Ὅταν ἐκοιμᾶτο ὁ βασιλεύς, τὸ μεσονύκτιον, εἶδε τὴν Ἁγίαν Εἰρήνην πρῶτον εἰς τὸ ὅραμά του, ἔπειτα δὲ καὶ ὀφθαλμοφανῶς, καὶ τοῦ λέγει ταῦτα μὲ μεγάλην φωνὴν φοβερίζουσα· «Βασιλεῦ, ἔγειραι παρευθὺς νὰ λυτρώσῃς ἐκεῖνον, ὅπου ἐφυλάκισες ἄδικα, ὅτι τὸν ἐσυκοφάντησαν ἀδίκως διὰ τὸν φθόνον των. Εἰ δὲ καὶ δὲν μοῦ ἀκούσῃς, ἐγὼ θὰ παρακαλέσω τὸν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν κατὰ σοῦ, νὰ σὲ θανατώσῃ καὶ νὰ δώσῃ τῶν θηρίων καὶ τῶν πετεινῶν τὰς σάρκας σου». Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς ἐθυμώθη καὶ τῆς λέγει· «Τίς εἶσαι σύ, ἥτις μὲ φοβερίζεις; Καὶ πῶς ἐτόλμησες νὰ ἔλθῃς τοιαύτην ὥραν εἰς τὴν στρωμνήν μου μὲ τόσην προπέτειαν;». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἡγουμένη τοῦ Χρυσοβαλάντου, Εἰρήνη ὀνόματι». Ταῦτα δὲ εἰποῦσα, δύο φορὰς τὸν ἐκέντησεν εἰς τὴν πλευράν· ὅθεν ἀπὸ τὸν πόνον ἐξύπνησεν ὀργιζόμενος καὶ τὴν βλέπει (ὦ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ παντοδύναμε!) ἔμπροσθεν αὐτοῦ, καὶ τοῦ λέγει πάλιν τὰ ἴδια. Εἶτα ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν θύραν καὶ ἀνεχώρησεν. Ὁ δὲ βασιλεὺς φοβηθεὶς ἐφώναξε καὶ συναχθέντες οἱ δοῦλοι του ἠρώτα τὸν παρακοιμώμενον, ἐὰν εἶδε τὴν Μοναχήν, ὅπου ἐξῆλθε τὴν ὥραν ταύτην ἀπὸ τὸ δωμάτιον· ἐκεῖνος δὲ θαυμάζων ὤμοσεν, ὅτι ἦσαν ὅλαι αἱ θύραι κεκλεισμέναι καὶ αἱ κλεῖδες εἰς τὸ στρῶμά του. Τότε ὁ βασιλεὺς ἠννόησεν ὅτι ἦτο ἀπὸ τὸν Θεὸν ἡ ὅρασις· ὅθεν τὸ πρωῒ ἐπρόσταξε καὶ ἔφεραν τὸν κατάδικον καὶ τὸν ἐξήταζε διὰ τὴν ἐπιβουλήν, ὡς καὶ διατὶ ἔκαμε τὴν νύκτα μαντείας διὰ νὰ ἀποφύγῃ τὸν θάνατον; Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Οὔτε μαντείαν ἔπραξα πώποτε, οὔτε τὴν βασιλείαν σου ἐπεβουλεύθην, μάρτυς μου ὁ Κύριος». Τότε ἐπράϋνε τὸν θυμὸν ὁ βασιλεὺς καὶ τοῦ λέγει πραείᾳ τῇ φωνῇ· «Γνωρίζεις τὴν Ἡγουμένην τοῦ Χρυσοβαλάντου;». Τοῦ λέγει· «Ναί, συγγενής μου εἶναι, καὶ δούλη τοῦ Χριστοῦ ἐνάρετος». Λέγει ὁ βασιλεύς· «Ἂν στείλω ἄνθρωπον θὰ τὴν εὕρῃ ἐκεῖ;». Τοῦ λέγει ὁ κατάδικος· «Δὲν ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ Μοναστήριον οὐδέποτε».

Τότε ἔστειλε μεγιστᾶνας τινὰς καὶ ἄρχοντας μὲ ζωγράφον ἐπιστήμονα νὰ ἱστορήσουν τὴν ὄψιν της, διὰ νὰ βεβαιωθῇ τὴν ἀλήθειαν, τὸν δὲ κατάδικον ἐφυλάκισε. Ταῦτα πάντα ἐγνώριζε καὶ ἡ Ἁγία ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος· ὅθεν, ὅταν ἐτελείωσαν τὸν Ὄρθρον, εἶπεν εἰς τὰς ἀδελφάς· «Ταύτην τὴν νύκτα εἶδον ὄνειρον, ὅτι ἔστειλεν ἐδῶ ὁ βασιλεὺς τόσους ἄρχοντας, ὥστε ἐγέμισεν ἡ αὐλὴ πλῆθος ἄπειρον· ἀλλὰ μὴ φοβηθῆτε ὅταν ἔλθωσιν, ὅτι ὁ Κύριος οἰκονομεῖ τὸ συμφέρον μας».