Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος καὶ ὑψώσας τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς πρὸς τὸν οὐρανόν, ηὐχήθη καὶ ηὐλόγησεν ὅλους καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ἁγίαν καὶ ὁλόφωτον ψυχὴν αὐτοῦ εἰς χεῖρας Θεοῦ, πληρώσας τὸ κοινὸν αὐτοῦ χρέος, περὶ τὰ μέσα τοῦ Δ’ (4ου) αἰῶνος. Τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ Λείψανον ἀφῆκεν εἰς τοὺς Χριστιανοὺς ὡς πολύτιμον καὶ ἐξαίρετον λίθον καὶ ὡς πλοῦτον αἰώνιον καὶ ἀδάπανον. Τότε οἱ εὑρεθέντες ἐκεῖ Ἐπίσκοποι καὶ Ἱερεῖς, ὡς καὶ ὁ λαός, ἄραντες τὸ ἅγιον ἐκεῖνο Λείψανον μετὰ πολλῆς εὐλαβείας, ἀπέθεντο εἰς τὸν τάφον τὸν ὁποῖον πρότερον ἔκτισεν ὁ Ἅγιος. Τυφλοὶ τότε ἀνέβλεψαν, χωλοὶ ἠνωρθώθησαν, δαιμόνια ἐδιώχθησαν καὶ σχεδὸν πᾶσα ἀσθένεια ἐθεραπεύθη εἰς ἐκείνους οἵτινες ἤγγιζον μετ’ εὐλαβείας τὸ ἱερὸν καὶ πάντιμον τοῦ θείου Ἱεράρχου σῶμα.
Ἀφ’ ὅτου δὲ ἐνεταφιάσθη τὸ χαριτόβρυτον τοῦ Ἁγίου, Ἀχιλλίου Λείψανον ἔμεινεν εἰς τον τάφον ἐπὶ πολὺν καιρὸν κεκρυμμένον. Ἀλλὰ μὴ ὑπαρχούσης τότε τῆς συνηθείας νὰ κάμνωσιν ἀνακομιδήν, ἔμεινε, προϊόντος τοῦ καιροῦ, ὄχι μόνον τὸ Λείψανον, ἀλλὰ καὶ ὁ τάφος ἄγνωστος. Οὕτω παρῆλθον χρόνοι τριακόσιοι. Ὁ Παντοδύναμος ὅμως Θεός, ὁ γινώσκων τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων, δὲν ἠθέλησε νὰ κρύπτεται τοιοῦτος θησαυρός, ἀλλ’ ἐφανέρωσε τὸ θεῖον τοῦ Ἀγίου Λείψανον παραδόξως, διὰ θαύματος, κατὰ τὴν ι’ (10ην) τοῦ μηνὸς Φεβρουαρίου καὶ οὕτω ἀπήλαυσε πάλιν τοῦτο ἡ ποίμνη αὐτοῦ. Ἀφοῦ δὲ ἔγινεν ἡ τούτου ἀποκάλυψις, τίς δύναται νὰ διηγηθῇ τὰ ἄπειρα αὐτοῦ θαύματα, τὰ τελεσθέντα μετὰ ταῦτα; Διότι ἅπαντες, ὅσοι προσήρχοντο καὶ ἠσπάζοντο τοῦτο, ἐλάμβανον τὴν θεραπείαν. Ὅθεν καὶ πηγαὶ ἰαμάτων ἐγνωρίζοντο ὁ τάφος καὶ τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου Λείψανον καὶ ἦτο διὰ τὴν περίλαμπρον πόλιν τῆς Λαρίσης θησαυρὸς πολύτιμος καὶ πλοῦτος ἀνεκτίμητος καὶ ἀδάπανος.
Παρέμενε δὲ ἐναποτεθειμένον τὸ ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου ἐν τῇ πόλει τῆς Λαρίσης εἰς τὸν μεγαλοπρεπῆ Ναὸν αὐτοῦ, τὸν ὁποῖον οἱ κάτοικοι μετέπειτα ἀνήγειραν ἐκ βάθρων καὶ εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο καὶ ἡ καθέδρα τοῦ Μητροπολίτου. Οὕτως ἐτιμᾶτο παρὰ πάντων καὶ προσεκυνεῖτο καὶ καθ’ ἑκάστην ἐθαυματούργει, ἕως τοῦ ἔτους ϡοη’ (978) ἀπὸ Χριστοῦ. Τότε, κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ διὰ τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ, ἐστερήθη ἡ Λάρισα καὶ ἀπώλεσε τοῦτον τὸν μέγαν θησαυρὸν διὰ τοῦ ἑξῆς τρόπου. Ὁ ἄρχων τῶν Βουλγάρων Σαμουήλ, ἐγερθεὶς κατὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ πολεμήσας, ἐκυρίευσε τὴν Μακεδονίαν, τὴν Θεσσαλίαν καὶ ὅλην τὴν Ἑλλάδα, καθὼς καὶ τὴν Πελοπόννησον.