Ἀκούσας ταῦτα ὁ Μᾶρκος ἔρριψε μακρὰν τὰ ψάρια, καὶ προσπεσὼν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ὁσίου ἐζήτει μὲ θερμὰ δάκρυα τὴν συγχώρησιν, ὁ δὲ Ὅσιος ὡς συμπαθέστατος τὸν συνεχώρησεν. Ἀπὸ τότε δὲ καὶ ὕστερον διετήρησεν ἄκραν ὑπακοήν, ἕως ὅτου ἐτελείωσε τὴν ζωήν του καὶ ἐπορεύθη εἰς τὴν ἄλλην ζωὴν μὲ χρηστὰς ἐλπίδας, διὰ νὰ λάβῃ τὸν μισθὸν τῆς ὑπακοῆς του μυριοπλάσιον. Ἄφησε δὲ ὡς διάδοχον τῆς ὑπακοῆς του διὰ νὰ ὑπηρετῇ τὸν Ὅσιον τὸν ἀνεψιόν του Γαβριήλ, τοῦ ὁποίου ὁ πατὴρ ὠνομάζετο Δοσίθεος.
Ὁ Δοσίθεος οὗτος παρεκάλεσε μίαν φορὰν τὸν Ὅσιον νὰ στείλῃ τὸν Γαβριὴλ διὰ κάποιαν ἀνάγκην εἰς τὴν ἱερὰν μονὴν τοῦ Βατοπεδίου. Καὶ τὸν ἔστειλε μὲν ὁ Ὅσιος, τοῦ καθώρισεν ὅμως ποίαν ἡμέραν νὰ ἔλθῃ ὀπίσω ἐξ ἅπαντος· ὅταν δὲ ἦλθεν ἡ ὡρισμένη ἡμέρα καὶ ὁ Γαβριὴλ δὲν ἦλθεν, τότε ὁ Δοσίθεος ἤρχισε νὰ κλαίῃ, στοχαζόμενος ὅτι ἐσκλαβώθη ὁ υἱός του, διότι ἤκουσεν ὅτι οἱ Ἀγαρηνοὶ ἐκούρσευσαν εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη. Ἀλλὰ ὁ Ὅσιος Νήφων, μὲ τὸ διορατικὸν ὄμμα τῆς ψυχῆς του, ἠξεύρων τὰ γινόμενα, εἶπε: Μὴ κλαίῃς, Γερο-Δοσίθεε, τὸν υἱόν σου, διότι εἶναι ἐλεύθερος. Καὶ πράγματι πρὶν νὰ δύσῃ ὁ ἥλιος ἔφθασεν ὁ Γαβριὴλ χωρὶς νὰ πάθῃ κανὲν κακόν. Ἐπειδὴ δὲ προεγνώρισεν ὁ Ὅσιος, ὅτι μετὰ ἓξ μῆνας ἔμελλε νὰ κοιμηθῇ ὁ Ἅγιος Μάξιμος τὸν τελευταῖον ὕπνον, εἶπεν εἰς τὴν συνοδείαν του· ἂς ὑπάγωμεν πρὸς τὸν Ὅσιον Μάξιμον, διὰ νὰ τὸν ἀπολαύσωμεν, διότι δὲν πρόκειται νὰ τὸν ἴδωμεν πλέον εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν. Ἐπῆγεν λοιπὸν πρὸς αὐτὸν καὶ ἀφοῦ ἀντήλλαξαν τὸν ἐν Χριστῷ ἀσπασμόν, εἶπεν ὁ Ἅγιος Μάξιμος. Χαίρετε ἐν Χριστῷ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Οὗτος εἶναι ὁ τελευταῖος χαιρετισμός μας, διότι δὲν πρόκειται πλέον νὰ ἴδωμεν ὁ εἷς τὸν ἄλλον, καὶ ἠκολούθησεν ἐν τοῖς πράγμασιν ἡ προφητεία καὶ τῶν δύο κατὰ ἀλήθειαν.
Μετὰ πολλοὺς χρόνους παρουσιάσθη πάλιν ἡ πανώλης εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ προσέβαλε τὸν Γαβριὴλ τόσον βαρέως, ὥστε ἐκινδύνευε νὰ ἀποθάνῃ. Βλέπων αὐτὸν εἰς αὐτὴν τὴν κατάστασιν ὁ πατήρ του ἔκλαιεν ἀπαρηγόρητα· ὁ δὲ Ὅσιος τὸν παρηγόρει λέγων. Μὴ κλαίῃς, ἀδελφέ, ὅτι ὁ υἱός σου δὲν πρόκειται νὰ ἀποθάνῃ τώρα, ἐπειδὴ μὲ ὑπηρέτησε καθὼς θέλει ὁ Θεός. Καὶ εὐθὺς γυρίσας κατὰ Ἀνατολὰς ἐδεήθη τοῦ πανοικτίρμονος Θεοῦ μυστικῶς διὰ τὸν ἀσθενῆ ὥραν πολλήν· καί, ὦ τοῦ θαύματος! ἐσηκώθη ὁ ἀσθενὴς ὑγιής, καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. Τότε στραφεὶς ὁ Ὅσιος πρὸς αὐτοὺς εἶπεν· ὁ μὲν ἀδελφὸς ἡμῶν, ἰδοὺ ἔλαβε τὴν ὑγείαν μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ· ἐγὼ δὲ κατὰ τὸν καιρὸν τῆς νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀπέρχομαι.