Τότε εἰσελθὼν εἰς τὴν μεγαλόπολιν Λάρισαν καὶ κυριεύσας αὐτὴν ἔλαβεν αἰχμαλώτους ὅλους τοὺς κατοίκους πανοικεί, μετὰ δὲ τούτων καὶ τὸ ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου, ὡς καὶ ἄλλα θεῖα καὶ ἱερὰ κειμήλια, τὰ ὁποῖα καὶ μετήγαγεν εἰς τὴν πόλιν Πρέσπαν, ὅπου ἦτο ἡ καθέδρα τοῦ βασιλείου αὐτοῦ.
Ὅθεν ἐκεῖ εὑρίσκεται, ἕως τῆς σήμερον, τὸ θαυματόβρυτον τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου Λείψανον, μετὰ μεγίστης εὐλαβείας τιμώμενον παρὰ τῶν ἐκεῖσε κατοίκων καὶ καθ’ ἑκάστην θαυματουργοῦν. Ὥστε, ἐὰν ἐστέρησε τὴν Ἑλλάδα ὁ Ἅγιος τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Λειψάνου, ἐπλούτισεν ὅμως τὴν Βουλγαρίαν καὶ ἐτιμήθη καὶ τιμᾶται καὶ ἐκεῖ. Ἴσως καὶ τοῦτο ἐγένετο κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ, ἐπειδὴ τὸ γένος τῶν Βουλγάρων ἦτο τότε νεοφώτιστον καὶ νεοπαγές. Ὅθεν ἦτο ἀνάγκη νὰ ἀπέλθῃ ἐκεῖ τὸ ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου, ἵνα στηρίξῃ καὶ στερεώσῃ, διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ καὶ τῶν ἱερῶν αὐτοῦ θαυμάτων καὶ τοὺς ἐκεῖ Χριστιανούς. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἕλληνες, ἂν καὶ ἐστερήθησαν τοῦ ἁγίου Λειψάνου, δὲν ἔμειναν ἄμοιροι καὶ τῆς τούτου χάριτος, ἕως ὅτου παρεδόθη ἡ Λάρισα ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τῶν Ὀθωμανῶν. Διότι τότε ἀνεχώρησεν ἡ δύναμις καὶ ἡ βοήθεια τοῦ Ἁγίου ἐκεῖθεν, καθὼς ὁ Θεὸς ἐφανέρωσε, διὰ τοῦ ἑξῆς ἐξαισίου θαύματος.
Ὅτε ἔμελλον νὰ κυριευθῶσιν αἱ δύο τότε ἐπίσημοι πόλεις τῶν Ἑλλήνων, ἡ Λάρισα καὶ ἡ Θεσσαλονίκη, ἄνθρωποί τινες ἐρχόμενοι εἰς Θεσσαλονίκην καὶ καθήσαντες ὀλίγον καθ’ ὁδὸν δι’ ἀνάπαυσιν, εἶδον ὀφθαλμοφανῶς ἄνδρα τινά, ὡς στρατιώτην, ἔφιππον, ἐρχόμενον ἐκ Θεσσαλονίκης. Συγχρόνως δὲ βλέψαντες καὶ πρὸς τὸ ἄλλο μέρος τῆς ὁδοῦ, εἶδον Ἀρχιερέα τινὰ γηραιὸν καὶ σεβάσμιον, ἔφιππον καὶ τοῦτον ἐρχόμενον, οἵτινες καὶ ἐπλησίασαν άλλήλους. Σταθεὶς τότε ὁ στρατιώτης καὶ προσκυνήσας τὸν Ἀρχιερέα εἶπε· «Χαίροις, Ἀρχιερεῦ τοῦ Θεοῦ Ἀχίλλιε». Ἀντιχαιρετήσας δὲ ὁ Ἀρχιερεὺς εἶπε· «Χαίροις καὶ σύ, στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ Δημήτριε». Οἱ δὲ Χριστιανοὶ ἐκεῖνοι, ἀκούσαντες ταῦτα καὶ θαμβηθέντες, ἐσύρθησαν πρὸς παράμερον σημεῖον τῆς ὁδοῦ, διὰ νὰ ἴδωσι τὸ ἀποβησόμενον. Τότε ὁ στρατιώτης εἶπε πάλιν πρὸς τὸν Ἀρχιερέα· «Πόθεν ἔρχεσαι, Ἀρχιερεῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ποῦ ὑπάγεις;». Ὁ δὲ Ἅγιος Ἀχίλλιος, δακρύσας, εἶπε· «Διὰ τὰς ἁμαρτίας καὶ τὰς ἀνομίας τοῦ λαοῦ ἐπρόσταξεν ὁ Θεὸς νὰ ἐξέλθω ἐκ τῆς Λαρίσης, τὴν ὁποίαν ἕως τοῦ νῦν ἐφύλαττον, διότι μέλλει νὰ παραδοθῇ εἰς τὰς χεῖρας τῶν Ἀγαρηνῶν. Καὶ ἰδού, ἐξῆλθον καὶ ὑπάγω, ὅπου ὁ Κύριος μὲ προστάξῃ. Ἀλλά, σύ, πόθεν ἔρχεσαι; Εἰπέ μοι σὲ παρακαλῶ».