Βίος καὶ πολιτεία τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Πανευφήμου Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.

Συνομιλήσαντες λοιπὸν περὶ τούτων ἀρκετὰ δὲν ἔπαυσαν νὰ ἔχουν κατὰ νοῦν καὶ ἡ Ἁγία καὶ ὁ ἄρχων τὸ παράγγελμα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου, τὴν τέλεσιν δηλαδὴ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ἐβάπτισε λοιπὸν ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ τὸν ἄρχοντα μεθ’ ὅλου τοῦ οἴκου του, ἢ καλύτερον νὰ εἴπωμεν μεθ’ ὅλου τοῦ λαοῦ. Καταστήσασα δὲ ἱεροὺς Ναοὺς καὶ καλῶς τὰ περὶ τούτων οἰκονομήσασα, καὶ πάντας ἐμπλήσασα τῆς ζωηρρύτου διδαχῆς, τούτους μὲν παρέδωκεν εἰς τὸν ἀληθῆ Θεόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, εἰς τὸν ὁποῖον καὶ ἐπίστευσαν, αὕτη δὲ ἡ θαυμαστὴ καὶ μεγάλη ὄντως, οὐδόλως ὑπολογίζουσα τὸ μῆκος τῆς ὁδοῦ, οὔτε ἐκ τῆς ἀσθενείας τῆς γυναικείας φύσεως δειλιάσασα, ἔφθασεν εἰς Ἔφεσον, ὅπου συνήντησε τὸν Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην τὸν Θεολόγον, τὸν υἱὸν τῆς βροντῆς, τὸν καὶ ἐπὶ τοῦ δεσποτικοῦ στήθους γνησίως ἀναπεσόντα· παρέμεινε δὲ μετ’ αὐτοῦ κοινωνοῦσα τοῦ κηρύγματος, τῶν θλίψεων, τῶν δεσμῶν, τῆς φυλακῆς, καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἀνιαρῶν αὐτοῦ [3].

Ἐπειδὴ δὲ καὶ αὐτὴ ἄνθρωπος ἦτο καὶ ἔπρεπε νὰ πληρωθῇ καὶ εἰς αὐτὴν ὁ κοινὸς νόμος τῆς φύσεως, ἠσθένησεν ὀλίγον καὶ παρέδωκε τὴν ἁγίαν της ψυχὴν εἰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ. Φιλόχριστοι δέ τινες καλῶς κηδεύσαντες τὸ ταύτης πάντιμον σῶμα ἔθαψαν φιλοτίμως παρὰ τὴν εἴσοδον τοῦ σπηλαίου, εἰς τὸ ὁποῖον ἐκοιμήθησαν οἱ ἑπτὰ Παῖδες, πλεῖστα θαύματα τελέσασα κατά τε τὴν κατάθεσιν τοῦ ἁγίου αὐτῆς λειψάνου καὶ κατὰ τὸν μετὰ ταῦτα χρόνον. Καὶ ταῦτα μὲν εἶναι τὰ μέχρι τότε κατορθώματα τῆς Ἁγίας. Ἄξιον δὲ εἶναι νὰ εἴπωμεν καὶ περὶ τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ τιμίου ταύτης λειψάνου.

Λέων ὁ Σοφὸς ὁ ἐν εὐσεβεῖ τῇ λήξει γενόμενος αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου, οἰκοδομήσας ἐκ βάθρων τὴν περικαλλῆ Μονὴν τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, καὶ διακοσμήσας αὐτὴν διὰ θαυμασίας τέχνης, ἐπειδὴ ἦτο φιλάγιος καθὼς ἦτο καὶ φιλοδίκαιος καὶ ἐπειδὴ ἤθελε νὰ καταστήσῃ τὴν Μονὴν αὐτὴν ἐντιμοτέραν, ἀνεκόμισεν ἐξ Ἐφέσου μὲ μεγάλας τιμὰς καὶ μεγαλυτέραν εὐσέβειαν, κατὰ τὸ ἔτος ὀκτακόσια ἐνενήκοντα ἀπὸ Χριστοῦ (890), τὸ τίμιον λείψανον τῆς μακαρίας ταύτης καὶ μεγάλης Μαγδαληνῆς [4] καὶ κατέθεσεν εἰς τὴν Μονὴν ταύτην, ἔνθα καὶ νῦν ὑπάρχει τιμωμένη πιστῶς εἰς αὐτὴν καὶ λαμπρῶς καὶ ποθεινῶς κατ’ ἔτος ἑορταζομένη, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν· ᾧ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ κράτος εἰς τοὺς αἰωνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

                                                                                                                         

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Κατὰ πᾶσαν πιθανότητα τὰ Μάγδαλα ἦσαν πολίχνη τῆς Γαλιλαίας, κειμὲνη εἰς τὴν δυτικὴν ὄχθην τῆς λίμνης Τιβεριάδος, ἐκεῖ ὅπου σήμερον εὑρίσκεται τὸ χωρίον Ἐλ-Μέτζ-ντέλ.

