διὰ τοῦτο, κατὰ τὰς ἀρχάς, καὶ τὸ τέλος ἐλάβετε· ἅγιον τὸ θεμέλιον, ἁγία καὶ ἡ οἰκοδομή ἀληθιναὶ αἱ ἀρχαί, καὶ τὸ συμπέρασμα ἀναμφίβολον ὁ σκοπὸς θεῖος, καὶ τὸ ἀποβησόμενον θειότερον· ἡ πραγματεία ἁγία, καὶ τὸ κέρδος πανάγιον. Ὅθεν ἔχεις δίκαιον κλῆρον, ὦ συζυγία τρισόλβιε, τὸ νὰ λέγεσαι Θεοπάτωρ κλῆρον ἀθανασίας καὶ τῆς κατὰ χάριν υἱοθεσίας, ὅπερ ἐφαντάσθησαν βασιλεῖς καὶ σοφοί, ἀλλ’ οὐδὲ τῆς σκιᾶς αὐτοῦ ἠξιώθησαν. Ἀλλὰ σύ, ὦ μακαρία δυάς, μολονότι καὶ κατὰ τὸν νόμον τῆς φύσεως ὡς ἄνθρωπος καὶ ἀπέθανες, καὶ δίδει τὸ αἴτιον ἡ σοφία τοῦ Σειρὰχ (Κεφ. λ’)· «ἐτελεύτησεν αὐτοῦ ὁ πατήρ, καὶ ὡς οὐκ ἀπέθανεν· ὅμοιον γὰρ αὐτῷ κατέλιπε μετ’ αὐτόν».
Ἐτάφης καὶ σὺ μακαρία δυάς, ἀλλὰ μᾶς ἄφησες στήλην ἔμψυχον τῆς σῆς ἀρετῆς καὶ ἀσυγκρίτου ἁγιότητος τὴν μακαρίαν Παρθένον, τὸν ἔμψυχον τῶν χαρισμάτων ὠκεανόν, τὸν λογικὸν πολύφωτον οὐρανὸν καὶ πάσης ἀθανασίας πηγήν, τῆς εὐσπλαγχνίας τὸ ἄπειρον πέλαγος, τὴν πάγχρυσον στάμνον τοῦ οὐρανίου μάννα, τὴν ἀκοίμητον καὶ πολύφωτον λυχνίαν τῶν μετανοούντων, τὴν ἀκαταίσχυντον ἐλπίδα τῶν ἀπηλπισμένων, τὸ πανάγιον ὄρος, ἐν ᾧ ηὐδόκησε κατοικεῖν ὁ Θεός· τοιοῦτον ὑπόδειγμα τῆς σῆς ἀρετῆς καὶ τελειότητος μᾶς ἄφησες, ὦ μακαρία, καὶ τῆς σῆς ἁγιότητος. Καὶ τίς νὰ μὴ ὁμολογήσῃ, ὅτι σὺ μόνη ἔχεις τῆς ἀθανασίας τὸ προνόμιον; Σὺ μόνη λάμπεις ὡς ἄλλος ἥλιος ἐν μέσῳ τοῦ νοητοῦ στερεώματος, ἐν μέσῳ λέγω, τοῦ χοροῦ τῶν ἄλλων Ἁγίων, ὅσοι ἠξιώθησαν νὰ ἀκούσωσιν, «ἐγὼ εἶπα θεοὶ ἐστέ, καὶ υἱοὶ ὑψίστου πάντες;». Καὶ ἂς προσέχῃ καλῶς, ὅστις θέλει νὰ τὸ καταλάβῃ.
Εἶναι πρᾶγμα ὁμολογούμενον καὶ γνωστὸν τοῖς πᾶσιν, ὅτι πολλοὶ ἀκούσαντες τὰ τρόπαια καὶ τὰς νίκας τοῦ μεγάλου βασιλέως Ἀλεξάνδρου, ἐπεθύμησαν νὰ ἴδωσι τοὺς θησαυρούς του, ἐκεῖνα τὰ ἰδικά του θησαυροφυλάκια, καὶ αὐτὸς ὁ καλὸς βασιλεὺς χωρὶς ἀργοπορίαν δεικνύει τοὺς φίλους του. Καὶ ταύτην τὴν ὑπόθεσιν, ἀνθρωποπρεπῶς ὁμιλοῦντες, ἀνίσως καὶ ἤθελε μᾶς ἀξιώσει τὸ θεῖον ἔλεος, νὰ ἔχωμεν τόσην παρρησίαν καὶ θάρρος πρὸς τὸν Θεόν, ὥστε νὰ εἴπωμεν, ὦ Θεὲ παντοδύναμε, τὸ ἀκούομεν καὶ τὸ ὁμολογοῦμεν, ὅτι σὺ εἶσαι ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων, σὺ ἡ αὐτοδέσποτος παντοκρατορία, σὺ ὁ μονάρχης οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, σέ, τοῦ ὁποίου τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος, παρακαλοῦμεν, ἄς ἔχωμεν τόσην χάριν ἀπὸ σὲ οἱ παραμικροί σου καὶ εὐτελεῖς δοῦλοι, ἂς μάθωμεν κἂν μὲ τὸν λόγον τοὺς θησαυρούς σου, διὰ νὰ εὐφραινώμεθα καὶ νὰ καυχώμεθα πρὸς τοὺς ἐχθροὺς διὰ τὰ μεγάλα καὶ ἀσύγκριτά σου θησαυροφυλάκια.