Χριστιανός τις Χῖος, Νικοροζῆς τὸ ὄνομα, ζωγράφος τὴν τέχνην, καταγόμενος ἐκ τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ἁπλωταρίας, εἶχε τοὺς πόδας κακῶς πάσχοντας ἀπὸ φλέγμα ἁλμυρὸν καὶ ὕλη δυσώδης ἔτρεχεν ἐξ αὐτοῦ. Ἠναγκάσθη ὅθεν πρὸς θεραπείαν τοῦ δεινοῦ πάθους του νὰ λάβῃ ἰατρικὸν ἀπὸ μίαν γυναῖκα, διὰ τοῦ ὁποίου καὶ ἤλειψε τοὺς πληγωμένους πόδας του. Ἀλλὰ τί ἠκολούθησεν; Ἐξηράνθησαν μὲν αἱ πληγαὶ τῶν ποδῶν, ἀλλ’ ἡ πονηρὰ ἐκείνη ὕλη, ἐμποδισθεῖσα, διεθόθη εἰς ὅλον τὸ σῶμα καὶ τόσον διωγκώθη τοῦτο, ὥστε ἔπεσεν ἐπὶ τῆς κλίνης ἀκίνητος καὶ πονῶν φρικτῶς. Κατόπιν τὸ πρῆσμα ἐκεῖνο τοῦ σώματος κατῆλθε καὶ συνηθροίσθη εἰς τοὺς πόδας του, οἵτινες ἐξωγκώθησαν καὶ ἔγιναν ὡς ἀσκοὶ καὶ οὕτω οὔτε νὰ κινηθῇ ἠδύνατο, οὔτε νὰ πατήσῃ. Εἰς τὸν καιρὸν ὅθεν, ὅτε ὁ δυστυχὴς οὗτος ἔπασχεν οὕτω κακῶς, συνέβη νὰ ἀποκεφαλισθῇ ὁ θεῖος Μᾶρκος καὶ εἷς συγγενὴς τοῦ πάσχοντος ἔδραμε καὶ ἔλαβεν ὀλίγον τι ἀπὸ τοῦ μαρτυρικοῦ αἵματος. Τότε, ὦ τοῦ θαύματος! Εὐθὺς ὡς ἤλειψε σταυροειδῶς μὲ τὸ αἷμα ἐκεῖνο τοὺς πόδας τοῦ πάσχοντος Νικοροζῆ, ἔπαυσαν οἱ πόνοι, ἐξεπρήσθησαν οἱ πόδες καὶ περιεπάτησε καὶ μετ’ ὀλίγον ἐξῆλθεν ἔξω, ἔκαμεν ἐπίδειξιν τῆς παραδόξου ὑγείας του καὶ ἐδόξασεν ἐν παρρησίᾳ τὸν θεῖον Μάρτυρα.
Τὴν αὐτὴν ἡμέραν καὶ μία κόρη ἐκ Παλαιοκάστρου, Ἀργενοῦ ὀνομαζομένη, ἐθεραπεύθη τελείως διὰ τοῦ ἁγίου αἵματος τούτου τοῦ Μάρτυρος. Ταύτης πρὸ πολλοῦ ἐπόνει ἡ δεξιὰ χεὶρ καὶ ἐκ τῶν πόνων ἐστρεβλώθη ὁ μικρὸς δάκτυλος ἐντὸς τῆς παλάμης, ὥστε νὰ πάσχῃ ἐκ δύο κακῶν. Καὶ ἐκ φρικτῶν πόνων καὶ νὰ ἐμποδίζεται εἰς τὴν ἐργασίαν της. Ἀλλ’ εὐθὺς ὡς ἤλειψε τὴν πάσχουσαν χεῖρά της διὰ τοῦ μαρτυρικοῦ αἵματος ἰατρεύθη ἐντελῶς καὶ εἰργάζετο ἀνεμποδίστως.
Εἰς τὸ χωρίον Βροντάδο, εἰς τὴν ἐνορίαν τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἦτο μία κόρη ὀρφανὴ ἀπὸ πατέρα μεγάλη κατὰ τὴν ἡλικίαν. Αὕτη προσεβλήθη ὑπὸ βαρείας ἀσθενείας, ἐκ τῆς ὁποίας ἔπασχεν ἐπὶ τρεῖς ὁλοκλήρους χρόνους ἀπὸ ἀδιάκοπον βῆχα, ἕνεκα τοῦ ὁποίου πολλοὶ τὴν ἀπεφάσιζον ὅτι πάσχει ἀπὸ ἀνίατον πνευμονικὸν πάθος. Ἔπασχε λοιπὸν ἡ δυστυχὴς ἐκ δύο μεγάλων κακῶν. Ἐκ τῆς μακρᾶς ἐκείνης ἀσθενείας καὶ ἐκ τῆς ἐσχάτης πτωχείας. Ὅθεν, ἐπειδὴ δὲν ἠδύνατο νὰ κάμῃ ἐργόχειρον, ἀλλὰ οὔτε κἂν νὰ περιπατήσῃ, ἠναγκάζετο νὰ ζητῇ ἐλεημοσύνην διὰ νὰ ζῇ. Εἰς καιρὸν λοιπόν, ὅτε οὕτω κακῶς ἔπασχεν ἡ ταλαίπωρος, ἡ μήτηρ αὐτῆς ἦλθε καὶ τῆς ἔφερε αἱματωμένον χῶμα ἀπὸ τὴν σφαγὴν τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Μάρκου, τὸ ὁποῖον ἀνέλυσεν ἐν ὕδατι καὶ ἔδωσεν εἰς αὐτὴν νὰ πίῃ. Ἀπὸ τὸ ἴδιον δὲ αἱματωμένον χῶμα ἤλειψε καὶ τὰς ἀκοὰς ἑνὸς μικροτέρου υἱοῦ της, ὅστις ἦτο κωφὸς ἐκ γενετῆς.