[2] Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἐν τῷ Συναξαριστῇ αὐτοῦ, εἰς τὴν μνήμην τῆς Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς ὑποσημειοῖ τὰ ἑξῆς· «Ἐκεῖνο δὲ ὅπερ γράφει Γεώργιος ὁ Κεδρηνὸς περὶ τῆς Μαγδαληνῆς Μαρίας, ὅτι ἐπῆγεν εἰς Ρώμην καὶ ἐνεκάλεσε τὸν Πιλᾶτον εἰς τὸν Τιβέριον καὶ ὅτι ὁ Τιβέριος ἔβαλε τὸν Πιλᾶτον εἰς βύρσαν (ἤτοι δέρμα ζῴου νεόγδαρτον) ὁμοῦ μὲ ἔχιδναν, πίθηκον καὶ πετεινόν, τοῦτο, λέγω, τὸ διήγημα δὲν παραδέχονταί τινὲς ὡς ἀληθές, καθότι ὁ Ζωναρᾶς ἐν τοῖς Χρονικοῖς βιβλ. ϛʹ λέγει ὅτι ὁ Πιλᾶτος προσκληθεὶς ὑπὸ τοῦ Τιβερίου εἰς Ρώμην, δὲν εὗρε ζῶντα τὸν Τιβέριον, ἀλλὰ τὸν διάδοχον τῆς βασιλείας ἐκείνου Καλλιγούλαν, ὑπὸ τοῦ ὁποίου ἐξωρίσθη εἰς τὴν Βίαιναν τῆς Γαλλίας, ὡς ἀναφέρει ὁ Ἄδων ἐν τοῖς Χρονικοῖς ἡλικίᾳ ζʹ, ἐκεῖ δὲ ἀπογνωσθεὶς ὁ Πιλᾶτος αὐτοεχειριάσθη, ἔν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ μαʹ (41) ὡς λέγει ὁ Εὐσέβιος βιβλίῳ βʹ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας κεφ. ζʹ καὶ ἐν τῷ Χρονικῷ».

[3] Τὸ ἀποστολικὸν ἔργον τῆς μακαρίας Μαγδαληνῆς Μαρίας δὲν περιορίζεται εἰς μόνα τὰ ἀναφερθέντα ἐν τῇ παρούσῃ βιογραφία περιστατικά, ἀλλ’ εἶναι κατὰ πολὺ μεγαλύτερον, διότι πλὴν τῆς Γαλλίας καὶ τὴν Ἰταλίαν διῆλθε κηρύττουσα καὶ τὴν Αἴγυπτον καὶ τὴν Φοινίκην καὶ τὴν Συρίαν καὶ τὴν Παμφιλίαν καὶ ἄλλας χώρας, καθὼς τοῦτο βεβαιοῖ καὶ ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος ὁ Ξανθόπουλος, ὅστις εἰς τὸ αὐτοῦ «Ἐγκώμιον πρὸς τὴν Ἁγίαν Μυροφόρον καὶ Ἰσαπόστολον Μαρίαν τὴν Μαγδαληνήν», ἐκτὸς τῶν ἄλλων, προσθέτει καὶ τὰς ἑξῆς πληροφορίας, ἅστινας καταχωρίζομεν ἐνταῦθα ἐν μεταφράσει ἐκ τοῦ ἀρχαίου κειμένου:

