Ἀφοῦ δὲ παρῆλθεν ἱκανὸς χρόνος, φέρει αὐτοὺς ἀπὸ τὴν ἐξορίαν εἰς τὰ βασίλεια· πάλιν τοὺς ἐρωτᾷ ἐὰν μετενόησαν εἰς τὸν τοσοῦτον καιρὸν τῆς ἐξορίας καὶ τὰς τόσας κακουχίας· τοὺς ἐξετάζει ἐὰν γίνωνται ὁμόφρονές του, ἐὰν στέργωσι τὴν κακοφροσύνην του· ἐὰν δέχωνται τὴν φρενοβλάβειάν του καὶ κακοδοξίαν του. Αὐτοὶ δὲ οἱ γενναῖοι ἀδάμαντες ἀπαντοῦν θαρραλέως· τὶ ἀπατᾶσαι, ὦ βασιλεῦ, μὲ τὴν κατηραμένην πλάνην τῆς εἰκονομαχίας; τί νομίζεις; θέλεις νὰ προδώσωμεν τὴν εὐσέβειαν; νὰ ἀρνηθῶμεν τὴν ἀλήθειαν; Μὴ γένοιτο, Χριστὲ Βασιλεῦ, νὰ καταφρονήσωμεν τὸν πανάχραντον χαρακτῆρά σου, μήτε τῆς πανάγνου Μητρός σου οὔτε τῶν θεοφόρων Ἁγίων σου!
Τίς νὰ διηγηθῇ ὅσα εἶπον καὶ ἤλεγξαν τὸν ἀλιτήριον οἱ στερροὶ στῦλοι τῆς εὐσεβείας; οὔτε καιρὸν ἔχομεν νὰ τὰ διηγηθῶμεν εἰς πλάτος, οὔτε ὁ καιρὸς τὸ καλεῖ. Ἀλλ’ ὡς ὁ καρκίνος δὲν περιπατεῖ πώποτε ὀρθῶς, ὅσον καὶ ἂν τὸν διδάσκῃς, οὕτω δυσκόλως καὶ ἡ πονηρὰ φύσις μεταβάλλεται· πάλιν οἱ ἅγιοι δέρονται ἄσπλαγχνα μὲ ὠμὰ βούνευρα· ραβδίζονται μὲ ράβδους ἀκανθώδεις εἰς ὅλον τὸ ἱερὸν καὶ ἅγιον σῶμα των· φεῦ τῆς ἀπανθρωπίας τοῦ τυράννου! Καὶ ὁ μὲν ἅγιος Εὐθύμιος ὕστερον ἀπὸ τὰς μυρίας ἐκείνας βασάνους καὶ τὰς ἀνυποφόρους πληγὰς ἐπρήσθη καθ’ ὅλον τὸ ἱερὸν αὐτοῦ σῶμα ὡς ἀσκός· ἔπειτα ὀκτὼ μόνον ἡμέρας ζήσας, παρέδωκε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ ὁ πολύαθλος· οἱ εὑρεθέντες δὲ εἰς τὸν θάνατον τοῦ Ἁγίου, εἶδον θαῦμα ἐξαίσιον, ὅτι τὸ πολύαθλον καὶ ἅγιον αὐτοῦ σῶμα ἤστραψεν ὡς ὁ ἥλιος. Ὁ δὲ γενναῖος καὶ θεῖος Μεθόδιος ἔζησεν ἕως οὗ ἀπέρρηξε τὴν μιαρὰν ψυχήν του ὁ μιαρώτατος Τραυλὸς Μιχαήλ.
Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Μιχαὴλ ἥρπασε τὸ βασίλειον ὁ κάκιστος υἱὸς τοῦ κακίστου πατρός· κακοῦ γὰρ κόρακος κακὸν ᾠόν· ὁ θεομισής, λέγω, Θεόφιλος. Στέλλει πάλιν καὶ οὗτος καὶ φέρει τὸν ἱερὸν Μεθόδιον ἀπὸ τὴν ἐξορίαν· τὸν ἐρωτᾷ καὶ αὖθις ἐὰν ἐπιμένῃ εἰς τὴν πρώτην του ἔνστασιν· ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο ἄφοβος: «ὁ αὐτὸς εἶμαι, βασιλεῦ, καθὼς ἤμην καὶ πρὸς τὸν πατέρα σου, μᾶλλον δὲ πλέον γενναιότερος καὶ τότε ἀνεθεμάτισα τὴν εἰκονομαχίαν λαμπρᾷ τῇ φωνῇ καὶ τώρα πάλιν δὲν παύω νὰ ἀναθεματίζω μὲ λαμπροτέραν τὴν ἔνστασιν· διατί παροργίζεις τὸν Χριστόν, ὦ βασιλεῦ, ὅστις σοὶ ἐχάρισε τὸ διάδημα; ἄφες τὴν εἰκονομαχίαν, ἐὰν ποθῇς νὰ εἶναι ἡ βασιλεία σου μακροχρόνιος καὶ εἰρηνική·