ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ὁ ἐκ Λιβύης τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς ἦτο εἰς τὸν καιρὸν τοῦ Διοκλητιανοῦ, εἰς ἓν μέγα Μοναστήριον, ὅπερ ἔκτισεν ὁ ἴδιος πλησίον πόλεώς τινος τῆς Αἰγύπτου, καλουμένης Ἀντιούπολις, εἰς τὸ ὁποῖον Μοναστήριον συνήχθη ὁλόκληρος μυριὰς χριστιανῶν, ὄχι μόνον μοναχῶν, ἀλλὰ καὶ λαϊκῶν ἀναριθμήτων. Διότι εἰς ὅλας τὰς πόλεις καὶ χώρας εἶχε κηρυχθῆ διωγμὸς μέγας κατὰ τῶν χριστιανῶν, οἵτινες ἔφευγον ἀπὸ τὰς οἰκίας των ἐγκαταλείποντες φίλους καὶ συγγενεῖς καὶ ἐκρύπτοντο διὰ τὸν φόβον τῶν Ἑλλήνων εἰδωλολατρῶν εἰς τὰ ὄρη καὶ τὰ σπήλαια.
Εἰς τὴν πόλιν ταύτην εὑρίσκετο ἕνας ἡγεμών, Μαρκιανὸς ὀνομαζόμενος, ὅστις εἶχε γυναῖκα, καὶ υἱὸν μονογενῆ, καλούμενον Κέλσιον. Ἀκούσας δὲ διὰ τὸν Ἅγιον, ὅτι εἶχε τόσον λαὸν συνηγμένον καὶ τὸν ἐδίδασκε καθ’ ἑκάστην νὰ καταφρονῇ τὰ βασιλικὰ προστάγματα καὶ νὰ προσκυνᾷ τὸν Ἐσταυρωμένον, ὑβρίζων τὰ εἴδωλα, ἐπρόσταξε τοὺς στρατιώτας νὰ καύσουν τὸ Μοναστήριον μὲ ὅλους τοὺς εὐσεβεῖς, τὸν δὲ Ἰουλιανὸν μόνον νὰ φυλακίσουν, διὰ νὰ δοκιμάσῃ, μήπως καὶ τὸν παρασύρῃ εἰς τὴν πλάνην του, διότι κατήγετο ἀπὸ ἀριστοκρατικὴν οἰκογένειαν καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὸν θανατώσῃ, ἐπειδὴ τοῦ ἦτο χρήσιμος.
Ἀπῆλθεν λοιπὸν ὁ σύμβουλος τοῦ Ἡγεμόνος καὶ οἱ πρῶτοι τῆς πόλεως μὲ πλῆθος στρατιωτῶν εἰς τὸ Μοναστήριον καὶ κατ’ ἀρχὰς μὲν ἐδοκίμασαν νὰ διαστρέψουν τοὺς Ἁγίους μὲ κολακείας, ἔπειτα καὶ μὲ ἀπειλὰς· καὶ μὴ δυνάμενοι ἐπεσώρευσαν ξύλα ἄφθονα, καὶ ἔκαυσαν ὅλον τὸ Μοναστήριον μὲ τοὺς Ἁγίους ἅπαντας. Ἔκτοτε ἀπὸ τὸν τόπον αὐτὸν ἀκούονται ψαλμῳδίαι καὶ εὐωδία θαυμασία ἕως τὴν σήμερον, κατὰ τὴν τρίτην ὥραν, ἕκτην, ἐνάτην, ἑσπερινὸν καὶ ὄρθρον, ἀπὸ ὅσους πλησιάσουν ἐκεῖ ψάλλοντας. Θεραπεύονται δὲ ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς, ὅσοι τὴν ψαλμῳδίαν ταύτην ἀκούσωσιν. Ὅταν δὲ ἔκαυσαν τοὺς Ἁγίους οἱ ἐναγέστατοι, ἐφυλάκισαν τὸν Ἰουλιανόν, ἀναγγείλαντες εἰς τὸν Ἡγεμόνα, ὅτι ἐξετέλεσαν τὴν προσταγήν του.
Τὴν ἄλλην ἡμέραν ἔφεραν τὸν Ἅγιον εἰς ἐξέτασιν καὶ συνήχθη ὅλη ἡ πόλις ἵνα ἴδουν τὸν Ἅγιον, ἐπειδὴ ἦτο υἱὸς τοῦ πρώτου ἄρχοντος τῆς πόλεως. Τότε ὁ ἡγεμὼν τὸν ἠρώτησε, λέγων: «Διατί καταφρονεῖς τοὺς θεοὺς καὶ τὰ βασιλικὰ προστάγματα; Σὺ μάλιστα ἔπρεπε νὰ ἔχῃς πρὸς τοὺς θεοὺς τούτους περισσοτέραν εὐλάβειαν, καθ’ ὅσον εἶσαι ἀπὸ τοὺς ἄλλους εὐγενικώτερος καὶ διὰ τὴν ἀριστοκρατικὴν ταύτην καταγωγήν σου· λυποῦμαι νὰ διατάξω τὴν θανάτωσίν σου, ὡς ἁρμόζει».