«Καὶ τὶς δύναται νὰ διηγηθῇ τὰς δυσκολίας ὅσαι ἔτυχον εἰς αὐτὴν κατὰ τὴν ὁδοιπορίαν; Καὶ πόσον πλῆθος προσείλκυσεν εἰς τὴν πίστιν διὰ τῆς σαγήνης τοῦ Εὐαγγελίου; Ταῦτα γνωρίζουσι καλῶς ὅσοι μελετῶσι σπουδαίως τὰ Χρονικὰ τῆς Ἰταλίας, εἰς τὰ ὁποῖα καὶ μέχρι σήμερον σῴζονται ἱστορίαι, ὅτι μεγάλως ἐδοξάσθη ἡ μακαρία παρὰ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ πρὸς αὐτὸν τὸν Καίσαρα Τιβέριον παρουσιασθεῖσα τόσον καλῶς ἐξετέλεσεν ὅσα διενοήθη, ὅσον δὲν ἦτο δυνατὸν ποτὲ νὰ πιστεύσῃ τις ὅτι κάλλιον τέλος θὰ ἐλάμβανον, ὅσα δηλαδὴ ἔπρεπε νὰ πάθωσι καὶ ἔπαθον οἱ σταυρώσαντες τὸν Χριστόν, ὁ Ἄννας, λέγω, καὶ ὁ Καϊάφας καὶ ὁ Πιλᾶτος, καθὼς ἱστοροῦσιν ἄνθρωποι φιλαληθέστατοι. Ὕστερον δὲ κατηχήσασα καλῶς τοὺς ἐκεῖ πιστοὺς καὶ εἰς τὴν πίστιν στερεώσασα, ἀφήσασα τὴν Ρώμην ἐξῆλθεν εἰς περιοδείαν».

«Διελθοῦσα εἶτα πᾶσαν τὴν Ἰταλίαν καὶ ὅλας τὰς πέριξ τῶν Γαλλιῶν χώρας, ἔπειτα δὲ ἐλθοῦσα καὶ εἰς τὴν Αἴγυπτον, τὴν ὁποίαν ὁ Νεῖλος ποτίζων κάμνει εὐφορωτάτην, ἔπειτα δὲ καὶ καὶ τὴν Φοινίκην καὶ τὴν Συρίαν καὶ αὐτὴν τὴν Παμφιλίαν περιελθοῦσα, καὶ εἰς πάντας διασπείρασα τὸν Εὐαγγελικὸν λόγον τῆς πίστεως, μετὰ πολλοῦ καιροῦ διάστημα ἐπανῆλθεν εἰς Παλαιστίνην καὶ διαμείνασα ὀλίγον καιρὸν μετὰ τῆς Παρθένου καὶ Θεοτόκου, ἔρχεται εἰς τὴν Ἀσίαν, διότι εἶχεν ἀκούσει ὅτι ἐκεῖ διέτριβε κηρύττων ὁ παρθένος καὶ ἐπιστήθιος Μαθητὴς λαχὼν εἰς κλῆρον τὸ ἐκεῖσε εὐαγγελικὸν κήρυγμα».

«Ἐκόμισε δὲ πρὸς αὐτὸν πλοῦτον τινὰ θαυμάσιον τὸν ἐρυθρόν, λέγω, λίθον ἐπὶ τοῦ ὁποίου, ὡς λέγεται, ἐτέθη νεκροπρεπῶς ἐξαπλωθεὶς ὁ Ζωοδότης Χριστός, μετὰ τὴν κατάβασιν ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ, καὶ ἐσαβανώθη, εἰς τὴν σινδόνα τυλιχθεὶς ὑπὸ τοῦ εὐσχήμονος Ἰωσήφ, ἐπὶ τοῦ ὁποίου λίθου φαίνεται καί τι θαυμαστόν· διότι καθαρώτατα διακρίνονται εἰσέτι ὥς τινες θρόμβοι στερεώτατα τυπωμένα καὶ ἀνεξάλειπτα τὰ δάκρυα τῆς Θεομήτορος, ὅταν ἐκείνη ἐχύνετο ἐπ’ αὐτοῦ καὶ ἤλειφε μύρα τὸν Υἱόν της καὶ μετέβαλε τὸ χρῶμα τοῦ λίθου εἰς τὸ φαιότερον· ὁ ὁποῖος λίθος μετεκομίσθη ὕστερον εἰς Κωνσταντινούπολιν, βασταζόντων τοῦτον τῶν εὐσεβῶν βασιλέων ἐπὶ τῶν ὤμων αὐτῶν».

(Ἐκ τοῦ ἐκδοθέντος ἐν Ἀθήναις ἐν ἔτει 1924 ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου βιβλίου τοῦ περιέχοντος τοὺς βίους καὶ Ἀκολουθίας τῶν Ἁγίων Σίμωνος τοῦ Μυροβλύτου καὶ Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, σελ. 193-194).

[4] Βλέπε καὶ εἰς τὴν 4ην τοῦ Μαΐου (ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»), ὅτε ἰδιαιτέρως τελεῖται ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου τῆς Ἁγίας ταύτης Μαγδαληνῆς, καὶ τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Λαζάρου.