Τούτων οὕτω γενομένων, ἐτελεύτησεν ὁ Ἀρχιερεὺς τῆς ἐν Θεσσαλίᾳ πρωτευούσης πόλεως Λαρίσης καὶ ἔμεινεν ὁ θρόνος κενός. Διό, χωρὶς ἀναβολήν, ὅλοι οἱ πολῖται καὶ οἱ πέριξ χωρικοὶ μικροὶ καὶ μεγάλοι ἐψήφισαν τὸν Ὅσιον Ἀχίλλιον Ἀρχιερέα καὶ Ποιμένα των ἤ, μᾶλλον εἰπεῖν, ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἡ ὁδηγήσασα αὐτὸν νὰ ἔλθῃ εἰς ταῦτα τὰ μέρη, αὕτη ἐψήφισε καὶ ἐστερέωσε τοῦτον ἄνωθεν. Οὕτως ὁ Ἅγιος ἐχειροτονήθη Ἀρχιεπίσκοπος Λαρίσης. Ἀφοῦ δὲ ἐδέχθη ὁ Ὅσιος τοιοῦτον μέγα καὶ θεῖον ἀξίωμα, ἤρχισε νὰ δεικνύῃ μεγάλην ἐπιμέλειαν εἰς τὸ πρὸς αὐτὸν ἐμπιστευθὲν ποίμνιον, συμβοηθοὺς ἔχων καὶ τοὺς λοιποὺς Ἐπισκόπους τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Λαρίσης, οἵτινες, ὡς ἠγαπημένα αὐτοῦ τέκνα, ἐπείθοντο εἰς αὐτόν. Ἐκυβέρνα ὅθεν πτωχούς, ἐβοήθει χήρας, ἔτρεφεν ὀρφανά, ἠλευθέρωνε τοὺς ἀδικουμένους, ἐφαίνετο ἕτοιμος βοηθὸς εἰς πᾶσαν ἀνάγκην καί, ὡς καλὸς διδάσκαλος καὶ ποιμήν, ἐδίδασκε καθ’ ἑκάστην καὶ ἐνουθέτει τὸ ἑαυτοῦ ποίμνιον, τρέφων διὰ τούτου καὶ τὰς πεινώσας ψυχὰς καὶ εἰς τὴν πίστιν στηρίζων, αὐξάνων οὕτω ὁσημέραι τὴν θείαν Χάριν τῆς πνευματικῆς πολιτείας. Ἀλλά, σὺν τούτοις, εἶχεν εὐχερῆ καὶ τὴν χάριν τῶν θαυμάτων καὶ τῶν ἰαμάτων. Εἰς πολλοὺς λοιπὸν ἀσθενεῖς, διὰ μόνης τῆς ἁφῆς τῆς χειρός, ἔδιδε τὴν ἴασιν. Ὅτε δὲ κάποτε ἐπεκράτησεν ἀνομβρία μεγάλη, οὗτος, διὰ τῆς προσευχῆς του, κατήγαγε βροχὴν ἐξ οὐρανοῦ. Ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἐχθροὺς καὶ βαρβάρους, λυμαινομένους ὡς οἱ λύκοι τὸ ἑαυτοῦ ποίμνιον, διὰ προσευχῆς πολλάκις ἐδίωξεν ἐκ τῶν ὁρίων καὶ εἰς ὄρη ἄβατα καὶ κρημνοὺς ἀπέπεμψε. Πλεῖστα δὲ ἄλλα καὶ πάμπολλα θαυμάσια ἐτέλεσεν, ἅτινα σιωπῶμεν συντομίας χάριν. Καὶ τὰ μέλλοντα ἀκόμη προέβλεπε καὶ προέλεγεν, ὡς καὶ λογισμοὺς τῶν νόων πολλῶν ἀπεκάλυπτε.
Ταῦτα ἐργαζομένου τοῦ Ἱεράρχου Ἀχιλλίου, ἠκούσθη καὶ διεδόθη ἡ φήμη αὐτοῦ πανταχοῦ, φθάσασα ἕως τῶν ὤτων τοῦ βασιλέως, ὅστις ἦτο τότε ὁ ἐν Ἁγίοις βασιλεῦσι Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας, ἐν ἔτει τκ’ (320). Ὅθεν καὶ οὗτος ὁ φιλόχριστος βασιλεὺς ἐπεθύμησε νὰ ἴδῃ τὸν ἀγγελόμορφον τοῦτον ἄνδρα καὶ νὰ ἀκούσῃ τοὺς μελιρρύτους αὐτοῦ λόγους. Ὅπερ καὶ ἐγένετο, συνεργούσης τῆς θείας τοῦ Θεοῦ βοηθείας. Διότι ἔτυχε τότε ἡ συνάθροισις τῶν θείων Ἀρχιερέων τῆς Ἁγίας Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ἐπειδή, νεύσει θεϊκῇ καὶ βασιλικῇ προσταγῇ, συνηθροίσθησαν ἅπαντες οἱ τῆς οἰκουμένης Ἀρχιερεῖς εἰς Νίκαιαν, ἐναντίον τοῦ δυσσεβοῦς Ἀρείου, συναπῆλθε μετὰ τούτων καὶ ὁ θεῖος Ἀχίλλιος ἐν ἔτει τκε’ (325).