Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἄρχων ἐθυμώθη σφόδρα, καὶ ἀμέσως μετέβη εἰς τὸν βασιλέα Διοκλητιανὸν καὶ εἶπεν εἰς αὐτόν· «Βασιλεῦ, ζῆθι εἰς τὸν αἰῶνα. Ὁ κόσμος ὅλος εἶναι ὑποτεταγμένος εἰς τὸ θέλημα τῆς βασιλείας σου καὶ προσκυνεῖ τοὺς μεγάλους θεούς. Μία ὅμως κόρη ἐναντιοῦται εἰς τὸ πρόσταγμά σου καὶ ὑβρίζει τὰ εἴδωλα, λέγουσα ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός. Ὄχι μόνον δὲ αὐτὴ καταφρονεῖ τὸν ὁρισμὸν τῆς βασιλείας σου, ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς αὐτῆς εἶναι Χριστιανοί, καὶ οὔτε εἰς τὰ εἴδωλα θυσιάζουσιν, οὔτε ὑποτάσσονται εἰς τὴν βασιλείαν σου».
Ὁ βασιλεὺς Διοκλητιανός, ἀκούσας ταῦτα, ἐπλήσθη θυμοῦ καὶ ἀμέσως, ἀποστείλας στρατιώτας, ἔφερε τὴν Ἁγίαν καὶ τοὺς γονεῖς αὐτῆς ἔμπροσθεν αὐτοῦ καὶ εἶπεν εἰς αὐτούς· «Διατί δὲν τιμᾶτε τοὺς μεγάλους θεούς, τοὺς ὁποίοις τιμᾷ καὶ ἡ βασιλεία μου, ἀλλὰ κηρύττετε ἄλλον θεόν, τὸν Χριστόν, ὃν ἐσταύρωσαν οἱ Ἰουδαῖοι ὡς κακοῦργον;». Ἀπεκρίθη ὁ Δωρόθεος· «Ἡμεῖς, βασιλεῦ, δὲν ἐμάθομεν ἐκ τῶν προγόνων ἡμῶν νὰ προσκυνῶμεν ψευδωνύμους θεούς, ἀλλ’ ἕνα Θεὸν ἀληθῆ, τὸν Χριστόν, τὸν ποιήσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς. Ὅστις διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων ἦλθεν ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐσαρκώθη καὶ ἐσταυρώθη ὡς ἄνθρωπος, καὶ ἀνελήφθη, καὶ πάλιν μέλλει νὰ ἔλθῃ ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον ἅπαντα, καὶ ἀποδώσῃ ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ. Αὐτὸν κηρύττομεν, Αὐτὸν ὁμολογοῦμεν ἀληθινὸν Θεόν. Οἱ δὲ θεοί, οἵτινες τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν δὲν ἐποίησαν, ἀπολέσθωσαν, καθὼς λέγει καὶ ὁ Προφήτης Ἱερεμίας». Ὁ βασιλεὺς τότε διέταξε τοὺς στρατιώτας, μετ’ ὀργῆς, νὰ ἁπλώσωσι κατὰ γῆς τὸν Δωρόθεον καὶ νὰ τὸν δείρωσι τοσοῦτον, ὥστε ἢ νὰ θυσιάσῃ εἰς τοὺς θεοὺς ἢ νὰ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὸν δαρμόν.
Τότε οἱ στρατιῶται, ἐκτελοῦντες τὴν διαταγὴν τοῦ βασιλέως, ἥπλωσαν αὐτὸν καὶ τὸν ἔτυπτον ἀνηλεῶς, ἕως ὅτου ἀπέκαμον. Ὁ δὲ Ἅγιος, ἔχων τὸν Χριστὸν ἐνδυναμοῦντα αὐτόν, οὐδὲ τὸ παράπαν ἐλογίζετο τὰς βασάνους αὐτῶν, μάλιστα δὲ ἐμυκτήριζε καὶ περιεγέλα τὰ εἴδωλα ὡς κωφὰ καὶ ἀναίσθητα. Τότε ἰδὼν ὁ βασιλεὺς ὅτι δὲν νικᾶται ὁ πατὴρ τῆς Ἁγίας οὔτε ὑπὸ τῶν πληγῶν, οὔτε ὑπὸ τῆς κολακείας, αὐτὸν μὲν καὶ τὴν σύζυγον αὐτοῦ Εὐσεβίαν, τὴν μητέρα τῆς Ἁγίας Κυριακῆς, ἀπέστειλεν εἰς τὸν ἄρχοντα τῆς πόλεως Μελιτηνῆς, Ἰοῦστον καλούμενον, ἵνα ἐκεῖνος τιμωρήσῃ αὐτούς, ὡς ἀνηλεὴς καὶ ἀνήμερος.