Ἠξεύρω πῶς θέλει ἀποστραφῆ τὸ ζήτημά μας, ὅτι εἶναι ἀσυγκρίτως πλέον γαληνότατος καὶ εὐπρόσιτος βασιλεύς, ὑπὲρ πάντα βασιλέα χειροτονητὸν καὶ φθαρτόν· ἀκόμη ἠξεύρω πῶς χρυσὸς καὶ ἄργυρος, λίθοι διαυγεῖς καὶ πολύτιμοι ἔμπροσθεν εἰς ἐκεῖνον εἶναι οὐδέν.
Λοιπὸν ὡς μεγαλοπρεπέστατος ὑπὲρ πάντα βασιλέα, θησαυροὺς θέλει μᾶς δείξει τους φίλους του καὶ τοῦτο ἐπειδὴ καὶ εἶναι ἀληθινὸν καὶ ἀναντίρρητον, ἀνὰ μέσον εἰς ὅλους, Ἀγγέλους, λέγω, καὶ Ἀρχαγγέλους, Προφήτας καὶ Πατριάρχας, Ἀποστόλους καὶ Μάρτυρας, Ὁσίους καὶ παρθένους, ἀπὸ ὅλους, λέγω, αὐτοὺς τοὺς πιστοὺς φίλους καὶ ἐκλεκτοὺς τοῦ Θεοῦ, ποίους νομίζετε πῶς θέλει μᾶς δείξει, καὶ ἔχει διὰ θησαυρόν; βέβαια ἄλλους δὲν θέλει μᾶς δείξει, παρὰ τούτους τοὺς ἑορταζομένους Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄνναν· καὶ εἰς τοῦτο μάρτυρες ἀξιόπιστοι εἶναι ὁ ἐκ Δαμασκοῦ φωστήρ, καὶ ἄλλοι πολλοὶ τῶν Ἁγίων. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀξίωμα φιλοσοφικὸν εἶναι βέβαιον, ὅπερ λέγει· «δι’ ὃ ἕκαστον τοιοῦτον, ἐκεῖνο μᾶλλον τοιοῦτον». Φέρε μου ἐδῶ ὅλον τὸν οὐρανόν, ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν τῶν πρωτοτόκων καὶ τοὺς πρὸ νόμου δικαίους, καὶ μετὰ τὸν νόμον, ὅσοι τῆς σκιᾶς καὶ ὅσοι τῆς χάριτος, ὅσοι τῆς Παλαιᾶς Πατριάρχαι καὶ ὅσοι τῆς Νέας, ὅσοι ἔλαμψαν μὲ προφητικὸν χάρισμα καὶ ὅσοι μὲ ἀποστολικὸν ἀξίωμα, ὅσους στολίζει στέφανος μαρτυρίου, καὶ ὅσους παρθενίας διάδημα, ὅσους περικλείει ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἂς ἔλθωσιν ὅλοι ἐδῶ νὰ τοὺς ἐρωτήσω· εἰπέτε μοι, ὦ μακάριοι, πόθεν ὑμεῖς εἰς τὸν οὐρανόν; τίς ἤνοιξεν ὑμῖν τὴν θύραν τοῦ οὐρανοῦ, ἣν ἔκλεισεν ὁ προπάτωρ Ἀδάμ; ποῖος συνέτριψε τὰς πύλας τοῦ ᾍδου; τίς ἔλυσε τὴν παλαιὰν καταδίκην τὴν καθ’ ἡμῶν; ποῖος γίγας, ποῖος μεγαλόψυχος κατέβη εἰς τὰ καταχθόνια τῆς γῆς, καὶ ἔκαμε τόσην ἀνδραγαθίαν μεγάλην, ὥστε συνέτριψεν ἐκεῖνα τὰ πολυχρόνια δεσμά, καὶ ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ ἠρήμωσεν ἐκεῖνα τὰ βασίλεια, ἥρπασε τόσας μυριάδας καὶ ἀνεβίβασεν εἰς τὸν οὐρανόν;
Ἠξεύρω ὅτι μὲ ἕνα στόμα θέλουσι μᾶς ἀποκριθῆ, ὅτι ἀπὸ κτίσεως κόσμου παρῆλθον τόσαι χιλιάδες χρόνοι, καὶ φῶς ἐλεημοσύνης ποτὲ δὲν ἀνέτειλε μέσα εἰς ἐκεῖνο τὸ σκότος τῆς θεοπατρικῆς κληρονομίας, καὶ μετὰ ταῦτα εἰς τοὺς ὑστερινοὺς χρόνους γεννᾶται ἕνα χαριτωμένον ἀνδρόγυνον ἀπὸ τὸ βασιλικὸν καὶ ἅγιον αἷμα τοῦ Δαυΐδ, καὶ ἀπὸ αὐτοὺς γεννᾶται καρπὸς ἅγιος, ἀπὸ γῆν ἁγίαν, μία χαριτωμένη Παρθένος· ἐκείνης ὁ Υἱὸς ἐστάθη εἰς ἡμᾶς τῆς ἐλευθερίας τὸ αἴτιον, ἀπ’ ἐκεῖ γνωρίζομεν τὸ πᾶν καὶ τῆς δόξης καὶ τῆς τιμῆς ταύτης, τὴν ὁποίαν ἀπολαμβάνομεν.