αὐτὸς δὲ ὕστερον ὑπετάγη εἰς τοὺς δαίμονας, καὶ τὰ μὲν τῶν Χριστιανῶν ἐνόμιζεν ὡς ἄχρηστα, τὰ δὲ τῶν Ἑλλήνων σεβάσματα ἐδόξασε, καὶ ἐχρημάτισεν αὐτός, ὅστις ἀνετράφη εἰς τὰς ἀγκάλας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ὁ κάκιστος τῶν διωκτῶν ἁπάντων αὐτῆς καὶ ὁ πλέον ἀναιδέστατος· τὸν ὁποῖον Παραβάτην Ἰουλιανὸν πάντες τὸν ἠξεύρετε. Καὶ μόνη δὲ ἡ προσωνυμία αὐτοῦ τὸν ἀποδεικνύει μισητὸν καὶ ἀποβεβλημένον, ἐξαιρέτως δὲ ἡ κακίστη αὐτοῦ γνώμη, ἥτις ἦτο ἐφευρετικὴ πάσης κακίας.
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ τρισάθλιος Παραβάτης, μελετήσας ἀπροσδοκήτως νὰ ἀποστατήσῃ κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἀπεφάσισε καὶ τὴν ἐναντίον τοῦ θείου του Κωνσταντίου ἀποστασίαν, ὅστις θεῖος του τὸν ἔκαμε διάδοχον τῆς βασιλείας του, συγχρόνως δὲ σκοτισθεὶς πλέον τὴν διάνοιαν κατελήφθη καὶ ἀπὸ ἄσπονδον μῖσος κατὰ τῶν Χριστιανῶν, μετὰ τῶν ὁποίων τὸ πρότερον καὶ αὐτὸς ἐκαλεῖτο Χριστιανός. Ληστρικῶς ὅθεν τὴν βασιλείαν τῶν Ρωμαίων καταλαβὼν ὑπερηφανεύθη διὰ τοῦτο μεγάλως καὶ εἰς ὕψος ἀρθείς, ἔγινεν εἰς ὅλους ἀπεχθὴς καὶ βαρύτατος, μὴ φροντίζων ἄλλο τι, εἰ μὴ πῶς νὰ σύρῃ εἰς τὴν ἀσέβειάν του ὅλους τοὺς Χριστιανούς, καὶ νὰ τοὺς παραστήσῃ εἰς τοὺς ἰδίους αὐτοῦ δαίμονας ὁ μιαρώτερος τούτων καὶ ἀπανθρωπότερος· καὶ ἄλλους μὲν μὲ ἀπειλὰς βασάνων, ἄλλοις δὲ μὲ κολακευτικοὺς λόγους προσεπάθει νὰ ἑλκύσῃ πρὸς τὴν ἰδίαν αὐτοῦ πλάνην. Τούτου ὅμως τὴν κακουργίαν καὶ βδελυρὰν ἀπάτην πολλοὶ τῶν Χριστιανῶν κατεφρόνησαν, οἱ δὲ περισσότεροι καὶ τὴν δοκιμὴν τῆς τιμωρίας ὑπέφερον μὲ γενναιότητα, καὶ μέχρι θανάτου ἠγωνίσθησαν, καταισχύναντες τὸν τύραννον.
Ἐπειδὴ λοιπὸν κοντὰ εἰς τοὺς τόσους ἄλλους, οἵτινες ὑπέφερον τὴν τοῦ ἀποστάτου τυραννίαν, εἶναι καὶ οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι τρεῖς οὗτοι γενναῖοι Μάρτυρες, Μανουήλ, Σαβὲλ καὶ Ἰσμαήλ, οἵτινες εἶναι καὶ ἡ ὑπόθεσις τοῦ λόγου μας, ὡς χρέος ἀπαραίτητον καὶ πρὸς ζῆλον ἄλλων πολλῶν πρέπει νὰ διηγηθῶμεν τοὺς ἀγῶνας καὶ τὰ παλαίσματα αὐτῶν, καὶ πῶς μὲ ἐκεῖνον τὸν ἔνθερμον ζῆλον καὶ θεϊκὸν ἔρωτα κατῄσχυναν τὸν ἀποστάτην καὶ ὡσὰν ἀνόητόν τινα παῖδα περιέπαιζαν αὐτόν, διὰ νὰ γνωρίσῃ πᾶς τις τὴν γενναιότητα, τὸ πρὸς Θεὸν σέβας καὶ τὴν ἀνδρείαν αὐτῶν.