Οὕτω κατὰ ἀλήθειαν ἔπρεπε νὰ διαφυλαχθῇ τὸ ἱμάτιον τῆς Παναγίας ἀδιάφθορον, καθὼς αὐτὴ ἔχει τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, καὶ τὸν λογισμόν, καὶ τὸ ἦθος, καὶ τὸν λόγον καὶ τὸν τρόπον, καὶ τὰ λοιπὰ καθαρά τε καὶ ἀδιάφθορα. Ὅτι ἐὰν ἡ σκιὰ τοῦ Πέτρου καὶ τοῦ Παύλου, τὸ αἷμα καὶ τὰ σουδάρια ἔλαβον τόσον ἁγιασμόν, καὶ ἰάτρευον τοὺς ἀρρώστους, πόσην χάριν ἔπρεπε νὰ ἔχῃ τῆς Θεοτόκου τὸ πανάγιον φόρεμα, μὲ τὸ ὁποῖον ὄχι μόνον αὐτὴ ἡ Δέσποινα ἐσκεπάσθη, ἀλλὰ καὶ τὸν Δεσπότην ἐνίοτε ἢ καὶ πολλάκις, ὅταν ἦτο νήπιον, ἐτύλιξε μητροπρεπῶς καὶ τὸν ἐγαλούχησε. Πρεπόντως λοιπὸν ἔμεινεν αὐτὸ τὸ θεῖον ἱμάτιον ἀπαθές τε καὶ ἀδιάφθορον, διὰ νὰ κηρύττεται μὲ τὴν θαυματουργίαν ταύτην τῆς ἀφθορίας καὶ μὲ τὰ ἄλλα τερατουργήματα, ὅσα τελεῖ καθ’ ἑκάστην, ἰατρεῦον πᾶσαν ἀσθένειαν, καὶ νὰ φαίνεται μὲ τὰ σημεῖα ταῦτα ἡ ἀφθαρσία τῆς Θεοτόκου καὶ ἡ ἀπάθεια σαφέστατα.

Ταῦτα βλέπων ὁ Πατριάρχης, ἀπὸ τὴν χαράν του ἔνθους γενόμενος, δὲν ἔκρυψε τὸ μυστήριον, δὲν ἀφῆκεν ἀμάρτυρον τὸν πλοῦτον τῆς χάριτος, ἀλλὰ ἐμήνυσεν εἰς τὸν βασιλέα καὶ ἦλθεν ἐκεῖ μὲ ὅλην τὴν Σύγκλητον καὶ τότε τρέμοντες ὅλοι καὶ κλαίοντες, οἵ τε Ἀρχιερεῖς, ὁ αὐτοκράτωρ καὶ οἱ ἐπίλοιποι, ἐπροσκύνησαν ὡς ἔπρεπε μὲ πολλὴν εὐλάβειαν τὸ ἱερὸν Κιβώτιον. Ἐπειδὴ δὲ διὰ τὸν φόβον τῶν πολεμίων δὲν εἶχον τότε τὴν δυνατότητα νὰ προσκυνήσῃ καὶ ὁ κοινὸς λαός, καθὼς ἐδέοντο πρὸς τὸν βασιλέα μὲ δάκρυα, τοὺς ὑπεσχέθη εἰς ὀλίγας ἡμέρας, ὅταν λυτρωθῶσιν ἀπὸ τὸν κίνδυνον, νὰ τὴν ἐξαγάγῃ ὁ Πατριάρχης ἀπὸ τὸ κιβώτιον καὶ νὰ τὴν ἀσπασθοῦν ὅλοι εἰς ἁγιασμὸν τῆς ψυχῆς καὶ ἴασιν· οὕτω δὲ ἡσύχασαν. Κλείσαντες ὅθεν πάλιν τὸ κιβώτιον τὸ ἀπέθεσαν εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Μετ’ ὀλίγον καιρόν, ὅταν ἔκαμε μεγάλην θαυματουργίαν ἡ παντοδύναμος Δέσποινα καὶ ἐσκόρπισαν οἱ βάρβαροι, ἐπρόσταξεν ὁ βασιλεὺς κήρυκα καὶ ἔδωκεν ἐντολὴν νὰ συναχθῇ ὁ λαὸς τὴν ὁρισθεῖσαν ἡμέραν, ἵνα ἀσπασθοῦν τὴν ἁγίαν Ἐσθῆτα τῆς Θεοτόκου, καθὼς τοὺς ὑπεσχέθη τόσος δὲ λαὸς συνήχθη τὴν ὁρισθεῖσαν ἡμέραν, ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες, ὥστε δὲν ἔμεινε κἂν μία ἀρχόντισσα εἰς τὸν οἶκόν της, διὰ τὴν ἀγάπην καὶ τὸν πόθον, τὸν ὁποῖον εἶχεν ὅλη ἡ Πόλις πρὸς τὴν Παρθένον καὶ Θεομήτορα, ἥτις ἐβοήθησε καὶ οὐδεὶς ἄνθρωπος ἐφονεύθη. Διότι εἰς ἄλλας περιπτώσεις, ὅταν συνήγοντο οἱ ἄνθρωποι διά τινα ὑπόθεσιν, ἐφονεύοντο τινὲς ἀπὸ τὸν συνωστισμόν, ἐνῷ τότε δὲν ἀπέθανε κἂν ἕνα παιδίον μὲ τὴν θείαν βοήθειαν.