Ταῦτα προσευξαμένη ἐκάθισεν, ἤρχισε δὲ νὰ μειδιᾷ βλέπουσα τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους, οἵτινες τὴν ἐχαιρέτησαν, καὶ παρευθὺς ἔλαμψε τὸ πρόσωπόν της ὡς ὁ ἥλιος· ἔκλεισε τότε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὡσὰν νὰ ἐκοιμᾶτο, οὕτω δὲ παρέδωκε τὴν ἱεράν της ψυχὴν πρὸς Κύριον, ζήσασα χρόνους ἑκατὸν τρεῖς. Παρ’ ὅλον δὲ τὸ γῆρας δὲν ἐμαράνθη ποσῶς τὸ κάλλος της, ἀλλ᾽ ἐφαίνετο ἡ μακαρία ὡς νέα ὡραιοτάτη εἴτε ἕνεκεν τοῦ χαρίσματος τῆς παρθενίας, ὅπου δὲν ἐγνώρισε κόσμον ἡ κοσμία καὶ πάνσεμνος, εἴτε ἦτο τοῦτο χάρις ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐξαίρετος, νὰ μείνῃ ἕως τέλους εἰς αὐτὴν αὐτὴ ἡ ὡραιότης καὶ τὸ κάλλος τοῦ σώματος, διὰ νὰ μαρτυρῇ τὴν ὡραιότητα τῆς ψυχῆς, καθὼς ἠξιώθη καὶ ἄλλης χάριτος ἀπὸ τὸν οὐράνιον Νυμφίον της.
Ἔγινε τότε ἀπὸ τὰς ἀδελφὰς κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς ἄμετρος, αἵτινες πρεπόντως ἐθρηνοῦσαν τοιαύτης μητρὸς τὴν ὑστέρησιν. Ὄχι δὲ μόνον αὗται, ἀλλὰ καὶ ὅλη σχεδὸν ἡ Πόλις ἐσυνάχθη, ἐξόχως δὲ αἱ Συγκλητικαὶ καὶ αἱ ἀρχόντισσαι καὶ πᾶν γένος καὶ ἡλικία ἔδραμον ἅπαντες, ὅσοι ἤκουσαν τὴν ἁγίαν αὐτῆς μετάστασιν, ἵνα ἀσπασθοῦν πρὸς ἁγιασμὸν τὸ ἅγιον αὐτῆς καὶ σεβάσμιον λείψανον. Τόσον δὲ πλῆθος ἐσυνάχθη ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, ὥστε δὲν ἐχώρει τὸ Μοναστήριον, οὔτε καὶ νὰ τὴν ἐνταφιάσουν ἠδύναντο, ἕως ὅτου ἐνύκτωσε· καὶ τότε μετὰ βίας ἐτέλεσαν τὰ εἰθισμένα κατὰ τὴν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας μας· καὶ εἶχον μὲν μύρα εὐωδέστατα καὶ ἀρώματα πολύτιμα καὶ μοσχοθυμιάματα, ὅπου τὰ ἔφτραν οἱ Ἀρχιερεῖς κατὰ τὴν συνήθειαν· ἀλλὰ τόση εὐωδία ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ τίμιον καὶ πανσέβαστον λείψανον, ὥστε ἐπερίσσευε ἀσυγκρίτως ὅλα τὰ ἐπίγεια ἀρώματα καὶ τὰ θυμιάματα.
Ἀφοῦ τὴν ἔψαλαν, εἶχον ἡτοιμασμένον ἓν γλωσσόκομον εἰς τὸ ὁποῖον τὴν ἔβαλαν πρὸς ὥραν, ἕως ὅτου τῆς ἔκτισαν τάφον καινουργῆ εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ὅστις εἶναι πλησίον τοῦ Ἀρχαγγέλου, ἐκεῖ εἰς τὸ Μοναστήριον· εἰς αὐτὸν δὲ ἐνεταφίασαν τὴν ὁμοίαν ἢ καὶ θαυμασιωτέραν τοῦ Μάρτυρος· ἀπὸ τὸν τάφον δὲ αὐτὸν ἐξέρχεται καθ’ ἑκάστην εὐωδία θαυμάσιος, μαρτυροῦσα τὴν παρρησίαν τῆς Ὁσίας πρὸς Κύριον. Ἐκεῖνος δὲ ὁ συγγενής της καὶ ἄρρων, τὸν ὁποῖον ἐλύτρωσεν ἡ Ἁγία ἀπὸ τὸν θάνατον, ὡς ἄνωθεν εἴπομεν, ἐνθυμούμενος τὴν μεγάλην ταύτην εὐεργεσίαν, ἀπέδιδε τὴν εὐχαριστίαν, ἑορτάζων κατ’ ἔτος τὴν μνήμην τῆς Ἁγίας πλουσιοπάροχα καὶ λαμπρότατα· ὄχι δὲ μόνον αὐτὸς ἔτυχε τῆς εὐεργεσίας τῆς Ὁσίας, ἀλλὰ καὶ ὅστις ἄλλος ἤθελε τὴν ἐπικαλεσθῆ μετὰ πίστεως, τοῦ ἔδιδε τὰ συμφέροντα αἰτήματα· καὶ ἕως τὴν σήμερον θαυματουργεῖ εἰς τοὺς μετὰ πίστεως ἐπικαλουμένους αὐτὴν καὶ μάλιστα εἰς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην, καὶ τοὺς ἀδικημένους, ὅπως συνέβη καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας μας ταύτας ὅπως θέλετε ἀκούσει κατωτέρω.