Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Νήφων ὁ ἐν τῷ ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκήσας κατὰ τὸ ἔτος ͵ατλ’ (1330) ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ Θεόγνωστος δὲν ἐπείθετο εἰς τοῦτο, διὰ τὴν ἄκραν του ταπείνωσιν, ἀνεχώρησεν ὁ θεῖος Νήφων ἀπὸ ἐκεῖ, πλουτισμένος μὲ τὸ χάρισμα τῶν δακρύων, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸ κάθισμα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τὸ ὁποῖον εὑρίσκετο ἐκεῖ πλησίον καὶ ἔμεινεν εἰς αὐτὸ μὲ ἄκραν ἡσυχίαν χρόνους δεκατέσσαρας, τρώγων μίαν φορὰν τὴν ἑβδομάδα ὀλίγον ξηρὸν ἄρτον.

Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν παρουσιάσθη πανώλης εἰς τὴν Μονὴν τῆς Λαύρας καὶ ἀπέθανον πολλοί. Ὅθεν προσεκλήθη ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὸν Ἡγούμενον, ἵνα ἔλθῃ εἰς τὴν Λαύραν νὰ ἐφημερεύῃ, διότι ἀπὸ τὴν φοβερὰν νόσον ἔμειναν ὀλίγοι ἐφημέριοι. Προτιμῶν ὅμως τὴν ἡσυχίαν ὁ Ὅσιος, εἶπεν εἰς τὸν Ἡγούμενον· συγχώρησόν μοι, πάτερ, διότι εἶμαι ἀγράμματος καὶ ἄγροικος. Τότε τοῦ εἶπεν ὁ ἡγούμενος νὰ ἐφημερεύῃ τοὐλάχιστον εἰς τὰ ἔξω καθίσματα τῆς Λαύρας· καὶ ὑπακούσας εἰς τοῦτο, ὡς ταπεινόφρων, ἐπέρασε μὲ τὸ τοιοῦτον διακόνημα τρεῖς χρόνους. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἡ καρδία του ὅλη κατεφλέγετο ἀπὸ τὸν πόθον τῆς ἡσυχίας, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καὶ ἐπῆγεν εἰς τὰ Βουλευτήρια, ἐκεῖ ὅπου εἶναι τώρα ἡ σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης, καὶ ἐκεῖ ἡσύχασε χρόνους πολλοὺς χωρὶς καλύβην, ἄστεγος, τρώγων μόνον χόρτα τῆς γῆς.

Ἀλλὰ τὴν τοιαύτην ὑψηλὴν πολιτείαν μὴ ὑποφέροντες νὰ βλέτουν τινές, ἀπὸ τὸν φθόνον τοῦ μισοκάλου κινούμενοι, τὸν ἐσυκοφάντησαν εἰς τὸν ἡγούμενον τῆς Ἱερᾶς Λαύρας, ὅτι εἶναι πεπλανημένος καὶ ἀποστρέφεται τὸν ἄρτον, διὰ τοῦτο δὲ τρώγει μόνον χόρτα· ὁ δὲ Ἡγούμενος, καλέσας αὐτὸν εἰς τὸ Μοναστήριον, τοῦ λέγει· διατί, ἀδελφέ μου καὶ τέκνον μου, διάγεις τοιαύτην πολιτείαν σκληρὰν καὶ ὑψηλήν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν γεννᾶται οἴησις καὶ πλάνη, καὶ δὲν περιπατεῖς τὴν μέσην καὶ ὁμαλὴν ὁδόν, ἡ ὁποία εἶναι εὔκολος καὶ δὲν ἔχει κρημνούς; Οἱ παλαιοὶ Πατέρες ἐτρέφοντο μὲ χόρτα εἰς τὰς ἐρήμους, ἐπειδὴ ἐκεῖ δὲν εὕρισκον ἄρτον. Ἀλλ’ ἐδῶ καὶ ἄρτος ὑπάρχει, καὶ ἄλλα διάφορα φαγητά, ἀπὸ τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ τρώγῃς μὲ ἐγκράτειαν, διὰ νὰ ἀποδιώκῃς τὴν οἴησιν τὴν δαιμονικὴν καὶ τὴν πλάνην. Ὁ δὲ Ὅσιος πείθεται εἰς αὐτά, διὰ τὴν ἄκραν του ταπείνωσιν, καὶ φεύγων ἀπὸ τὰ Βουλευτήρια ἦλθεν εἰς τὸ κάθισμα τῆς Μεταμορφώσεως, καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ χρόνους ἱκανοὺς ἱερουργῶν τὴν θείαν λειτουργίαν.