Ὁ δὲ Ἅγιος, ἀτενίσας πρὸς αὐτόν, εἶπε· «Μὴ βιάζεσαι, διότι ἔρχεται ἡ ὥρα, κατὰ τὴν ὁποίαν, δημοσίως προπηλακιζόμενον, μέλλουν νὰ σὲ σύρουν ἐπάνω εἰς τὸν ὄνον». Ἀλλ’ ὁ Ἀναστάσιος καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ, ἀκούσαντες τοῦτο, δὲν ἠννόησαν τὸ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου λεχθέν. Ὕστερον δὲ ἐνεθυμήθησαν τοὺς λόγους τούτους, ὅταν τὸ λεχθὲν ἐπηλήθευσεν. Ὁ δὲ Ἅγιος Γερμανός, πολεμῶν ἀνδρείως μὲ τὴν μάχαιραν τοῦ Ἁγίος Πνεύματος, ἤτοι μὲ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὡς καλὸς στοατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ τὴν τιμὴν τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ἐφίμωσε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἔλεγε ταῦτα μετὰ παρρησίας πρὸς τὸν βασιλέα:
«Δὲν ἁρμόζει εἰς σέ, ὦ βασιλεῦ, νὰ ὑψωθῇς, ἀπειθαρχῶν κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ Πλάστου σου, τοῦ δωρήσαντος εἰς σὲ τὴν ζωὴν καὶ τὴν βασιλείαν καί, καθὼς λέγει ό λόγος, κινεῖν σε τὰ ἀκίνητα. Οὔτε ἁρμόζει εἰς σὲ νὰ παραβαίνῃς τοὺς ὅρους τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ ὅσα αὐτοὶ ἐθέσπισαν καὶ ἔθεσαν ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς καιρούς. Διότι ἐκ τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ ἐκ τῶν παναχράντων αἱμάτων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου αἱ τῶν δαιμόνων θυσίαι κατηργήθησαν καὶ ἡ εἰδωλολατρία ἠφανίσθη. Τὸ δὲ ὁμοίωμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Αὐτὸν τεκούσης ἀφράστως, τὰ ὁποῖα γράφονται μὲ χρώματα εἰς τὰς Εἰκόνας, ὡς καὶ τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ αἱ ἱστορίαι, παρεδόθησαν εἰς ἡμᾶς ἐκ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας ἵνα σεβώμεθα ταῦτα, καθὼς καὶ αὐτοὶ παρέλαβον παρὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, εἶναι δὲ τώρα ὑπὲρ τοὺς ἑπτακοσίους χρόνους, ἀφ’ ὅτου ὁ Κύριος ἡμῶν ἦλθε πρὸς ἡμᾶς, μὲ τὴν ἡμετέραν ἀνθρωπίνην εἰκόνα. Ὅθεν ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς ἔλαβεν ἡ Ἁγία Ἐκκλησία τὴν ἱστόρησιν τῶν ἁγίων Εἰκόνων καὶ τὴν σεβασμίαν προσκύνησιν αὐτῶν, ἀρχὴν λαβοῦσα ἐξ ἐκείνης τῆς ἀχειροποιήτου Εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν μόνος του ὁ Σωτὴρ ἀπετύπωσεν εἰς τὸ μανδήλιον καὶ ἀπέστειλεν εἰς τὸν Αὔγαρον τὸν Ἐδεσσηνόν [2]. Ἔπειτα, μετὰ τὴν Ἀνάληψιν Αὐτοῦ, ἐκείνη ἡ γυνή, ἥτις, διὰ τῆς ψηλαφήσεως τῆς ἄκρας τοῦ ἱματίου Αὐτοῦ ἰατρεύθη ἀπὸ τὴν αἱμορραγίαν, ὡς σημεῖον εὐχαριστίας κατεσκεύασε τὸ ὁμοίωμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ χαλκοῦ [3]. Μετέπειτα ὁ Ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἐζωγράφησε τρεῖς εἰκόνας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅταν ἡ Θεοτόκος ἔζη ἀκόμη ἐπὶ τῆς γῆς, τὰς ὁποίας ὡς εἶδεν ἡ Παναγία Παρθένος εἶπεν ἐν χαρᾷ· «Ἡ χάρις τοῦ Υἱοῦ μου καὶ ἡ ἰδική μου ἂς εἶναι μετ’ αὐτῶν» [4].