Βλέπουσα ἡ Μοναχὴ τοιοῦτον φρικτὸν καὶ θαυμάσιον θέαμα ἐφοβήθη καὶ ἔτρεμε, νομίζουσα φάντασμα τὰ βλεπόμενα, ἐπειδὴ τρεῖς ὧραι παρῆλθον ὅπου τὸ ἔβλεπεν. Ὅθεν, διὰ νὰ πιστωθῇ τὴν ἀλήθειαν, ἔδραμεν εἰς τὸ κελλίον τῆς Ἁγίας· καὶ ὅταν εἶδε πὼς δὲν ἦτο ψεῦμα, ἐβεβαιώθη ὅτι δὲν ἔβλεπε φάντασμα, ἀλλὰ ἀληθινὸν θαυματούργημα. Πλὴν τότε μὲν ἐφοβήθη καὶ δὲν τὸ ἐφανέρωσε τινός. Μετὰ δὲ ἡμέρας τινὰς εἶδον αἱ Μοναχαὶ εἰς τὰς κορυφὰς ἐκείνων τῶν κυπαρίσσων κρεμασμένα δύο μανδήλια, τὰ ὁποῖα ἐκείνη ἡ μακαρία εἰς δόξαν Θεοῦ ἐκρέμασεν. Ἐπειδὴ πολλὰς φορὰς ἔκλινον τὰς κορυφάς, ὡς ἄνωθεν, προσκυνοῦντα αὐτήν. Λοιπὸν ἠρώτα ἡ μία τὴν ἄλλην, τίς καὶ πότε καὶ πῶς ἠδυνήθη νὰ ἀνέβῃ εἰς τόσον ὕψος νὰ δέσῃ ἐκεῖ τὰ μανδήλια. Τότε ἡ Μοναχή, ἥτις εἶδεν ὡς ἄνωθεν τὸ θαυμάσιον, τὸ διηγήθη εἰς ὅλας, αἱ ὁποῖαι ἔφριξαν, ἀπὸ δὲ τὴν χαράν των ἐδάκρυσαν, καὶ τὴν ὠνείδισαν, διότι δὲν τὰς ἐξύπνησε καὶ αὐτὰς νὰ ἴδωσι τοιοῦτον ἐξαίσιον θέαμα. Ὅταν δὲ τὸ ἔμαθεν ἡ Ἁγία, ὅτι ἡ ἄνωθεν Μοναχὴ τὸ ἐδημοσίευσεν, ἐσκανδαλίσθη καὶ τὴν ἐκανόνισε λέγουσα· «Ἐὰν μὲ ἔβλεπες νὰ ἁμαρτήσω ὡς ἄνθρωπος, ἤθελες φανερώσει καὶ τὴν ἁμαρτίαν μου;». Ἡ δὲ ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν ἔμφοβος, ζητοῦσα συγχώρησιν. Τότε ἡ Ἁγία εἶπε πρὸς αὐτὴν καὶ εἰς τὰς ἄλλας μετὰ βαρείας ἐπιτιμήσεως νὰ μὴ τολμήσῃ καμμία πλέον νὰ φανερώσῃ τινὸς κανένα θαυμάσιον, ὅσον καιρὸν ζήσῃ ἡ Ἁγία εἰς τοῦτον τὸν κόσμον· ὅτι πολλὰ ὅμοια σημεῖα ἐτέλεσεν, ἀλλὰ δὲν τὰ ἐφανέρωσαν, φοβούμεναι τὸ ἐπιτίμιον τῆς Ἁγίας.

Τὴν πρώτην τοῦ Ἰανουαρίου εἶχε συνήθειαν ἡ Ἁγία νὰ ἑορτάζῃ τὸν μέγαν Βασίλειον, διότι τὸν εἶχεν, ὡς συμπολίτην, εἰς πολλὴν εὐλάβειαν. Ἀφοῦ ὁ ἱερεὺς ἐλειτούργησε καὶ ἐξῆλθεν, εἶπεν, ὅτι εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα ἦτο ἕνας μῦς (ποντικὸς) καὶ ἐμόλυνε τὰ ἱερὰ σκεύη, καὶ νὰ κάμουν τρόπον νὰ τὸν φονεύσωσιν. Ἡ δὲ Ἁγία ἀπῆλθεν εἰς τὸ κελλίον της καὶ ἔκαμε προσευχὴν καὶ δι’ αὐτὸ τὸ μικρὸν ἐπιζήμιον. Ὅταν λοιπὸν ἐφιλεύθη ὁ ἱερεὺς καὶ ἤθελε νὰ φύγῃ, ἔστειλεν ἡ Ἡγουμένη τὴν Ἐκκλησιάρχισσαν καὶ τῆς λέγει· «Ὕπαγε εἰς τὴν θύραν τοῦ ἁγίου Βήματος, λάβε τὸν μῦν, ὅστις κεῖται νεκρὸς καὶ ρίψε τον ἔξω». Τότε ἐπῆγε καὶ ὁ ἱερεὺς νὰ προσκυνήσῃ· βλέπων δὲ νεκρὸν τὸν μῦν, ἔλεγε· «Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ». Αὐτὴν τὴν ἡμέραν, τὴν τετάρτην φυλακὴν τῆς νυκτός, ἦλθε φωνὴ πρὸς τὴν Ὁσίαν ἀοράτως, λέγουσα· «Ὑπόδεξαι τὸν ναύκληρον, ὅστις σοῦ φέρει τὰ ὀπωρικὰ σήμερον, φάγε δὲ αὐτὰ χαίρουσα καὶ ἡ ψυχή σου ἀγαλλιάσεται». Ὅταν δὲ ἔψαλλον τὸν ὄρθρον, ἔστειλε δύο καλογραίας λέγουσα· «Ὑπάγετε εἰς τὴν θύραν, ἐμβάσατε μέσα τὸν ναύτην, τὸν ὁποῖον θὰ εὕρητε ἔξω».