καὶ ἄλλοι μὲν ἔβαλον κατ’ αὐτοῦ μὲ τὰ ἀκόντια, ἄλλοι δὲ μὲ τὰ τόξα καὶ τὰ βέλη γύρωθεν τοῦ σπηλαίου, ἐκεῖ ὅπου ἠγωνίζετο τὸν ἀγῶνα τῆς μαρτυρικῆς του ἀθλήσεως, οἱ δὲ λοιποὶ δαίμονες ἐκύλιον ἔξωθεν βράχους, καὶ μεγαλοφώνως ἔλεγον πρὸς αὐτόν: Ἔξελθε ταχέως ἀπὸ τὴν κατοικίαν μας, ἄλλως τώρα ἐντὸς αὐτῆς θὰ σὲ θανατώσωμεν. Ταῦτα βλέπων καὶ ἀκούων ὁ Ἅγιος ἀπὸ τοὺς ἀκαθάρτους δαίμονας, ἐνόμισεν ὅτι ἀφεύκτως θέλει ἀποθάνει. Ὁ Θεὸς ὅμως ἐφύλαξεν αὐτὸν ἀβλαβῆ ἀπὸ τὴν κακουργίαν αὐτῶν, ἔχων τὰς ἐλπίδας του ἐστηριγμένας εἰς τὸν Θεόν, ἐξελθὼν δὲ ἀπὸ τὸ σπήλαιον εἶδε πλήθη ἀναρίθμητα δαιμόνων, ἕτοιμα νὰ τὸν σπαράξουν.

Τότε ὁ Ἅγιος ἐσήκωσε τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐδέετο καὶ παρεκάλει τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον νὰ ἔλθῃ νὰ τὸν βοηθήσῃ, καὶ ἔλεγε μεγαλοφώνως· Ὑπεραγία Θεοτόκε, βοήθει με τὸν δοῦλόν σου. Οἱ δὲ δαίμονες, ὅτε ἤκουσαν τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας, παρευθὺς ἐγένοντο ἄφαντοι, ὁ δὲ Ἅγιος ηὐχαρίστησε τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, ἤρχισε δὲ πάλιν τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς ἀσκήσεως καὶ προσευχόμενος ἔλεγε· Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός μου, μὴ ἐγκαταλίπῃς με τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ ἀνάξιον δοῦλόν σου. Ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας δὲν ἠκούοντο πλέον αἱ φωναὶ τῶν δαιμόνων. Μετὰ πεντήκοντα ἡμέρας ἦλθον πάλιν οἱ μιαροὶ δαίμονες μὲ ἄλλο σχῆμα, ὅμοιοι μὲ τὰ θηρία καὶ ἑρπετὰ τοῦ ὄρους καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸ σπήλαιον ὅπου ἠσκήτευεν ὁ Ἅγιος. Τότε οἱ μὲν ὡς θηρία φαινόμενοι ὥρμησαν ἐναντίον τοῦ Ἁγίου νὰ τὸν θανατώσουν, οἱ δὲ ὡς ὄφεις καὶ δράκοντες ἐδοκίμαζον νὰ τὸν καταπίουν. Ὁ δὲ Ἅγιος ποιήσας τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ κατέστησεν ὅλους τοὺς δαίμονας ἀνικάνους νὰ τὸν βλάψουν, ἐπικαλεσάμενος δὲ τὸ ὄνομα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐξεδίωξεν ἅπαντας. Ἔκτοτε παρῆλθεν ἓν ἔτος καὶ ὁ Ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Πέτρος μὲ ἡσυχίαν πολλὴν ἠσκήτευε, μὲ ὅσην δύναμιν καὶ ἂν εἶχε, κατανικῶν πάντοτε τὸν πολέμιον δράκοντα διάβολον καὶ τὰς ἐπιβουλάς του.

Ἀλλὰ ὁ κατηραμένος ἀπὸ Θεοῦ διάβολος δὲν ἡσύχασε. Καὶ τί ἐμηχανεύθη ὁ παμμίαρος; Γίνεται ὅμοιος μὲ νέον τινά, ὅστις ἦτο ἀπὸ τὴν οἰκογένειαν τοῦ Ὁσίου Πέτρου καὶ μόλις ἔρχεται εἰς τὸ σπήλαιον τοῦ Ἁγίου, μὲ πολλὴν ἀναισχυντίαν ἐπροσποιήθη ὅτι τὸν ἐναγκαλίζεται καὶ τὸν ἀσπάζεται ὁ πάσης μνησικακίας καὶ φθόνου πεπληρωμένος. Κατόπιν ἐκάθησε καὶ ἤρχισε μετὰ δακρύων νὰ λέγῃ τοιούτους θρηνητικοὺς λόγους πρὸς τὸν Ἅγιον.