Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν ΕΙΡΗΝΗΣ τῆς ἐκ Καππαδοκίας μὲν ὁρμωμένης, ἀσκησάσης δὲ ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Χρυσοβαλάντου.

Ἡ δὲ Ἁγία συλλογιζομένη τί ἐδηλοῦσαν, ἐννόησεν, ὅτι ἡ ὅρασις ἐφανέρωσε πῶς οὔτε αὐτὴ θέλει δοξασθῆ οὔτε τὸ Μοναστήριον, ἕως νὰ ζοῦν αἱ ταύτης μαθήτριαι. Καθὼς αὐτὴ πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν παρεκάλεσε τὸν Κύριον, νὰ μὴ τὴν δοξάσῃ εἰς τοὺς ἀνθρώπους ἐδῶ πρόσκαιρα, ἀλλὰ μόνον εἰς τὴν Βασιλείαν του αἰώνια· τοῦτο δὲ τὸ ὅμοιον ἐδίδασκε καὶ τὰς ἀδελφάς, οὕτω λέγουσα· «Φεύγετε τὴν τιμὴν τῶν ἀνθρώπων, ὅσον δύνασθε· ὅτι ἡ ψυχή, ἡ ὁποία ὀρέγεται τιμὴν ἀνθρώπινον, δὲν ἀξιώνεται νὰ τὴν δοξάσῃ ὁ Κύριος». Ἄλλοτε τὴν παρεκάλει μία ἀδελφὴ ἀσθενὴς μὲ ἁπλότητα νὰ τῆς δώσῃ τὴν ὑγείαν τοῦ σώματος. Ἡ δὲ Ὁσία ἐσύναξεν ὅλην τὴν ἀδελφότητα, καὶ λέγει· «Πιστεύσατέ μοι, ὅτι ἐὰν εἶχον παρρησίαν τινὰ πρὸς τὸν Θεόν, θὰ παρεκάλουν νὰ εἴμεθα ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας ἄρρωστοι, διότι ἠξεύρω πόσην ὠφέλειαν ἔχει ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν τοῦ σώματος καὶ μάλιστα ὅταν εὐχαριστῇ τὸν Θεὸν ὁ ἄρρωστος, καὶ δοξάζῃ Αὐτὸν καὶ ὁμολογῇ ὅτι δικαίως παιδεύεται».

Ἀλλὰ ἂς εἴπωμεν ἄλλο ἕνα ἢ δύο θαυμάσια, τὰ ὁποῖα ἐτέλεσεν ἔτι ζῶσα ἡ Ἁγία, καὶ τότε νὰ τελειώσωμεν μὲ τὴν τελείωσιν τῆς Ὁσίας καὶ τὴν διήγησιν. Τινὲς κακότροποι ἄνθρωποι διέβαλον πρὸς τὸν βασιλέα διὰ τὸν φθόνον των ἕνα συγγενῆ τῆς Ἁγίας, μεγάλον ἄρχοντα. Οὗτος ἦτο εἰς τὴν ἀξίαν ἔνδοξος, εἰς δὲ τὸ γένος λαμπρὸς καὶ περιφανέστατος· τοῦτον ὁ βασιλεὺς ἐφυλάκισεν εἰς τόπον σκοτεινὸν τοῦ παλατίου, ἐμελέτα δὲ νὰ τὸν βυθίσῃ εἰς τὴν θάλασσαν, νὰ μὴ ἀκουσθῇ τελείως οὔτε νὰ ἀξιωθῇ ἐνταφιάσεως. Διότι τοῦ εἶπον ψεύματα, ὅτι ἐπιβουλεύετο τὸν αὐτοκράτορα, διὰ τοῦτο ἐμελέτα νὰ τὸν φονεύσῃ. Μὴ δυνάμενοι νὰ τοῦ βοηθήσουν μὲ ἄλλον τρόπον οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι του, ἔδραμον εἰς τὴν Ἁγίαν κατακοπτόμενοι· προσπίπτοντες δὲ εἰς τοὺς πόδας αὐτῆς, ἐδέοντο μὲ θερμότατα δάκρυα νὰ λυπηθῇ τὸν συγγενῆ καὶ ἠγαπημένον της, νὰ τὸν λυτρώσῃ ἀπὸ τὸν ἄδικον θάνατον. Ἡ δὲ στενάξασα ὡς συμπαθὴς ἐδάκρυσε καὶ τοὺς παρηγόρησε λέγουσα· «Μὴ λυπεῖσθε, ἀλλὰ ὑπάγετε εἰς τὸν οἶκόν σας, ἐλπίζοντες εἰς τὸν Κύριον, καὶ αὐτὸς τοῦ δίδει βοήθειαν». Ἐκλείσθη τότε εἰς τὸ κελλίον της καὶ ἐδέετο τοῦ Θεοῦ νὰ βοηθήσῃ τὸν ἀδικημένον τάχιστα. Ὁ δὲ Κύριος, ὅστις κάμνει τὸ θέλημα τῶν δούλων αὐτοῦ, παρευθὺς τῆς ἐπήκουσε καὶ ἐλύτρωσε τὸν ἄρχοντα μὲ τοῦτον τὸν τρόπον θαυμασιώτατα.