Τὴν δὲ Ἁγίαν Κυριακήν, βλέπων ὡραίαν, ἀπέστειλεν εἰς τὸν γαμβρὸν αὐτοῦ, τὸν Μαξιμιανόν, ὅστις εὑρίσκετο τότε εἰς τὴν Νικομήδειαν, ἵνα ἐκεῖνος ἀνακρίνῃ αὐτήν. Καὶ ὁ μὲν ἄρχων Ἰοῦστος, δὶς καὶ τρὶς ἐξετάσας τοὺς γονεῖς τῆς Ἁγίας καὶ μὴ δυνηθεὶς οὔτε μὲ τιμωρίας, οὔτε μὲ κολακείας, οὔτε μὲ ἄλλον τινὰ τρόπον νὰ ἀποστρέψῃ αὐτοὺς ἀπὸ τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως, ἀπέκοψε τὰς κεφαλὰς αὐτῶν διὰ ξίφους καὶ οὕτως ἔλαβε τέλος ἡ ζωὴ αὐτῶν.
Ὁ δὲ Μαξιμιανός, δεξάμενος παρὰ τῶν ὑπηρετῶν τοῦ πενθεροῦ, αὐτοῦ Διοκλητιανοῦ τὴν Ἁγίαν Κυριακήν, πρῶτον μὲν ἐθαύμασε τὸ κάλλος αὐτῆς, ἔπειτα δέ, παρουσιάσας αὐτὴν ἐπὶ τοῦ κριτηρίου αὐτοῦ, ἤρξατο νὰ λέγῃ πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα· «Τοῦτο πρέπει νὰ ἠξεύρῃς, ὦ κόρη, ὅτι ὁ μέγας βασιλεὺς Διοκλητιανός, διότι ἐλυπήθη τὸ κάλλος σου, δὲν ἠθέλησε νὰ σὲ τιμωρήσῃ ὡς Χριστιανήν, ἀλλὰ σὲ ἀπέστειλεν ἐδῶ πρός με· μὴ λοιπὸν θελήσῃς μόνη σου νὰ γίνῃς ἐχθρὰ τοῦ ἑαυτοῦ σου καὶ νὰ παραδώσῃς τοιοῦτον σῶμα εἰς τιμωρίας καὶ βάσανα, ἀλλὰ προσκύνησον τοὺς θεούς, νὰ ἔχῃς τὴν ζωήν σου καὶ τότε ὄχι μόνον θὰ σοῦ χαρίσω καὶ ἄλλον πλοῦτον πλέον τοῦ πατρικοῦ, ἀλλὰ καὶ νύμφη θὰ γίνῃς τοῦ βασιλέως εἰς ἕνα συγγενῆ του. Καὶ ὁ μὲν βασιλεὺς Μαξιμιανὸς τοιαῦτα καὶ ἄλλα περισσότερα εἶπε κολακεύων τὴν Ἁγίαν, ἐκείνη δὲ ἀπεκρίθη· «μὴ νομίσῃς, ὦ βασιλεῦ, ὅτι μὲ τὰς τοιαύτας κολακείας ἢ μὲ τοὺς τοιούτους φοβερισμοὺς θέλω ἀρνηθῆ ἐγὼ τὸν γλυκύτατόν μου Ἰησοῦν Χοιστόν, διότι δὲν ὑπάρχει καμμία βάσανος, οὔτε τιμωρία, οὔτε παίδευσις, ἡ ὁποία νὰ μὲ χωρίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπην αὐτοῦ· ὄχι ὁ πατρικός μου πλοῦτος ἢ ἄλλος, τοὺς ὁποίους θέλετε νὰ μοὶ δώσητε, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν τὴν ἐπίγειον βασιλείαν σας ἐὰν μοῦ δώσητε δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀρνηθῶ ἐγὼ τὴν εὐσέβειαν τῶν πατέρων μου· ἀλλ’ οὐδὲ ἄλλον νυμφίον θέλω στέρξει νὰ προτιμήσω ἐκτὸς τοῦ Χριστοῦ μου, εἰς τὸν ὁποῖον ἐχάρισα τὸν ἑαυτόν μου, ἵνα ζήσω καὶ ἀποθάνω παρθένος».
Ταῦτα ὡς ἤκουσεν ὁ Μαξιμιανὸς ἐπλήσθη ὅλος θυμοῦ, καὶ παρευθὺς διέταξε νὰ τανύσωσι τὴν Ἁγίαν εἰς τέσσαρα μέρη ἐκ τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν καὶ νὰ τὴν δείρωσι μὲ ὠμὰ βούνευρα, ἕως οὗ ἢ νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστὸν ἢ νὰ ἀποθάνῃ ἐκ τῶν βασάνων. Ταῦτα εἰπὼν ὁ βασιλεὺς ἐκάθητο ἀναμένων τὸ τέλος, διότι ἤλπιζεν ὅτι ὡς ἀσθενεστάτη γυνὴ θέλει δειλιάσει εἰς τὰς βασάνους· ἡ δὲ Ἁγία, ποιήσασα τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ ἐπὶ τοῦ σώματός της, οἰκειοθελῶς μετὰ πάσης εὐκοσμίας κατέπεσεν εἰς τὴν γῆν.