Ἀλλ’ ἀκόμη δὲν εἶχε καλοφθάσει καὶ ἰδοὺ δύο λευκοφόροι ἄνδρες, καθὼς ὁ ἴδιος ἐμαρτύρησε, τὸν ἥρπασαν, τὸν ἀνεσήκωσαν ὑψηλὰ καὶ τὸν ἐτίναξαν ἐντὸς τῆς ὄπισθεν Σούδας. Ἐκεῖ πεσὼν ὁ ὑβριστὴς Κάρτος ἔμεινεν ἄλαλος καὶ ἀναίσθητος καὶ καθ’ ὅλην τὴν νύκτα ἐβρέχετο ἀπὸ τὴν βροχήν. Μόλις δὲ πρὸς τὰ ἐξημερώματα ἦλθεν εἰς αἴσθησιν, ἀλλὰ δὲν ἠδύνατο νὰ ἐγερθῇ ὄρθιος καὶ ἠναγκάσθη νὰ συρθῇ ὡς τετράποδον εἰς τὰ τέσσαρα, ἐγκαταλείπων καὶ τσιμπούκιον καὶ ἐπανωφόριον καὶ τὸ ἕν του ὑπόδημα. Εἰς τοιαύτην ἐλεεινὴν κατάστασιν ἐξῆλθεν ἀπὸ ἓν χάλασμα τοῦ τοίχου καὶ μετέβη κακὴν κακῶς εἰς τὸ ἐρημόσπιτόν του, μὴ δυνάμενος νὰ διηγηθῇ τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον συνέβη εἰς αὐτόν, εἰ μὴ μόνον μετὰ πάροδον ἡμερῶν. Οἱ δὲ φίλοι του, μαθόντες τὴν συμφοράν του καὶ μὴ θέλοντες νὰ ὁμολογήσουν ὅτι αὕτη ἦτο μαρτυρικῆς ὀργῆς ἀποτέλεσμα, ἐθαύμαζον πόθεν νὰ προῆλθεν αὕτη, ἀφοῦ κατὰ τὸ ραμαζάνι τὰ δαιμόνια δὲν ἐνεργοῦν.
Ἔμεινε λοιπὸν κλεισμένος ὁ Χατζῆ Κάρτος εἰς τὴν οἰκίαν του ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας καὶ ὀκτὼ ἡμέρας ἔμεινε σχεδὸν βωβὸς καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ καθαρά. Κατόπιν ἤρχισεν ὀλίγον κατ’ ὀλίγον νὰ ἐξέρχηται ἔξω, ἀλλὰ κακῶς ἔχων. Ὅθεν ἡ σύζυγός του, πληροφορηθεῖσα τί συνέβη, ἔσπευσε καὶ ἐκάλεσεν ἕνα ἱερέα ἵνα ψάλλῃ εἰς τὸν ἄρρωστον ἁγιασμόν. Ἀλλ’ ὁ ἱερεὺς, ἀπεκρίθη ὅτι δὲν ἠμπορεῖ νὰ πράξῃ τοῦτο. Δός μοι ὀλίγον ἁγίασμα, εἶπε τότε ἡ γυνή. Ὁ ἱερεὺς ἔδωσεν ἐντὸς ἀγγείου ὕδωρ κοινὸν εἰς τὴν γυναῖκα. Καὶ ἐκείνη, ἐκλαβοῦσα αὐτὸ ὡς ἁγίασμα, πρῶτον μὲν ἐπότισε τὸν ἀσεβέστατον σύζυγον, κατόπιν δὲ μετέβη καὶ ἐσάρωσε μετὰ προσοχῆς τὸ μέρος ἐκεῖνο καὶ ἔχυσεν ἐκεῖ τὸ λοιπὸν ὕδωρ. Τὴν στιγμὴν δὲ καθ’ ἣν ἔπιπτε τὸ ὕδωρ, ἡ δεξιὰ χεὶρ τοῦ ἀσεβοῦς ἐθλάσθη καὶ πολὺν καιρὸν ἐβάδιζεν, ἔχων αὐτὴν κρεμαμένην εἰς τὸ μανδήλιον. Καὶ δὲν ἠδυνήθη νὰ τὴν ἰατρεύσῃ καὶ ἀπέμεινεν οὕτω τεθλασμένη καὶ παρ’ ὀλίγον ἄχρηστος. Ὄχι δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ ὅλος ἐκεῖνος ὁ Χατζῆ Κάρτος, ὁ ἀνδρειωμένος, ὁ φοβερός, κατήντησε ράκος ἐλεεινὸν εἰς τὴν θέαν, μὲ σημεῖα σαφῆ, ὡς ὁ Κάϊν, τῆς θεϊκῆς ὀργῆς.
Τοῦτο τὸ θαῦμα πόσον ἐξέπληξε τοὺς ἀσεβεῖς εἶναι ἀδύνατον νὰ διηγηθῇ τις. Ἴσως δὲ θέλει τις ἀπορήσει ποῖος νὰ ἦτο ὁ ἕτερος λευκοφόρος, ὑφ’ οὗ ἀνηρπάγη καὶ ἐξηκοντίσθη ἐντὸς τῆς Σούδας. Ἐβεβαιώθη δὲ ὅτι ἦτο ὁ Μάρτυς Νικόλαος ὁ Χῖος, τὸν ὁποῖον πρὸ πολλῶν χρόνων ἀπεκεφάλισαν ἐκεῖ πλησίον καὶ ἐκ τούτου φαίνεται ὅτι βοηθοῦνται, ὡς φίλοι, οἱ θεῖοι Μάρτυρες ἐναντίον τῶν κοινῶν τῆς πίστεως ἐχθρῶν.