ΟΤΕ ἐβασίλευεν ὁ ἀσεβέστατος Διοκλητιανός, ἀγριώτατα ἐφέρετο πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς καὶ δεινότατος πολέμιος αὐτῶν ἐγένετο. Διότι ἄλλον σκοπὸν δὲν εἶχον ἅπαντες, ἡγεμόνες καὶ ἄρχοντες, εἰμὴ μόνον νὰ ἐκριζώσουν τὴν εὐσέβειαν καὶ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Χριστιανούς, οἱ ἄχρηστοι. Ἐπειδὴ ὁ παράνομος αὐτοκράτωρ ἔστειλεν εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην προστάγματα, τὰ ὁποῖα ἔγραφον εἰς τοὺς ἀρχηγοὺς νὰ φροντίσουν μὲ πᾶσαν ἐπιμέλειαν τὴν τοιαύτην ὑπόθεσιν. Ἐξόχως δὲ ἔγραψε δόγμα κατὰ τῆς πόλεως Αἰλιέων ταῦτα λέγων· «Ὁ μέγας βασιλεὺς καὶ αὐτοκράτωρ Διοκλητιανὸς προστάσσω ὅλους ἐκείνους, οἵτινες εἰς ἐμὲ ὑποτάσσονται, νὰ σπουδάζουν ἐπιμελῶς νὰ θεραπεύουν τοὺς μεγάλους καὶ ἀνικήτους θεούς, νὰ κτίζουν εἰς αὐτοὺς ναούς, νὰ τοὺς ἑορτάζουν καὶ νὰ θυσιάζουν καθ’ ἑκάστην ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ μὲ τὴν πρέπουσαν παρρησίαν. Καὶ ὅσοι δὲν ὑποταχθοῦν εἰς τοῦτο τὸ πρόσταγμα, νὰ λαμβάνουν κακὸν καὶ ἐπώδυνον θάνατον. Ὅσοι δὲ πάλιν φανῶσι πρὸς ἡμᾶς καὶ πρὸς τοὺς θεοὺς εὐγνώμονες, νὰ ἀπολαμβάνουν πολλῶν δωρεῶν.

Ταῦτα ἀφ’ οὗ ἔγραψεν ὁ τύραννος, ἀπέστειλε τὸν Μαξιμιανὸν εἰς τὰ ἔθνη τὰ ἐκεῖθεν τῶν Ἄλπεων καὶ τὸν Γαλέριον εἰς τὴν Περσίαν. Οὗτος δέ, συνάξας τοὺς ἱκανωτέρους στρατιώτας, ἀπῆλθεν εἰς τὴν Αἴγυπτον, ὅπου εἶχε πόλεμον μετά τινος γενναίου, Ἀχιλλέως ὀνόματι, ὁ ὁποῖος ἐζήτει νὰ γίνῃ βασιλεὺς τυραννικῶς. Ἀλλ’ ὁ Διοκλητιανὸς ἐνίκησεν αὐτόν. Ἔπειτα, ἐρχόμενος εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, ἐπληροφορήθη ὅτι οἱ περισσότεροι τῶν κατοίκων ταύτης τῆς πόλεως ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν, καταφρονοῦντες τὰ εἴδωλα. Οὕτω δὲ γράφει καὶ ὁ θεηγόρος Λουκᾶς εἰς τὰς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Ὅτι, δηλαδή, πρότερον ἐξ ὅλων τῶν χωρῶν ὁ Χριστὸς ὠνομάσθη Θεὸς εἰς τὴν Ἀντιόχειαν. Ταῦτα καὶ ὁ Διοκλητιανὸς ἀκούσας ἐθυμώθη σφόδρα, ὁ ἀνόητος. Ἀλλὰ δὲν ἠθέλησε τότε νὰ ἐρευνήσῃ ταῦτα, διότι εἶχε πόθον νὰ ὑπάγῃ πρῶτον εἰς τὴν Δάφνην, νὰ προσκυνήσῃ τὸν Ἀπόλλωνα, πρὸς τὸν ὁποῖον ἐθυσίασε βόας χιλίους, ὁ μωρὸς καὶ ἀνόητος. Ἔπειτα, ὡς ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, ὑπεδὲχθησαν αὐτὸν ἅπαντες μὲ πολλὴν τιμήν, ἐπειδὴ ἔπρεπε νὰ τὸν τιμήσουν ὡς βασιλέα.