Καταβαίνει εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ γέροντος Τωβὶτ ἕνα σύννεφον μέσα ἀπὸ τὴν κεφαλήν, καὶ τοῦ σκεπάζει τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ παντάπασι κλέπτει τὸ γλυκύτατον φῶς αὐτῶν· περιέρχεται ὁ υἱός του, ὁ νέος Τωβίας, ζητῶν ἰατρικὸν τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ πατρός, καὶ δεικνύει τόσην ἐπιμέλειαν, τόσην φροντίδα διὰ τὴν θεραπείαν τοῦ πατρός, ὥστε καὶ εἰς τὸν καιρὸν ὅπου ἐπεριπάτει διὰ νὰ εὕρῃ νύμφην ἀπὸ τὸ γένος του, τοὺς πόνους τοῦ πατρὸς δὲν ἐλησμόνησε. Πρᾶγμα δυσκολοπίστευτον εἰς τοὺς τωρινοὺς νέους, καὶ ἂς μοὶ τὸ εἴπῃ ὅποιος θέλει, ποῖος γαμβρὸς πηγαίνει εἰς τὸν οἶκον τῆς νύμφης διὰ νὰ ὑπανδρευθῇ καὶ λησμονεῖ καὶ τὴν χαρὰν τοῦ γάμου, καὶ τὴν ἀγάπην τῆς νύμφης, καὶ ἐνθυμεῖται μόνον πῶς νὰ εὕρῃ ἰατρικὸν διὰ τὴν ἀσθένειαν τοῦ πατρός; Τοιαύτην ἀγάπην εἰς τὸν πατέρα ἄλλος δὲν τὴν ἔδειξε, καθὼς ὑπολαμβάνω, παρὰ μόνος ὁ νέος Τωβίας. Αὐτὸς εἶναι ὅπου ἐπροτίμησε τὴν ἀγάπην τοῦ πατρὸς ἀπὸ τῆς νύμφης· διὰ τοῦτο καὶ ὁ μισθαποδότης Θεὸς πέμπει Ἄγγελον, τὸν Ραφαήλ, σύντροφον εἰς τὴν ὁδὸν καὶ βοηθὸν τοῦ καλοῦ υἱοῦ, καὶ ἄλλα πολλὰ τέρατα καὶ σημεῖα ηὐδόκησε νὰ γίνωσι διὰ μέσου ἐκείνου τοῦ καλοῦ υἱοῦ. Τοιαύτην ἀγάπην ἔδειξεν ὁ υἱὸς Τωβίας πρὸς τὸν πατέρα, καὶ διὰ τοῦτο μακαρίζεται ἀπὸ τὴν θείαν Γραφήν. Καὶ λοιπὸν ἡ Παρθένος, τὸ δοχεῖον πάσης μακαριότητος, ἦτο τρόπος νὰ βλέπῃ τοὺς γονεῖς αὐτῆς εἰς ἔλλειψιν τελειότητος, καὶ νὰ μὴ ποοφθάσῃ εἰς τὴν ἰδικήν της παντοδυναμίαν; ἦτο τρόπος νὰ φανῇ ἡ ἀγάπη της ὀλιγωτέρα ἀπὸ ἐκείνην ὅπου ἔδειξεν ὁ υἱὸς Τωβίας πρὸς τὸν πατέρα; μὴ γένοιτο νὰ τὸ εἴπῃ τις.
Εἰς ὅλον τὸ ὕστερον κατακυριεύεται ἡ πολύδακρυς Τρωὰς ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας, καὶ εἰς ὀλίγην ὥραν ἀνάπτει τόσον πῦρ, διεγείρεται τόσος θρῆνος καὶ κλαυθμός, ὅπου ἐπαρακίνησεν εἰς οἶκτον καὶ εὐσπλαγχνίαν καὶ αὐτοὺς τοὺς ἰδίους νικητὰς Ἕλληνας. Ὅθεν διὰ κήρυκος ποοστάζουσι νὰ ἁρπάξῃ καθ’ ἕνας ἀπὸ τοὺς αἰχμαλωτισμένους εἰς τὰς χεῖρας ὅ,τι φανῇ πλέον τιμιώτερον καὶ ἀρεστὸν εἰς αὐτόν καὶ ἰδού, ἐξέρχεται ἀπὸ τὴν πόλιν ὁ Αἰνείας, μολονότι εἶχε πολλὰ ἄξια τιμῆς εἰς τὸν οἶκόν του, πλὴν ἀφήνων ἐκεῖνα ὅλα, παίρνει τῶν πατρῴων θεῶν τὰ εἴδωλα καὶ ἐξέρχεται. Βλέπουσιν οἱ Ἕλληνες τὸν Αἰνείαν, καὶ ἐπαινέσαντες τὴν θεοσέβειαν αὐτοῦ, τῷ δίδουσιν ἄδειαν καὶ δεύτερον νὰ εἰσέλθῃ μέσα εἰς τὴν πόλιν, καὶ νὰ πάρῃ ἐκεῖνο ὅπερ νομίζει τίμιον. Ἐπιστρέφει εἰς τὸν οἶκον, καὶ δὲν ἐκτιμᾷ οὔτε χρυσόν, οὔτε ἄργυρον, κανένα ἄλλο ἀφ’ ὅσα εἶναι ἀγαπητὰ εἰς τοὺς πολλούς, ἀλλὰ παίρνει εἰς τοὺς ὤμους τὸν πατέρα Ἀγχίσην, γηραλέον ὄντα καὶ ἀδύνατον διὰ νὰ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὴν πυρκαϊὰν μὲ τὴν ἰδικήν του δύναμιν·