Μετὰ τὴν ἔνσαρκον οἰκονομίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ τὰ τ’ (300) ἔτη ἦσαν δύο βασιλεῖς πολυ ἀσεβεῖς καὶ χριστομάχοι, ὁ Διοκλητιανὸς καὶ ὁ Μαξιμιανός, τὸ ζεῦγος τοῦ διαβόλοι. Καὶ ὁ μὲν Διοκλητιανὸς ἐβασίλευεν εἰς πᾶσαν τὴν Ἀνατολήν, ὁ δὲ Μαξιμιανός, ὅστις εἷχε γυναῖκα τὴν θυγατέρα τοῦ Διοκλητιανοῦ τούτου, εἰς τὴν Δύσιν. Οἱ ἀσεβέστατοι λοιπὸν οὗτοι βασιλεῖς φρικτὴν βουλὴν ἠβουλήθησαν, ἤτοι νὰ σβέσωσι παντελῶς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ ἀφανίσωσι τὸ γένος τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς. Διότι οὔτε πόλεις εἶχον εἰς τὸν νοῦν των νὰ προσθέσωσιν εἰς τὴν ἐξουσίαν των, οὔτε ἔθνη ἤθελον νὰ ὑποτάξωσιν εἰς τὴν βασιλείαν των, ἀλλὰ μόνον ἕνα σκοπὸν ἀσεβέστατον εἶχον καὶ ἓν ἔργον παρανομώτατον, νὰ τυραννῶσι τοὺς Χριστιανούς.
Ποῖον κακὸν δὲν ἐγένετο τότε εἰς τοὺς ἀγαπῶντας τὸν Χριστόν! Ἐπληροῦντο αἱ φυλακαὶ ἀπὸ τοῦ πλήθους τῶν καθ’ ἑκάστην τιμωρουμένων Χριστιανῶν! Αἱ οἰκίαι ὅσαι εἶχον κυρίους Χριστιανούς, ἠρημώνοντο. Αἱ ἐρημίαι καὶ τὰ ὄρη μετεβάλλοντο εἰς πόλεις ἐκ τοῦ πλήθους τῶν Χριστιανῶν, οἵτινες ἔφευγον ἐκεῖ. Οἱ πτωχοὶ Χριστιανοὶ καὶ οἱ τῆς ἀληθείας φίλοι ἐπαιδεύοντο ὡς οἱ μεγαλύτεροι κακοῦργοι. Τὰ χρήματα τῶν Χριστιανῶν διηρπάζοντο ὑπὸ τῶν εἰδωλολατρῶν. Οἱ νόμοι τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἠλλοιοῦντο, διότι οἱ πατέρες εἰδωλολάτραι παρέδιδον τοὺς υἱούς των εἰς θάνατον, ἐπειδὴ ἐπίστευον εἰς τὸν Χριστόν. Οἱ παῖδες κατηγόρουν τοὺς πατέρας των ὡς Χριστιανούς, καί, ἵνα δι’ ὀλίγων εἴπω, σκότος καὶ σύγχυσις μεγάλη ὑπῆρχεν εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Διότι οἱ μὲν ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ εἶχον ἐλευθερίαν νὰ τιμοῦν τοὺς δαίμονας, οἱ δὲ φίλοι τῆς ἀληθείας Χριστιανοὶ ἐδιώκοντο, καὶ ὁ ἀληθὴς Θεός, ὁ Χριστός, ὑβρίζετο ὡς πλάνος. Τότε τινὲς μὲν ἐφοβοῦντο καὶ ἠρνοῦντο τὸν Χριστόν, καὶ ἐθυσίαζον εἰς τὰ εἴδωλα. Ὅσοι δὲ δὲν ἠδύναντο οὔτε νὰ μαρτυρήσωσιν, οὔτε ἤθελον νὰ γίνωσιν εἰδωλολάτραι, ἔφευγον εἰς τὰ ὄρη καὶ σπήλαια καὶ ἐκεῖ ἐκρύπτοντο, ἀναμένοντες τὸν καιρόν, κατὰ τὸν ὁποῖον θὰ ἐγνώριζον ὅτι εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ παρουσιασθῶσι.
Κατ’ ἐκεῖνον λοιπὸν τὸν καιρὸν εἰς τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς ἔζη Χριστιανός τις, Δωρόθεος ὀνόματι, ὅστις εἶχε σύζυγον Χριστιανὴν καλουμένην Εὐσεβίαν. Ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἦτο πλούσιος καὶ ἐλεήμων, πλὴν τέκνον δὲν εἶχεν, οὔτε ἄρρεν οὔτε θῆλυ, καὶ διὰ τοῦτο πάντοτε μετὰ τῆς συζύγου του ἦσαν λυπημένοι.