Σελίδα 10 από 10
Ὅταν λοιπὸν συνήχθησαν ἅπαντες Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καὶ Μονάζοντες καὶ οἱ λαϊκοὶ μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες, νέοι καὶ γέροντες, ἐποίησαν πρότερον ἀγρυπνίαν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Λαυρεντίου ὅλην τὴν νύκτα ψάλλοντες, ἐκεῖ δὲ εἶχον τὴν ἁγίαν ἐκείνην σορόν, ἐντὸς τῆς ὁποίας ἦτο ἡ Ἐσθὴς τῆς Παναγίας, καὶ τὴν ἠσπάζοντο ὁ λαὸς ὅλος, καταφιλοῦντες τὸ κιβώτιον ἔξωθεν. Κατὰ δὲ τὴν πρωΐαν τὴν ἐσήκωσεν ὁ Πατριάρχης ἀσκεπής, καὶ ὁ πιστότατος βασιλεὺς ἐκράτει τὴν οὐρανίαν (Ombrella) ἀσκεπὴς καὶ αὐτός, περιπατῶν χωρὶς στέμμα μὲ πολλὴν ταπείνωσιν, μὲ κόπον των πολὺν καὶ ἱδρῶτα ἀπὸ τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ, ὅστις ἠκολούθει, καὶ κράζοντες ὅλοι τὸ Κύριε, ἐλέησον, ἔφθασαν εἰς τὸν Ναὸν τῶν Βλαχερνῶν. Τότε ἀποθέσας ὁ Πατριάρχης τὸν θησαυρὸν ὅπου ἐσήκωνεν, ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν ττρηνὴς καὶ ἔκειτο ὥραν πολλὴν μὲ δάκρυα θερμὰ προσευχόμενος. Ἔπειτα ἐσηκώθη, καὶ ἀνοίξας τὴν ἁγίαν θήκην, τρέμων ἀπὸ τὸν φόβον του, ἐξήγαγε τὸ ἅγιον ἐκεῖνο φόρεμα, καὶ τὸ ἐσήκωσεν εἰς τόπον ὑψηλὸν ἱστάμενος, διὰ νὰ τὸ ἴδουν ἅπαντες, οἵτινες ἔκραζον ὅλοι τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Τόσα δὲ δάκρυα ἔχυσαν, ὥστε ὑγράνθη ὅλον τὸ ἔδαφος· εἶτα πάλιν ἐφύλαξεν αὐτὸ εἰς τὴν θήκην· καὶ λειτουργήσας ὁ Πατριάρχης, ἐκοινώνησεν ὁ βασιλεύς, καὶ ὅσοι ἄλλοι ἦσαν ἄξιοι· οὕτω δὲ ἀπῆλθον εἰς τὰς οἰκίας αὐτῶν, εὐχαριστοῦντες τὸν Κύριον. ᾮ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς αἰῶνα τὸν ἀτελεύτητον. Ἀμήν.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ὑποσημειώσεις
[1] Διαφωνία εὑρίσκεται μεταξὺ τοῦ Συναξαρίου τούτου καὶ τοῦ ἑπομένου τοῦ παρόντος Συναξαρίου τοῦ Πατριάρχου Ἰουβεναλίου, διότι ἐκεῖ μὲν γράφεται ὅτι ὁ πρὸ τοῦ Λέοντος τοῦ Μεγάλου Μαρκιανὸς σὺν τῇ Πουλχερίᾳ ἔκτισαν τὰς Βλαχέρνας, ἐδῶ δὲ ὅτι ὁ Λέων ἔκτισε τὸν ἐν Βλαχέρναις Ναόν. Ἀλλ’ ἴσως ὁ μὲν Μαρκιανὸς ἔκτισε δηλαδὴ ἀνέκτισε καὶ ἀνεκαίνισε τὰς Βλαχέρνας καὶ τὸν ἐν αὐταῖς Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Μάρκου, ὡς ἐλέχθη ἀνωτέρω, ὁ δὲ Λέων ὁ μέγας ἔκτισε τὸν ἐν ταῖς αὐταῖς Βλαχέρναις Ναὸν τῆς Θεοτόκου, ὡς γράφεται ἐδῶ.
[2] Καὶ Νικηφόρος ὁ συγγράψας πολλοὺς βίους Ἁγίων λέγει περὶ τῆς Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου, ὅτι ἦτο ἐξ ἐρίων εὐφθάρτων ὑφασμένη, καὶ στημόνων ὁμοειδῶν καὶ ὁμοχρόων, καὶ ὅτι ἀδιάφθαρτος εἶναι καὶ ἀδιάλυτος μέχρι τοῦ νῦν, τὸ θαῦμα τῆς Ἀειπαρθένου ἀνακηρύττουσα. Ὅθεν καὶ Μιχαὴλ ὁ Τραυλὸς ἐξήνεγκε κατὰ τοῦ τυράννου Θωμᾶ τὰ τίμια ξύλα καὶ τὴν Ἐσθῆτα ταύτην τῆς Θεοτόκου (παρὰ Δοσιθέῳ, σελ. 1152 τῆς Δωδεκαβίβλου· βλέπε καὶ εἰς τὴν 31ην τοῦ Αὐγούστου ἐν τῷ ἡμετέρῳ «Μεγάλῳ Συναξαριστῇ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Προσθέτομεν δὲ ἐνταῦθα καὶ τὰ ἑξῆς, ὡς περιπόθητα παρὰ τοῖς φιλοχρίστοις, ἅπερ γράφει ὁ αὐτὸς Δοσίθεος ἐν σελ. 1152, ὅτι δηλαδὴ ἐν ταῖς Βλαχέρναις εὑρίσκοντο τὰ σπάργανα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀκάνθινος στέφανος, ἡ σινδὼν τοῦ Χριστοῦ, τὸ λέντιον, τὸ πορφυροῦν ἱμάτιον, ὁ σπόγγος τοῦ Ζωοδότου, καὶ τὸ ὠμοφόριον τῆς Θεοτόκου, τὸ ὁποῖον φαίνεται ὅτι ἦτο ἄλλο ἀπὸ τὴν Ἐσθῆτα, κατὰ τὸν αὐτὸν Δοσίθεον (αὐτόθι). Ὅθεν Μιχαὴλ ὁ δοὺξ ἐν τῇ Μονῳδίᾳ θρηνῶν τὴν Κωνσταντινούπολιν ὑπὸ τῶν Ὀθωμανῶν ἁλωθεῖσαν, ἔλεγε πρὸς τοῖς ἄλλοις. «Ποῦ τὰ τῶν Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου μου σώματα, τὰ πρὸ πολλοῦ φυτευθέντα ἐν τῷ ἀειθαλεῖ Παραδείσῳ; (τῆς Κωνσταντινουπόλεως)· ποῦ τὸ πορφυροῦν ἱμάτιον; ποῦ ἡ λόγχη; ποῦ ὁ σπόγγος; ποῦ ὁ κάλαμος;».
