Ταῦτα ἀφοῦ ἔπραξε, τὸ μὲν παιδίον ἄφησε κείμενον εἰς ἓν μέρος, αὕτη δὲ ἐκάθησεν εἰς τὸ ἐργόχειρόν της. Ὅμως ὁ νοῦς καὶ ἡ πίστις της ἐστρέφοντο πρὸς τὴν τοῦ Ἁγίου ἐνέργειαν. Μετ’ ὀλίγον, ἐκάλεσε τὸ παιδίον. Ἔλα, Νικολῆ, νὰ σοῦ δώσω χρήματα… Σήκω. Τότε, ὦ τοῦ θαύματος! τὸ μέχρι τῆς στιγμῆς ταύτης τελείως ἀκίνητον καὶ σχεδὸν παράλυτον παιδίον, εὐθὺς ὡς τὸ ἐκάλεσεν ἡ μήτηρ του ὠρθώθη, μετέβη μόνον του πρὸς αὐτὴν καὶ ἐκείνη ἐναγκαλισθεῖσα καὶ καταφιλήσασα τοῦτο μετὰ δακρύων, τῷ ἔδωκεν ὀλίγα χρήματα. Ἔκτοτε τὸ παιδίον ἔμεινε τελείως ὑγιές, τοῦτο λέγω, τὸ πρῴην παράλυτον. Ἡ δὲ ταπεινὴ χεὶρ ἡ ταῦτα γράφουσα ἐψηλάφησεν αὐτὸ περιεργότερον καὶ εὗρεν ἕνα ρόζον μικρὸν ὡς μικρὸν γρόνθον, πρὸς δήλωσιν, ἴσως, τοῦ προτέρου του πάθους καὶ τῆς παρὰ τοῦ Μάρτυρος ἰάσεως αὐτοῦ.
Ἐκ δὲ τῶν ἀναριθμήτων θαυμάτων, τὰ ὁποῖα καθ’ ἑκάστην τελεῖ ὁ θεῖος Μᾶρκος, τοῦτο μόνον ἐπιθυμῶ νὰ διηγηθῶ ἀκόμη, διότι, κατὰ τὴν ἐμὴν γνώμην, καὶ μέγιστον εἶναι καὶ τερπνότατον. Ἡμέρα Σάββατον ἦτο ἡ κη’ (28η) τοῦ Δεκεμβρίου καὶ τὴν ἐρχομένην νύκτα, ὅτε ἐξημέρωνεν ἡ Κυριακή, οἱ Τοῦρκοι ἐξερχόμενοι ἀπὸ τὸ τζαμί, κατὰ τὴν συνήθειάν των, ἐπειδὴ ἦτο ραμαζάνι, διεσκορπίσθησαν εἰς τὰ καφενεῖα. Τινὲς δὲ μετέβησαν καὶ εἰς τὸ καφενεῖον τὸ εὑρισκόμενον ἀντίκρυ καὶ πλησίον εἰς τὸν τόπον ὅπου ἀπέτεμον τὴν ἁγίαν τοῦ Μάρτυρος κεφαλὴν καὶ καθίσαντες ἀνέφερον περὶ τούτου λέγοντες, ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν αὐτὸν δι’ Ἅγιον καὶ ὅτι συλλέγουν τὸ χῶμα, ὅπου ἐχύθησαν τὰ αἵματά του, καὶ τοῦτο κάμνει δι’ αὐτοὺς θαύματα. Ἦτο δὲ μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ εἷς Χατζῆ Κάρτος τὸ ἐπώνυμον, κρεοπώλης τὴν τέχνην, ξένος μέν, συνεζευγμένος δὲ μὲ γυναῖκα Χριστιανὴν καὶ κατοικῶν εἰς τὴν ἐνορίαν τῆς Ἁγίας Ματρώνης. Αὐτὸς ὡς ζηλωτὴς τῆς ἀσεβείας δὲν ὑπέφερε νὰ ἀκούῃ τοιούτους λόγους. Δὲν ἐντρέπεσθε, εἶπε, σεῖς οἱ Τοῦρκοι νὰ λέγετε τοιαύτας φλυαρίας; Ἐκεῖνοι τότε βλέποντες αὐτὸν ἐνοχλούμενον προσέθετον καὶ ἄλλα παρόμοια διὰ νὰ ὀργίζεται καὶ νὰ γελοῦν. Τέλος πάντων ἐξαγριωθεὶς ἀπὸ τὰ τοιαῦτα, ἠγέρθη μὲ μανίαν καὶ μετέβη ἄτοπα λογιζόμενος εἰς τὸν τόπον τοῦ μαρτυρίου ἀπειλῶν καὶ ὑβρίζων μὲ τοὺς πλέον δυσφήμους λόγους τὸν Ἅγιον.
Ὁ τόπος εἰς τὸν ὁποῖον ἐσφάγη ὁ Μάρτυς λέγεται Βουνάκι καὶ εἶναι τοῦτο μικρόν. Χωρίζεται δὲ μὲ ἕνα τοῖχον ἀπὸ τὴν λεγομένην Σούδαν, καὶ εἰς τοῦτον τὸν τοῖχον, πολὺ πλησίον, ἀπεκεφάλισαν τὸν Ἅγιον. Ὁ τοῖχος οὗτος ἀπὸ τὸ μέρος ὅπου εἶναι τὸ Βουνάκι ἔχει ὕψος μόνον δύο σπιθαμάς, ἀλλ’ ἀπὸ τὸ ὄπισθεν μέρος, ἤτοι τῆς Σούδας, εἶναι ὑψηλὸς ὡς δύο ὀργυιάς. Ἐπάνω εἰς τὸν τοῖχον τοῦτον ἀπέθεσε τὸ τσιμπούκι του καὶ τὸ ἐπανωφόριόν του.