Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν ΜΕΘΟΔΙΟΥ τοῦ Ὁμολογητοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Ὄχι δὲ μόνον ταύτην τὴν θηριωδίαν ἐπέδειξεν εἰς τὸν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ ὁ θηριώδης Θεόφιλος, ἀλλὰ καὶ ἐξόριστον αὐτὸν στέλλει εἰς τὴν νῆσον τοῦ Ἀντιγόνου, ἥτις εὑρίσκεται πέριξ τῆς πόλεως. Δὲν φθάνει δὲ τοῦτο μόνον τὸ κακόν, ἀλλὰ τολμᾷ καὶ τρίτον παρανομώτερον ὁ παρανομώτατος βασιλεύς· προστάζει νὰ ἐγκλεισθῇ ὁ Ἅγιος μέσα εἰς τὸ δυσῶδες καὶ σκοτεινότατον μνῆμα τοῦ Κοπρωνύμου· ἔτι προσθέτει καὶ τέταρτον κακόν, δηλαδὴ προστάζει ὁμοῦ μὲ τὸν Ἅγιον νὰ κλεισθῶσι καὶ δύο λησταὶ κακοῦργοι.

Ἀφοῦ παρῆλθεν ὀλίγος καιρὸς καὶ ὑφίστατο ὁ Ἅγιος τὴν τοιαύτην τιμωρίαν, ἀπέθανεν ὁ εἷς ἐκ τῶν ληστῶν ἐκείνων, ὁ δὲ θηριώδης βασιλεὺς προσέταξε νὰ παραμείνῃ τὸ πτῶμα του ἐκεῖ πρὸς περισσοτέραν τιμωρίαν. Ὁποίαν δὲ δυσωδίαν, νομίζετε, ὅτι ὑπέφερεν τότε ὁ Ἅγιος; Ὦ πῶς εἶδε ταῦτα ἡ ἀνοχή σου, Χριστέ! Εἰς τὴν φρικτὴν ἐκείνην δυσωδίαν κεκλεισμένου ὄντος τότε τοῦ Ἁγίου ἐπέρασαν ἀπὸ ἐκεῖ οἱ δύο ὁμολογηταί, Θεόδωρος καὶ Θεοφάνης [1] οἱ γραπτοὶ καὶ αὐτάδελφοι, οἵτινες εἶχον τὰ ἅγια πρόσωπά των κατακεντημένα ἀπὸ τὸν τύραννον· προσωρμίσθησαν δὲ εἰς τὸν λιμένα τὸν λεγόμενον Κάρταν. Τότε οἱ μακάριοι ἐκεῖνοι καὶ Ἅγιοι Πατέρες ἔγραψαν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἅγιον ἔχουσαν οὕτω:

 «Τῷ ζῶντι νεκρῷ καὶ νεκρῷ ζωηφόρῳ
καίοντι τὴν γῆν καὶ πολοῦντι τὸν πόλον,
Γραπτοὶ γράφουσι δέσμιοι τῷ δεσμίῳ».

Τὴν στιχουργικὴν δὲ ταύτην ἐπιστολὴν ἀπέστειλαν διά τινος ἁλιέως φίλου τοῦ Ἁγίου, μὲ τὸν ἴδιον δὲ ἁλιέα ἀνταπήντησεν ὁ Ἅγιος πρὸς τοὺς Ἁγίους, οὕτω:

 «Τοὺς ταῖς βίβλοισιν οὐρανοῦ κλησιγράφους
Καὶ πρὸς μέτωπα σωφρόνως ἐστιγμένους,
Προσεῖπεν ὁ ζώθαπτος, ὡς συνδεσμίους».

Ὁ ἁλιεὺς οὗτος, διὰ τὴν εὐλάβειαν τὴν ὁποίαν εἶχε πρὸς τὸν Ἅγιον, ὑπηρέτει αὐτὸν εἰς μερικὰς μικρὰς ἀνάγκας του. Τοῦ ἔφερε δὲ μίαν κανδήλαν καὶ κάθε Σάββατον τοῦ ἐπήγαινε καὶ ὀλίγον ἔλαιον διὰ νὰ παρηγορῆται εἰς τὸ τοσοῦτον σκότος. Ἤρκει δὲ τὸ ἔλαιον τοῦτο νὰ καίῃ ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρας, ὅτε πάλιν τοῦ ἔφερεν ἄλλο. Συνέβη ὅμως καὶ ἠσθένησεν ὁ καλὸς καὶ ἀγαθὸς ἐκεῖνος ἁλιεύς ὁ Θεὸς ὅμως ηὐσπλαγχνίσθη τὸν Ἅγιον καὶ εἰσήκουσε τὴν δέησίν του, καὶ τὸ ἔλαιον τῆς κανδήλας ἔκαιε μέχρι τοῦ ἄλλου Σαββάτου, ὅτε ὁ ἁλιεὺς καὶ πάλιν ἔγινεν ὑγιής.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐκ τούτων τῶν Ἁγίων ὁ μὲν Θεόδωρος ἑορτάζεται τὴν 27ην Δεκεμβρίου, ὁ δὲ Θεοφάνης τὴν 11ην Ὀκτωβρίου (βλέπε αντιστοίχως ἐν τόμοις ΙΒʹ καὶ Ιʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Τὸν θαυμάσιον βίον αὐτῆς βλέπε εἰς τὴν κηʹ (28ην) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου ἐν τόμῳ Ζʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».