Λαμβάνων δὲ ἐκ τῆς χειρός, εἶπε πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ὄχι πλέον Νεανίας, ἀλλὰ Προκόπιος θέλω νὰ ὀνομάζεσαι. Λοιπὸν ἀνδρίζου καὶ ἔχε δύναμιν. Διότι κατὰ τὴν ἐπωνυμίαν ταύτην θὰ προκόψῃς; προσφέρων εἰς τὸν Πατέρα μου ποίμνιον». Ὁ Ἅγιος τότε τρέμων ἐκ χαρᾶς ἔπεσεν ἔμπροσθεν τοῦ Δεσπότου γονατιστός, λέγων· «Δέομαι, Δέσποτα, εἰς τὴν ἀνείκαστόν Σου φιλανθρωπίαν νὰ δυναμώσῃς τῆς ψυχῆς μου τὴν ἀσθένειαν, διότι φοβοῦμαι μήπως δειλιάσω πρὸ τῶν βασάνων καὶ κινδυνεύσω εἰς τὴν ὁμολογίαν Σου». Εἶπε τότε πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος· «Μὴ φοβοῦ, διότι ἐγὼ εἶμαι πλησίον σου».

Ταῦτα ὁ Κύριος εἰπὼν καὶ ἐμπλήσας τὴν ψυχὴν τοῦ Ἁγίου θάρρους καὶ ἀγαλλιάσεως, ἀνῆλθεν εἰς τοὺς οὐρανούς. Ὁ δὲ Ἅγιος εὑρέθη ὅλως ὑγιὴς καὶ ὄχι μόνον πληγὴν δὲν εἶχε πλέον εἰς τὸ σῶμα αὐτοῦ, ἀλλ’ οὔτε κἂν σημεῖον ἐφαίνετο. Καὶ ἔμεινεν ἰσχυρὸς εἰς τὴν προτέραν του δύναμιν, διότι ἤλπισεν ἐπὶ τὸν Θεὸν καὶ ἐβοηθήθη καὶ ἀνέθαλεν ἡ σὰρξ αὐτοῦ, κατὰ τὸν Προφήτην.

Τὴν ἐπαύριον ὁ Οὐλκίων ἔστειλεν εἰς τὴν φυλακὴν νὰ ἴδῃ ἐὰν ὁ Νεανίας ἀπέθανεν. Ὁ δὲ Τερέντιος εἶπεν εἰς τὸν ἀπεσταλμένον ὅσα ἐγράψαμεν καὶ εἰσελθὼν εἶδε τὸν Ἅγιον ὅλως ὑγιᾷ καὶ χαίροντα. Ὅθεν ἔδραμεν εἰς τὸ παλάτιον καὶ διηγεῖτο εἰς πάντας τοῦτο τὸ θαυμάσιον. Τότε προστάσσει ὁ ἡγεμὼν νὰ φέρωσι τὸν Ἅγιον ἐκεῖ, ὅτε ἰδόντες αὐτὸν ὑγιᾶ καὶ λάμποντα εἰς τὸ πρόσωπον ὡς ὁ ἥλιος, ἐξεπλάγησαν. Καὶ ἔλεγον πολλοὶ στρατιῶται· «Ὁ Θεὸς τοῦ Ἁγίου τούτου βοήθει ἡμᾶς». Ὁ δὲ τύραννος, ἐγερθεὶς ἐκ τοῦ θρόνου, εἶπε πρὸς τὸ πλῆθος, ὡς ἀφρονέστατος· «Ἀδελφοί μου, τί παράξενον βλέπετε καὶ θαυμάζετε; Τὸ ὅτι οἱ φιλάνθρωποι θεοὶ ἐλυπήθησαν τοῦτον τὸν ἀλιτήριον καὶ τὸν ἐθεράπευσαν;». Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος εἶπε πρὸς αὐτόν· «Φανερὸν εἶναι ὅτι ἐξεπλάγης. Δὲν γνωρίζω ὅμως τίς ἐποίησε τὸ τοιοῦτον θαυμάσιον. Πλήν, ἂς ὑπάγωμεν εἰς τὸν ναόν, διὰ νὰ γνωρίσωμεν τὴν ἀλήθειαν». Ὁ ἀνόητος ἡγεμὼν ἐχάρη τότε, πιστεύσας ὅτι ὁ Ἅγιος ἤθελε νὰ θυσιάσῃ. Καὶ προστάσσει νὰ στολίσουν ὅλον τὸν δρόμον, ἀπὸ τοῦ παλατίου ἕως τοῦ ναοῦ νὰ στρώσουν τὴν γῆν μὲ λευκὰ ὑφάσματα καὶ οἱ κήρυκες νὰ κραυγάζουν ταῦτα· «Ὁ Νεανίας μεταβαίνει εἰς τὸν ναὸν διὰ νὰ προσκυνήσῃ τοὺς ἀθανάτους θεούς».