Ἀφοῦ δὲ ἐπιστρέψῃς ὀπίσω, δὲν θὰ παρέλθῃ πολὺς καιρὸς καὶ θὰ γίνῃς Ἐκκλησιάρχης, ὕστερα δὲ καὶ Ἡγούμενος· πρέπει ὅμως νὰ ἔχῃς ἀπὸ ὅλα περισσότερον τὴν ταπεινοφροσύνην. Χαμογελῶν δὲ τοῦ εἶπε καὶ τοῦτο· ὅταν σὺν Θεῷ ἡγουμενεύσῃς, νὰ ἐνθυμηθῇς καὶ ἡμᾶς καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσῃς τῆς μερίδος τοῦ Κοινοβίου. Ἀφ’ οὗ ἐπῆγε λοιπὸν ὁ ὡρολόγος εἰς τὸ Μοναστήριον, εἰς ὀλίγον καιρὸν ἔγινε κατὰ τὴν πρόρρησιν τοῦ Ὁσίου καὶ Ἐκκλησιάρχης καὶ Ἡγούμενος, ὅθεν καὶ ἔστελλεν εἰς τὸν Ὅσιον τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα.
Ἀλλὰ καὶ τρεῖς Μοναχοὶ ἠθέλησαν νὰ ὑπάγουν εἰς τὸν Ὅσιον· ἐπειδὴ δὲ ὁ εἷς ἀπ’ αὐτοὺς ἦτο ἀγένειος, τὸν ἄφησαν εἰς τὴν ὁδὸν μακρὰν ἀπὸ τὸ κάθισμα τοῦ Ὁσίου, καὶ ἐπῆγαν μόνον οἱ δύο· ὁ δὲ Ὅσιος τοὺς εἶπε· πῶς δὲν ἐφέρατε καὶ τὸν νέον; διότι αὐτὸς μέλλει νὰ γίνῃ κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τότε ἐκεῖνοι, θαυμάσαντες εἰς τὴν πρόρρησιν τοῦ Ὁσίου, ἐπῆγαν καὶ ἔφεραν καὶ τὸν νέον· ὠφεληθέντες δὲ πολλὰ ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ Ὁσίου, καὶ λαβόντες εὐλογίαν, ἀνεχώρησαν δοξάζοντες τὸν Θεόν· ὁ δὲ νέος ἐκεῖνος προκόψας εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν ἄσκησιν κατὰ τὸν λόγον τοῦ Ὁσίου διέπρεψεν εἰς τὴν μοναχικὴν πολιτείαν.
Ὁ Δοσίθεος, περὶ τοῦ ὁποίου καὶ προλαβόντως εἴπομεν, ὁ πατὴρ τοῦ Γαβριήλ, παρεκάλει τὸν Ὅσιον νὰ δώσῃ ἄδειαν εἰς τον Γαβριὴλ νὰ ὑπάγῃ διὰ χρείαν τινὰ εἰς τὴν Μονὴν τῶν Ἰβήρων. Ὁ δὲ Ὅσιος, προβλέπων τὸν κίνδυνον, εἰς ὃν ἔμελλε νὰ ἐκτεθῇ, τὸν ἠμπόδιζεν· ἀλλ’ ὁ Δοσίθεος διϊσχυρίζετο ὅτι δὲν ὑπάρχει κανεὶς φόβος νὰ ὑπάγῃ τὴν πρώτην ἡμέραν εἰς τὸ μονύδριον τοῦ Ἀμαλφινοῦ, τοῦ νῦν Μορφινοῦ καλουμένου. Τότε λέγει ὁ Ὅσιος. Ἀλλ’ ἐὰν ὁ Γαβριὴλ σκλαβωθῇ ἐδῶθεν ἀπὸ τὸ μονύδριον τοῦ Ἀμαλφινοῦ, τί μέλλει γενέσθαι; πλὴν ἂς ὑπάγῃ, καὶ ἐγὼ θὰ εἶμαι ἀθῷος ἀπὸ τὴν ζημίαν, ἥτις θὰ ἐπακολουθήσῃ. Πιστεύσας λοιπὸν ὁ Δοσίθεος εἰς τοὺς λόγους τοῦ Ὁσίου, δὲν ἀντέτεινε πλέον. Καὶ τὸ βράδυ ἐκεῖνο ἀδελφός τις, πηγαίνων εἰς αὐτούς, τοὺς ἀνήγγειλεν, ὅτι ἐδῶθεν ἀπὸ τὸ μονύδριον τοῦ Μορφινοῦ ἐπῆγε πλοῖον πειρατικόν, καὶ συνέλαβον αἰχμαλώτους τρεῖς Μοναχούς, οἵτινες εὑρέθησαν κατὰ τύχην εἰς τὸν δρόμον ἐκεῖνον, καθὼς προεῖπεν ὁ Ὅσιος.