Οἱ δὲ κάτοικοι, μαθόντες τὸν ἐρχομὸν αὐτοῦ, ἔκαμαν μεγάλην προετοιμασίαν ἁρμόζουσαν εἰς Ἀρχιερέα. Ηὐτρέπισαν δωθάτια, ἐστόλισαν Ναούς, ἐκαθάρισαν ὁδούς, ἡτοίμασαν τροφάς, καὶ πάντες ἐξῆλθον τῆς πόλεως εἰς προϋπάντησιν, νομίζοντες ὅτι θὰ ἴδωσι τὸν Ἀρχιερέα ἐρχόμενον κομψῶς ἐνδεδυμένον καὶ μετὰ συνοδείας καὶ δορυφόρων ἐφ’ ἵππου πολυτελοῦς συνοδευόμενον. Ταῦτα δὲ ἀφοῦ ἐγένοντο καὶ ταῦτα ἀναμένοντες, βλέπουσι δύο Κληρικοὺς ἐρχομένους πεζούς, ταπεινῶς ἐνδεδυμένους, τοὺς ὁποίους ἐνόμισαν ὅτι προαπέστειλεν ὁ Ἀρχιερεὺς ἵνα φέρωσι τὴν εἴδησιν διὰ τὴν ἀνάλογον προετοιμασίαν. Πλησιάσαντες τότε ἠρώτησαν αὐτοὺς περὶ τοῦ Ἀρχιερέως, ἐὰν ἦτο μακρὰν ἢ πλησίον. Ἀποκριθέντος δὲ τοῦ ἑνὸς ἐξ αὐτῶν, ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ ἀνάξιος τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἐξέλαβον πρῶτον τὴν ἀπόκρισιν ὡς εἰρωνείαν. Μετ’ ὀλίγον ὅμως, ἀφ’ οὗ ἐπέμειναν ἐρωτῶντες καὶ ἀκούοντες τοὺς ταπεινοὺς καὶ ὑπὲρ τὸ μέλι καὶ τὸ κηρίον γλυκυτέρους λόγους αὐτοῦ, ἐπίστευσαν ὅτι πράγματι οὗτος ἦτο ὁ Ἀρχιερεὺς αὐτῶν καὶ ἐθαύμασαν μεγάλως. Πίπτοντες δὲ πρὸ τῶν ἁγίων αὐτοῦ ποδῶν ἐζήτουν τὴν εὐλογίαν. Καὶ τόσην τιμὴν προσέφερον εἰς αὐτόν, ὅσον αὐτὸς ἀπέφευγε ταύτην. Περισσότερον δὲ ἐκ τῆς τοσοῦτον μεγίστης καὶ ὑψοποιοῦ αὐτοῦ ταπεινώσεως ὠφελήθησαν ἢ ἐκ τῶν ἄλλων ἀγαθοεργιῶν καὶ λόγων. Ὅθεν ὁ Ὅσιος Ἀχίλλιος διδάξας αὐτοὺς τὰ δέοντα καὶ ἱκανῶς ὠφελήσας, ἐπέστρεψεν εἰς τὰ ἴδια.
Οὕτω πολιτευθεὶς καὶ διανύσας τὸν βίον ό θαυμαστὸς Ἀχίλλιος καὶ ὡς ἄλλος ἥλιος ἐν θεϊκοῖς χαρίσμασι λάμψας, θαύματα δὲ πάμπολα τελέσας, ἐποίμανε τὸ ποίμνιον αὐτοῦ ἐπὶ χρόνους τριάκοντα καὶ πέντε. Καὶ ἐπειδὴ ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς ἐκδημίας αὐτοῦ, ἵνα ἀπέλθῃ εἰς τὴν ἀγήρω καὶ ἀτελεύτητον ζωήν, ἔχαιρε καὶ ἠγάλλετο τῷ πνεύματι. Ὅθεν προγνωρίσας τὴν ἡμέραν τῆς αὐτοῦ τελειώσεως, ὥρισε νὰ κατασκευάσωσι τὸν τάφον αὐτοῦ. Τούτου δὲ γενομένου, προσεκάλεσε τοὺς πλησίον Κληρικοὺς καί τινας τῶν ἐπισήμων λαϊκῶν καὶ ἤρχισε νὰ παραγγέλλῃ εἰς αὐτοὺς τὰ δέοντα. Ἠκούσθη δὲ ὁ λόγος, ὅτι ὁ Ἅγιος ὑπάγει πρὸς Κύριον καὶ ἔδραμον ὅλα τὰ πνευματικὰ αὐτοῦ τέκνα κλαίοντα καὶ ὀδυρόμενα διὰ τὴν ἑαυτῶν ὀρφανίαν. Τότε ὁ καλὸς πατήρ, καθησυχάσας αὐτούς, εἶπε διὰ ταπεινοῦ τρόπου· «Μὴ κλαίετε, τέκνα μου, καὶ θλίβετε τὴν καρδίαν μου. Διότι ἐγὼ παραδίδω ὑμᾶς εἰς τὸν ἀληθινὸν καὶ παντοδύναμον Θεόν, εἰς Ὅν, δι’ ἐμοῦ, ἐπιστεύσατε. Ὑμεῖς δὲ σπουδάσατε νὰ διαφυλάξητε τὴν Πίστιν καθαρὰν καὶ ἀμόλυντον, ἵνα ἀξιωθῆτε τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν».