ἔργον τοῦ ἐκ Θηβῶν διασήμου ἁγιογράφου Φράγκου
Κατελάνου, ἀκμάσαντος κατὰ τὰ μέσα τοῦ ΙϚʹ αἰῶνος.
ΓΕΡΜΑΝΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἐγεννήθη ἐν Κωνσταντινουπόλει περὶ τὸ ἔτος χν’ (650) ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ βασιλέως Κώνσταντος τοῦ Β’ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη χμα’-χξη’ (641-668) ἐγγόνου ὄντος τοῦ βασιλέως Ἡρακλείου. Ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἦτο κατὰ τὴν τάξιν πατρίκιος, δοξαζόμενος καὶ τιμώμενος ὑπὲρ πάντα ἄλλον ἐν τῇ βασιλικῆ αὐλῇ, Ἰουστινιανὸς τὸ ὄνομα, περιβόητος κατὰ τὴν ἀρετήν, ὁ ὁποῖος κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἡρακλείου (610-641) ἔλαβε πολλὰς δημοσίας ἐξουσίας· ὅθεν καὶ ἐθαύμαζον αὐτὸν διὰ τὴν εὐσέβειάν του καὶ τὴν ἀρετήν του ὅλοι οἰ ἄρχοντες τοῦ βασιλέως. Ὁ δὲ τοῦ Ἡρακλείου δισέγγονος Κωνσταντῖνος Δ’ ὁ Πωγωνᾶτος (668-685) φθονήσας αὐτὸν τὸν ἐθανάτωσε καὶ ἐδικαιολογεῖτο λέγων, ὅτι ἐβουλεύθη νὰ ἐπαναστατήσῃ κατὰ τῆς βασιλείας του.
Μετὰ τὸν φόνον τοῦ ἐξαιρέτου ἐκείνου συγκλητικοῦ, εὐθὺς ἐπρόσταξεν ὁ βασιλεὺς νὰ εὐνουχίσωσι τὸν υἱὸν αὐτοῦ, τοῦτον δηλαδὴ τὸν μακάριον Γερμανόν, ἂν καὶ εἶχεν ὑπερβῇ τὴν ἡλικίαν ἐκείνην κατὰ τὴν ὁποίαν ἦτο συνήθεια νὰ εὐνουχίζωνται. Κατόπιν δὲ καὶ Κληρικὸν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, διὰ προσταγῆς του, ἐψήφισαν αὐτόν. Τοῦτο δὲ ἔπραξεν ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Πωγωνᾶτος, διὰ νὰ μὴ δυνηθῇ πλέον ὁ Γερμανὸς νὰ ἔλθῃ εἰς κοσμικὴν τάξιν καὶ εἰς τὸ πατρικὸν αὐτοῦ ὀφφίκιον, νὰ γίνῃ δηλαδὴ συγκλητικὸς καὶ νὰ ἐκδικηθῇ τὸ γένος τοῦ Πωγωνάτου διὰ τὸν φόνον τοῦ πατρός του.
Διαβιῶν ἐν τῷ Κληρικῷ τάγματι ὁ μακάριος Γερμανός, ἐπολιτεύετο ὡς Ἄγγελος Θεοῦ, ἐπειδὴ ἐμίσησε πᾶσαν προσπάθειαν καὶ ματαιότητα τοῦ κόσμου τούτου. Ὅθεν ἀφοσιωθεὶς εἰς τὴν μελέτην καὶ τὴν θεωρίαν τῶν θείων Γραφῶν καθὼς καὶ τὴν αἴνεσιν τοῦ Κυρίου ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ διαρκῶς διατηρῶν, ἐγένετο δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐκεῖθεν δὲ ἤντλησε τὰ νάματα τῶν ζωηρῶν καὶ θεοπνεύστων διδαγμάτων, διὰ τῶν ὁποίων ἐπότιζε τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, χρηματίσας Ποιμὴν αὐτῆς καὶ Διδάσκαλος. Διὰ τοῦ παραδείγματος δὲ τῆς ἐναρέτου αὐτοῦ πολιτείας ἔλαμψεν ὡς λύχνος λαμπρότατος.
Καὶ πρῶτον μὲν ἐγένετο Ἐπίσκοπος Κυζίκου, ἠγωνίσθη δὲ τότε κατὰ τῆς αἱρέσεως τῶν Μονοθελητῶν, συνεργαζόμενος μετὰ τοῦ τότε ἁγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κύρου (706-711), μετὰ τοῦ ὁποίου καὶ συνεξωρίσθη ὑπὸ τοῦ κακοδόξου βασιλέως Φιλιππικοῦ (711-713) τοῦ τυράννου καὶ διώκτου, ὅστις ταχέως ἠφανίσθη μετ’ ἤχου διὰ τὴν πολλήν του κακίαν.