Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο: «Δὲν χρειάζομαι τὰ δῶρα σου, μᾶλλον δὲ παρακαλῶ τὸν Κύριον, νὰ λάβωμεν ὁμοῦ μὲ τοὺς ἄλλους, οἵτινες ἐπίστευσαν τὸν τοῦ μαρτυρίου στέφανον. Διὰ δὲ τὸν υἱόν σου μὴ θλίβεσαι, διότι ὡς γνωστικὸς ἐγνώρισε τὸ συμφέρον του καὶ προσῆλθεν εἰς τὴν ἀλήθειαν· ἐπειδὴ ὅμως ἔχει ἡλικίαν, ἂς ἀποκρίνεται ὁ ἴδιος διὰ τὸν ἑαυτόν του.
Τότε λέγει καὶ ὁ νέος πρὸς τὸν πατέρα του: «Καθὼς γεννᾶται ἀπὸ τὰς ἀκάνθας τὸ ρόδον καὶ δὲν χάνει τὴν εὐωδίαν του, οὔτε αἱ ἄκανθαι ἀφήνουν τὰ κέντρα αὐτῶν, οὕτω καὶ σεῖς πληγώνετε ἐκείνους, οἵτινες πιστεύουσιν εἰς τὸν Χριστόν· ἡμεῖς ὅμως μὲ τὴν εὐωδίαν Αὐτοῦ σῳζόμεθα. Ἐγὼ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ ἀπαρνοῦμαι σᾶς τοὺς γονεῖς μου καὶ πᾶσαν ἀπόλαυσιν. Διότι δὲν ἠμπορῶ νὰ ὑπακούσω εἰς ὑμᾶς καὶ νὰ καταφρονήσω τὸν Πλάστην μου. Σὺ δέ, ὦ πάτερ μου, ἐὰν ὀργίζεσαι διότι καταφρονῶ τοὺς ἀναισθήτους θεούς σου, λάβε μόνος σου τὴν μάχαιραν καὶ σφάξε με, ἵνα γίνῃς Ἀβραὰμ δεύτερος· ἐὰν δὲ καὶ σὲ νικᾷ ἡ Φύσις, καὶ λυπεῖσαι τὸ αἷμα σου, ἀπόστειλόν με εἰς τὸν ἄδικον βασιλέα, διὰ νὰ λάβω τὸν πρόσκαιρον θάνατον καὶ νὰ κληρονομήσω ζωὴν αἰώνιον».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ Μαρκιανός, ἔκλεισεν ἅπαντας εἰς βρωμερὰν φυλακὴν πολλὰ σκοτεινὴν καὶ ἀπαραμύθητο, διὰ ν’ ἀποθάνουν ἀπὸ τὴν δυσωδίαν καὶ κάκωσιν. Ἀλλ’ ὁ Παντοδύναμος Θεὸς μετεσκεύασε τὸ σκότος εἰς φῶς καὶ τὸ δυσῶδες τοῦ τόπου εἰς εὐωδίαν θαυμασίαν. Ταῦτα καὶ οἱ φύλακες βλέποντες, ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν ἅπαντες περὶ τοὺς εἴκοσι τὸν ἀριθμὸν καὶ πίπτοντες εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου ἐδέοντο νὰ τοὺς ἀξιώσῃ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος. Αὐτὸς δὲ ἔκαμε προσευχὴν πρὸς Κύριον, νὰ τοὺς πληρώσῃ τὴν αἴτησιν. Ἐπακούσας ὁ Δεσπότης τὴν ἱκεσίαν τῶν δούλων Του, ἀπέστειλεν οὐρανόθεν ἅγιον Ἄγγελον πρὸς τινα ἱερομόναχον ἐκείνης τῆς πόλεως, τὴν κλῆσιν Ἀντώνιον, τὸν ὁποῖον ἐπρόσταξε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν φυλακήν, ὁμοῦ μὲ ἑπτὰ ἄλλους χριστιανούς, ἀδελφοὺς κατὰ σάρκα, φίλους του (οἵτινες ἦσαν τέκνα τοῦ πρώτου ἄρχοντος τῆς πόλεως, τὸν ὁποῖον δὲν ἐβίασαν οἱ βασιλεῖς νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν, διότι ἦτο ἀπὸ αἷμα βασιλικόν, ἀλλὰ τὸν ἄφησαν καὶ ἐπορεύοντο μὲ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα του, ὡς ἐβούλοντο). Φθάσαντες δὲ εἰς τὴν φυλακὴν εἶδον ὅλοι τὸν Ἄγγελον, ὅστις ἤνοιξε τὰς θύρας καὶ εἰσῆλθον ἀνεμπόδιστα. Ἔπειτα ἐβάπτισε τοὺς στρατιώτας ὁ πρεσβύτερος Ἀντώνιος, ἔμειναν δὲ ἐκεῖ εὐχαριστοῦντες ὅλοι τὸν Κύριον.