Τότε οἱ στρατιῶται τοῦ βασιλέως, λαβόντες τὰ νεῦρα ἐκεῖνα τῶν βοῶν, τοσοῦτον ἀνηλεῶς ἔτυπτον τὴν Ἁγίαν, ὥστε καὶ δύο καὶ τρεῖς φορὰς ἐνηλλάχθησαν· καὶ οἱ μὲν στρατιῶται ἠγανάκτουν τύπτοντες αὐτήν, ἡ δὲ Ἁγία, ἔχουσα τὸν Χριστὸν ἐνδυναμοῦντα αὐτήν, οὐδόλως ἐφαίνετο ὅτι ἐδάρη, ἀλλὰ τοὐναντίον τοσοῦτον ἔλαμπε τὸ πρόσωπον αὐτῆς, ὡς ἐὰν ἦτο εἰς τερπνὸν καὶ ὡραῖον περιβόλιον.
Βλέπων ταῦτα, ὁ βασιλεὺς καὶ νομίζων ὅτι οἱ στρατιῶται λυποῦνται αὐτὴν καὶ δὲν τὴν δέρουσι μὲ ὅλην αὐτῶν τὴν δύναμιν, ἐβόησε πρὸς αὐτοὺς μετὰ μεγάλου θυμοῦ· «Διατί, ὦ κάκιστοι στρατιῶται λυπεῖσθε τὴν ὑβρίστριαν τῶν θεῶν;». Ἀπεκρίθη ἡ Ἁγία· «Μὴ πλανᾶσαι, Μαξιμιανέ, μηδὲ νόμιζε ὅτι θέλεις μὲ νικήσει μὲ τὰς τοιαύτας τιμωρίας, διότι ὁ Χριστός μου ἵσταται ἀόρατος καὶ μοὶ δίδει δύναμιν, ὥστε νὰ μὴ συλλογίζωμαι τὰς βασάνους σου». Ὡς ἤκουσε ταῦτα ὁ βασιλεύς, ἐντραπεὶς τοὺς περιεστῶτας, ὅτι δὲν ἠδυνήθη νὰ νικήσῃ μίαν νέαν κόρην, καθὼς ἐκείνην, ἐσκέφθη νὰ στείλῃ αὐτὴν εἰς τὸν διοικητὴν τῆς Βιθυνίας, Ἱλαρίωνα λεγόμενον. Ἡ δὲ Βιθυνία εἶναι ἐπαρχία τῆς Χαλκηδόνος καὶ τῶν ἄλλων πέριξ πόλεων. Ἦτο δὲ ὁ Ἱλαρίων οὗτος ἄνθρωπος θηριωδέστερος παντὸς ἀγρίου θηρίου, διότι τοῦτο πάντοτε ἐσκέπτετο, πῶς νὰ φανῇ πλέον φοβερώτερος εἰς τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἡγεμόνας τῆς Ἀνατολῆς. Ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἐνόμιζεν ὅτι, τιμωρῶν τοὺς Χριστιανούς, θέλει ἀρέσει εἰς τοὺς θεοὺς τῶν Ἑλλήνων, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὅτι θέλει ἀκουσθῆ καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ εἰς τοὺς ἄλλους βασιλεῖς καὶ εἰς τοὺς ἄλλους ἄρχοντας ὡς μέγα καὶ πολύ. Εἰς αὐτὸν λοιπὸν τὸν Ἱλαρίωνα ἔστειλε τὴν Ἁγίαν, ἔγραψε δὲ καὶ γράμμα πρὸς αὐτόν, παραγγέλλων νὰ φροντίσῃ παντοιοτρόπως, ὅπως ἀποστρέψῃ τὴν Ἁγίαν ἀπὸ τῆς πίστεως τῶν Χριστιανῶν ἐὰν δὲ κατορθώσῃ τοῦτο, νὰ ἀποστείλῃ αὐτὴν ὀπίσω πρὸς αὐτόν, αὐτὸς δὲ θέλει τιμήσει καὶ ὑψώσει αὐτὸν εἰς μεγαλύτερα ἀξιώματα.
Ἀφοῦ ὁ ἔπαρχος Ἱλαρίων ἔλαβε τὸ γράμμα τοῦ βασιλέως, ἐκάθισεν ἐπὶ θρόνου φοβεροῦ καὶ διέταξε νὰ φέρωσι τὴν Ἁγίαν ἔμπροσθεν αὐτοῦ, εἰς τὴν ὁποίαν εἶπεν· «Ἆρά γε γνωρίζεις, ὦ Κυριακή, διατί ὁ πολυχρονημένος βασιλεὺς Μαξιμιανὸς σὲ ἔστειλεν ἐδῶ πρὸς ἡμᾶς; Βεβαίως διὰ τὴν πολλὴν ἡμερότητα καὶ πρᾳότητα, τὴν ὁποίαν ἔχει· διότι λυπούμενος νὰ βλέπῃ τιμωρούμενον τοιοῦτον ὡραιότατον σῶμα, σὲ ἀπέστειλε πρὸς ἡμᾶς τοὺς πιστοὺς δούλους του·