Ἔπειτα εἰς δόξαν αὐτοῦ ἤρχισε καὶ ἔτρωγεν ἀπὸ τὸ πρῶτον μῆλον καθ’ ἡμέραν ὀλίγον, χωρὶς νὰ γευθῇ ἄρτον ἢ λάχανα ἢ ἄλλο τι βρώσιμον, οὔτε κἂν ὕδωρ ἔπιεν, ἕως ἡμέρας τεσσαράκοντα (40) καὶ τόση εὐωδία ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ στόμα της ἀνὰ πᾶσαν ὥραν ὅπου ἔτρωγεν ἐξ αὐτοῦ, ὥστε ἐπλήρωσεν ὅλας τὰς ὀσφρήσεις τῶν ἀδελφῶν καὶ ὅλον τὸ Μοναστήριον, ὥσπερ νὰ κατεσκεύαζον καθ’ ἡμέραν μύρα καὶ ἀρώματα πολύτιμα, ὅλος δὲ ὁ ἀέρας ἐπληροῦτο ἀπὸ τὴν θαυμασίαν ταύτην τερπνότητα τοῦ Παραδείσου.
Μετὰ ταῦτα, ὅταν ἦλθεν ἡ ἁγία καὶ μεγάλη Πέμπτη, ἐπρόσταξεν ἡ Ἁγία τὰς ἀδελφὰς νὰ κοινωνήσουν ὅλαι τὰ θεῖα Μυστήρια· μετὰ δὲ τὴν ἁγίαν Μετάληψιν ἐτεμάχισε τὸ δεύτερον μῆλον καὶ ἔδωκεν εἰς ἑκάστην ἕνα τεμάχιον καὶ τὸ ἔφαγαν, ἀλλὰ δὲν ἤξευραν τί ἦτο· μόνον τὴν εὐωδίαν καὶ γλυκύτητα ἠσθάνοντο εἰς τὸ στόμα των καὶ ἐθαύμαζον, μάλιστα δὲ διότι ἠσθάνοντο εἰς τὴν ψυχήν, ὅταν τὸ ἔτρωγαν, πολλὴν εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν. Τὸ δὲ ἕτερον μῆλον ἐφύλαξεν ὡς φυλακτήριον πολυτίμητον, καθ’ ἑκάστην δὲ τὸ ὠσφραίνετο εἰς ἀπόλαυσιν τῆς ψυχῆς της καὶ ἀγαλλίασιν.
Τὴν δὲ μεγάλην Παρασκευήν, ὅπου ἔπαθεν ὁ Δεσπότης μας, εἶδεν ἡ Ὁσία ἔκστασιν· ἦτοι καθὼς ἔψαλλον αἱ ἀδελφαὶ τὰ ἅγια Πάθη μὲ πολλὴν κατάνυξιν, βλέπει καὶ ἦλθαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἀσπροφόροι ἀναρίθμητοι, ὅλοι νέοι ὡραιότατοι καὶ φωτοειδέστατοι· κρατοῦντες δὲ εἰς τὰς χεῖρας κιθάρας, ἔψαλλον ὕμνους εἰς δόξαν Χριστοῦ μὲ μελῳδίαν ἐναρμόνιον, γλυκυτάτην καὶ θαυμάσιον. Ἐβάσταζον δὲ καὶ φιάλας, αἱ ὁποῖαι ἦσαν πλήρεις μύρου, τὰς ὁποίας ἐκένωσαν εἰς τὴν ἁγίαν Τράπεζαν· τόση δὲ εὐωδία ἐξήρχετο, ὥστε ἐπλήρωσεν ὅλον τὸ Μοναστήριον. Ἔπειτα βλέπει μέγαν τινὰ ἄνθρωπον, ὡραῖον καὶ ἀστραπόμορφον, τοῦ ὁποίου ἔλαμπε τὸ πρόσωπον ὡς ὁ ἥλιος καὶ τὸν ὁποῖον οἱ ἐπίλοιποι προϋπήντησαν μὲ πολλὴν τιμὴν καὶ εὐλάβειαν. Οὗτος τοὺς ἔδωκε μίαν σινδόνα ὡραίαν καὶ πολυτίμητον, νὰ σκεπάσουν τὰ μύρα ἐπιμελέστατα ἐπάνω εἰς τὴν ἁγίαν Τράπεζαν. Τότε ὁ Ἄγγελος, ὅστις ἐπερίμενεν εἰς τὸ θυσιαστήριον, ἐφώναξε πρὸς τὸν μέγαν ἐκεῖνον μὲ λύπην πολλὴν καὶ κατήφειαν, λέγων· «Ἕως πότε, Κύριε;». Καὶ φωνὴ ἠκούσθη λέγουσα· «Ἕως νὰ ἔλθῃ ὁ δεύτερος Σολομών, νὰ ἑνωθῶσι τὰ ἄνω μὲ τὰ κάτω, νὰ γίνουν ἀμφότερα ἕν· τότε καὶ ὁ Κύριος εἰς τοῦτον τὸν τόπον θὰ ὑψωθῇ καὶ θὰ μεγαλυνθῇ τῆς δούλης του τὸ μνημόσυνον». Ταῦτα ἡ φωνὴ λέγουσα, ἐφώνησαν οἱ λευκοφόροι τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ», οὕτω δὲ ψάλλοντες ἀνῆλθον εἰς τὰ οὐράνια.