατικοῦ ἠλευθέρωσα καὶ πᾶσαν ἀσθένειαν ἐθεράπευσα. Τώρα ὅμως, ἕνεκα τῶν πολλῶν αὐτῶν ἁμαρτιῶν, παρεχώρησεν ὁ Θεὸς καὶ μὲ ἐπρόσταξε νὰ ἐγκαταλείψω ταύτην, ἵνα παραδοθῇ εἰς τοὺς Ἀγαρηνούς. Διὰ τοῦτο, ὑπακούσας εἰς τὴν προσταγὴν Αὐτοῦ, ἰδοὺ ἐξῆλθον καὶ ὑπάγω ὅπου Αὐτὸς ὁ Κύριος προστάξῃ». Ταῦτα δὲ εἰπόντες ἀμφότεροι καὶ κύψαντες τὰς κεφαλὰς αὐτῶν πρὸς τὴν γῆν, ἔκλαυσαν ἐπὶ ὥραν ἱκανήν. Ἔπειτα, ἀσπασάμενοι ἀλλήλους καὶ ἀποχαιρετισθέντες, εὐθὺς ἔγιναν ἄφαντοι.
Τοῦτο τὸ θαῦμα ἰδόντες οἱ Χριστιανοὶ ἐκεῖνοι δὲν ἐτόλμησαν νὰ εἰσέλθωσιν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ἀλλ’ ἐπέστρεψαν, διηγούμενοι τὸ θαυμάσιον. Μετὰ δὲ ἀπὸ ἕνα μῆνα ἐκυριεύθησαν ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ ἡ Θεσσαλονίκη καὶ ἡ Λάρισα. Ἀλλ’ ἂν καὶ ἔγινε τοῦτο καὶ ἀνεχώρησεν ἡ ἐπίσκεψις καὶ ἡ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου ἐκ τῆς Λαρίσης, Θεοῦ παραχώρησις ἦτο νὰ παραδοθῇ ἡ πόλις εἰς τοὺς Ὀθωμανούς, ἵνα τιμωρηθῇ καὶ σωφρονισθῆ ὁ λαός. Ὅμως εἰς ἄλλας δεινὰς συμφορὰς καὶ κακὰς περιστάσεις, ἡ Λάρισα δὲν ἔμεινεν ἀπροστάτευτος ἀπὸ τῆς χάριτος καὶ τῆς βοηθείας τοῦ Ἁγίου. Διότι οἱ Ἅγιοι πάντοτε παρίστανται εἰς ὅσους ἐπικαλοῦνται αὐτοὺς καὶ βοηθοῦν καὶ θαυματουργοῦν ἀενάως, ἕτοιμοι δὲ βοηθοὶ γίνονται εἰς πᾶσαν ἀνάγκην, καθὼς καὶ ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος, ὅστις πολλοὺς ἐβοήθησε καὶ ἠλευθέρωσεν ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως. Καὶ μετὰ τὴν ἅλωσιν, τὴν δουλείαν καὶ τὴν ἀπελευθέρωσιν καὶ ἕως τοῦ νῦν δὲν παύει νὰ θαυματουργῇ πάντοτε, μεσιτεύων πρὸς Κύριον ὑπὲρ τῶν εὐσεβῶν.
Ἀλλὰ καὶ τώρα βλέπομεν τὴν ἑαυτοῦ μεγαλόπολιν Λάρισαν ἠλευθερωμένην ἀπὸ τοῦ ἀπίστου ζυγοῦ καὶ ὑπὸ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλήνων ἐξουσιαζομένην καὶ ἀκμάζουσαν ἡμέραν καθ’ ἡμέραν καὶ θάλλουσαν, προσέτι δὲ λελυτρωμένην καὶ καθαρὰν ἀπὸ πάσης αἱρέσεως, διὰ πρεσβειῶν τοῦ τρισμάκαρος Ἱεράρχου Ἀχιλλίου.
Ταῦτα μόνον τὰ ὀλίγα καὶ ἐν συντόμῳ γεγραμμένα κατορθώματα τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου ἀφῆκεν εἰς ἡμᾶς ὁ πανδαμάτωρ χρόνος. Κύριος δὲ οἶδε καὶ πόσα ἄλλα ἐτέλεσεν. Ἀλλά, κατὰ τὴν παροιμίαν, καθὼς ἐκ τοῦ ὄνυχος τὸν λέοντα γνωρίζομεν καὶ ἐκ τοῦ κρασπέδου τὸ ὕφασμα, οὕτω καὶ ἐκ τῶν ὀλίγων τούτων, τῶν γεγραμμένων, γνωρίζομεν τὴν μεγάλην ἁγιότητα τοῦ τρισμάκαρος Ἀχιλλίου, οὗ ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, Χάριτι τοῦ Ἁγίου Θεοῦ ἡμῶν, ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.