Ὅθεν ὁ Μάρκος ἠσφαλίσθη εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Νεανίου καὶ κατεσκεύασε κρυφίως τὸν Σταυρόν. Καὶ ὅταν ἐτελείωσεν αὐτόν, εἶδεν ἓν ἐξαίσιον θέαμα. Ἀνεφάνησαν εἰς τὸν Σταυρὸν ἐκεῖνον τρεῖς εἰκόνες, ἤτοι μορφαὶ με ἑβραϊκὰ γράμματα, ἅτινα ἔγραφον εἰς μὲν τὸ ἐπάνω μέρος: «Τοῦ Δεσπότου ἡ μόρφωσις». Εἰς τὸ δεξιὸν ἐφαίνετο εἷς Ἄγγελος καὶ ἐγράφετο «Μιχαὴλ» καὶ εἰς τὸ ἀριστερὸν «Γαβριήλ». Τὰς ὁποίας εἰκόνας μὲ ἐπιμονὴν προσεπάθησε νὰ ἐξαλείψῃ ὁ χρυσοχόος καὶ ὄχι μόνον δὲν ἠδυνήθη, ἀλλὰ μᾶλλον ἐμαράνθη ἡ χείρ του καὶ ἔμεινεν ἀνενέργητος.

Μεταβὰς δὲ μίαν νύκτα ὁ Νεανίας νὰ ἴδῃ ἐὰν ἐτελείωσεν ὁ Σταυρὸς καὶ ἰδὼν τοῦτον ἐχάρη πολὺ καὶ εὐθὺς προσεκύνησεν αὐτόν, ἐρωτήσας δὲ διὰ τὰ μορφώματα καὶ τὰ γράμματα, τί ἐσήμαινον, ἔλαβε τὴν ἀπάντησιν ὅτι δὲν ἐγνώριζεν ὁ Μάρκος, ἐπειδὴ αὐτὸς δὲν κατεσκεύασε ταῦτα, ἀλλὰ μόνα των, μὲ τρόπον θαυμάσιον, ἐτυπώθησαν. Τότε ὁ Νεανίας, ὡς γνωστικός, ἠννόησεν ὅτι ταῦτα ἐγένοντο ἐκ θεϊκῆς ἐνεργείας, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς προσεκύνησεν αὐτὰ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν. Ἔπειτα ἔδωκε τοῦ χρυσοχόου πολλὰ ἀργύρια μὲ φιλότιμον γνώμην, εὐχαριστῶν αὐτὸν καὶ τυλίξας τὸν Σταυρὸν μὲ πορφύραν πολύτιμον ἀνεχώρησεν ὁμοῦ μετὰ τῶν στρατιωτῶν αὐτοῦ διὰ τὴν πόλιν Ἀλεξάνδρειαν.

Ἔτυχε δὲ νὰ εὑρεθῇ ἐκεῖ εἰς μίαν μεγάλην ἀνάγκην, λυτρώσας πολλὰς γυναῖκας ἀπὸ τὴν αἰσχύνην καὶ τον ψυχικὸν θάνατον. Διότι ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ὅλοι οἱ Ἀγαρηνοὶ ἥρπαζον δυναστικῶς τὰς θυγατέρας τῶν ἐπισήμων ἀνδρῶν καὶ ἔκαμνον ταύτας συζύγους των, οἱ μιαρώτατοι. Μὴ δυνάμενοι δὲ οἱ γονεῖς νὰ ἐναντιωθοῦν, ἔκλαιον διὰ τὴν τοιαύτην συμφορὰν καὶ εὑρίσκοντο εἰς ἀπορίαν τὶ νὰ πράξουν. Καθὼς δὲ ἔφθασαν οἱ βάρβαροι εἰς τὴν συνοικίαν ὅπου διέμενεν ὁ Νεανίας, ἵνα ἁρπάσουν καὶ ἐκεῖθεν ὅσα κοράσια εὕρισκον, συνηθροίσθησαν οἱ πολῖται καὶ ἐδέοντο τοῦ νέου δουκὸς νὰ συμπονέσῃ εἰς τὴν συμφοράν των καὶ νὰ πολεμήσῃ τοὺς ἀδίκους ἐκείνους, ὡς δίκαιος. Ὁ δὲ Νεανίας, ὡς συμπαθὴς καὶ εὔσπλαγχνος, ἐλυπήθη τὰ δάκρυά των καὶ τρέχει παρευθὺς μὲ τοὺς στρατιώτας του, κρατῶν τὸν τίμιον Σταυρόν, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχε τὰς ἐλπίδας του περισσότερον παρ’ ὅσον εἶχεν ὁ Ἡρακλῆς καὶ ὁ Ἀχιλλεὺς εἰς τὸ ξίφος. Καὶ καθὼς ἤθελε νὰ κτυπήσῃ τοὺς βαρβάρους εἶπε ταῦτα μὲ θάρρος καὶ πίστιν, ὁ ἀξιοΰμνητος· «Τώρα θέλω γνωρίσει ἐὰν εἶσαι Υἱὸς το Θεοῦ τοῦ ζῶντος Σύ, ὅστις ἐφάνης καθ’ ὁδὸν καὶ μὲ συνεβούλευσες τὰ σωτήρια». Ταῦτα δὲ εἰπών, ἤκουσε φωνὴν ἐξ οὐρανοῦ λέγουσαν· «Ἔχε θάρρος, διότι ἐγὼ εἶμαι Κύριος ὁ Θεός σου, καὶ εἶμαι μετὰ σοῦ».