Πρὸς τούτοις καὶ Μοναχός τις ἀπὸ τὴν Λαύραν ἐπῆγεν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ τοῦ ἀνήγγειλεν, ὅτι ὁ Ἱερομόναχος Ἰωαννίκιος ἐστάλη ἀπὸ τὸν Ἡγούμενον μαζὶ μὲ ἄλλους Μοναχοὺς εἰς τὴν νῆσον τῆς Σκύρου. Ἐνῷ λοιπὸν ἔπλεον μὲ τὸ καΐκι τοῦ Μοναστηρίου εἰς τὸν δρόμον ἐσκλαβώθησαν ἀπὸ τοὺς πειρατὰς καὶ ὅτι εἰς τὴν Λαύραν οἱ πατέρες ἐσύναξαν χρήματα καὶ ἔστειλαν διὰ νὰ τοὺς ἐξαγοράσουν· ἔδωκε δὲ καὶ αὐτὸς τὸ μερίδιόν του ἕνα φλωρί. Τότε τοῦ λέγει ὁ Ὅσιος· καλύτερον ἦτο, τέκνον μου, νὰ ἔδιδες τὸ φλωρὶ εἰς τοὺς πτωχούς, διότι ὁ Ἰωαννίκιος καὶ οἱ λοιποὶ ἠλευθερώθησαν καὶ εἶναι ἤδη καλά. Εὔχομαι εἰς τὸν Θεὸν νὰ μετείχομεν καὶ ἡμεῖς εἰς τὴν παράκλησιν, τὴν ὁποίαν ἀπολαμβάνουν ἐκεῖνοι τώρα. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Μοναχὸς ἐκεῖνος ἀπὸ τὸν Ἅγιον ἐσημείωσε τὴν ἡμέραν ἐκείνην· καὶ ὅταν ἐγύρισεν εἰς τὴν Λαύραν ὁ Ἰωαννίκιος τοῦ εἶπεν ἐκεῖνα ὅπου ἐπροφήτευσεν ὁ Ὅσιος Νήφων δι’ αὐτούς, καὶ ἔμαθεν ὅτι κατὰ τὴν πρόρρησιν τοῦ Ἁγίου, οὕτως ἔγινε, καὶ τὴν ἡμέραν ἐκείνην ὅπου ἐσημείωσεν, ἡλίευσαν ψάρια πολλὰ καὶ μεγάλα, καὶ ἔλαβον μεγάλην παράκλησιν, εἰς δόξαν Θεοῦ τοῦ δοξάζοντος τοὺς Αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας.