Βίος καὶ πολιτεία τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Πανευφήμου Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.

Τότε ὁ ἄρχων, σὺν τῇ αὑτοῦ γυναικί, ἀπεκρίθησαν λέγοντες πρὸς αὐτήν· «Δύνασαι νὰ αἰτήσῃς παρὰ τοῦ Θεοῦ σου νὰ ἀποκτήσωμεν παιδίον; Καὶ ἐὰν μὲν τοῦτο ποιήσῃς, ἡμεῖς μεθ’ ὅλου τοῦ οἴκου μας θέλομεν πεισθῆ εἰς ὅλα τὰ ὑπὸ σοῦ διδασκόμενα καὶ κηρυττόμενα». Ὑπεσχέθη τότε ἡ Ἁγία καὶ δεηθεῖσα πρὸς τὸν Θεὸν ἐπέτυχε τοῦ σκοποῦ. Παρελθουσῶν δὲ ὀλίγων ἡμερῶν συνέλαβεν ἡ γυνή, ἰδὼν δὲ ὁ ἄρχων, ὅτι εἶναι ἀληθές, ἠβουλήθη νὰ ἀπέλθῃ εἰς τὴν Ρώμην πρὸς τὸν Ἀπόστολον Πέτρον, ὅπως μάθῃ ἐὰν εἶναι ἀληθῆ ὅσα λέγει καὶ διδάσκει ἡ Μαρία. Λέγει εἰς αὐτὸν ἡ γυνὴ αὐτοῦ· «Θέλω καὶ ἐγὼ νὰ ἔλθω μαζί σου εἰς τὴν Ρώμην, νὰ γνωρίσω τὸν Πέτρον». Τότε ἀποκριθεὶς ὁ ἄρχων εἶπεν εἰς αὐτήν· «Δὲν ἐπιτρέπεται εἰς σὲ τοιοῦτον ταξείδιον, ἵνα μὴ πάθῃς κακόν τι εἰς τὴν θάλασσαν, ἐπειδὴ εἶσαι ἔγκυος». Ἤρχισε τότε ἐκείνη νὰ κλαίῃ πικρῶς καὶ ὀδυνηρῶς, προσπίπτουσα δὲ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ ἐζήτει ἵνα ὑπάγουν ὁμοῦ. Ἡ δὲ μακαρία Μαρία ἔπεισε τὸν ἄρχοντα νὰ συμφωνήσῃ εἰς τὴν ἐπιθυμίαν ἐκείνης, καὶ ηὐλόγησεν αὐτοὺς λέγουσα· «Ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ ἔστω μεθ’ ὑμῶν». Ἐσφράγισε δὲ αὐτοὺς διὰ τοῦ σημείου τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἵνα μὴ ὁ ὑπεναντίος σκανδαλίσῃ αὐτοὺς ἐν τῇ ὁδῷ.

Ἡτοίμασαν λοιπὸν τὸ πλοῖον, καὶ ἀγοράσαντες ὅ,τι εἶχον ἀνάγκην τὰ ἔβαλον εἰς αὐτό, τὰ δὲ ἐπίλοιπα αὐτῶν παρέδωκαν εἰς τὰς χεῖρας τῆς Ἁγίας καὶ ἀνεχώρησαν. Πορευωμένων δὲ αὐτῶν πρὸς τὴν Ρώμην, ἔφθασεν ἡ ὥρα τῆς γεννήσεως αὐτῆς, γεννήσασα δὲ παιδίον ἄρρεν, ἀπέθανεν ἡ μήτηρ αὐτοῦ. Ἐνῷ δὲ οἱ ναῦται ἐβούλοντο νὰ ρίψωσιν αὐτὴν εἰς τὴν θάλασσαν, ὁ ἄρχων εὑρισκόμενος εἰς μεγάλην θλῖψιν καὶ ἀπορίαν περὶ τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ παιδίου, μὴ γνωρίζων τί νὰ πράξῃ, παρεκάλεσε τοὺς ναύτας ἵνα μὴ ρίψωσι τὰ νεκρὰ σώματα εἰς τὴν θάλασσαν, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ ὑπάγωσιν εἴς τινα ἐρημόνησον καὶ ἐκεῖ νὰ θάψωσιν αὐτήν, τοῦτο δὲ καὶ ἐποίησαν. Ἰδόντες λοιπὸν βουνόν τι εἰς τὴν θάλασσαν ἀπῆλθον ἐκεῖ, εὗρον δὲ ἔσωθεν σπήλαιον μικρόν, εἰς τὸ ὁποῖον εἰσελθόντες ἔθηκαν τὴν μητέρα μετὰ τοῦ βρέφους. Ὁ δὲ πατὴρ τούτου κλαύσας πικρῶς ἐσκέπασεν αὐτὰ διὰ τοῦ μανδηλίου αὐτοῦ, καὶ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ἐπορεύθη εἰς τὴν Ρώμην πρὸς τὸν Ἅγιον Ἀπόστολον Πέτρον, καὶ διηγήθη εἰς αὐτὸν πάντα ὅσα ἐποίησεν εἰς αὐτὸν Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ὡς καὶ περὶ τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ παιδίου αὐτοῦ καὶ πῶς ἀπέθανον, καὶ ἔθηκεν αὐτὰ εἰς τὸ σπήλαιον.


Ὑποσημειώσεις

[1] Κατὰ πᾶσαν πιθανότητα τὰ Μάγδαλα ἦσαν πολίχνη τῆς Γαλιλαίας, κειμὲνη εἰς τὴν δυτικὴν ὄχθην τῆς λίμνης Τιβεριάδος, ἐκεῖ ὅπου σήμερον εὑρίσκεται τὸ χωρίον Ἐλ-Μέτζ-ντέλ.

[2] Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἐν τῷ Συναξαριστῇ αὐτοῦ, εἰς τὴν μνήμην τῆς Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς ὑποσημειοῖ τὰ ἑξῆς· «Ἐκεῖνο δὲ ὅπερ γράφει Γεώργιος ὁ Κεδρηνὸς περὶ τῆς Μαγδαληνῆς Μαρίας, ὅτι ἐπῆγεν εἰς Ρώμην καὶ ἐνεκάλεσε τὸν Πιλᾶτον εἰς τὸν Τιβέριον καὶ ὅτι ὁ Τιβέριος ἔβαλε τὸν Πιλᾶτον εἰς βύρσαν (ἤτοι δέρμα ζῴου νεόγδαρτον) ὁμοῦ μὲ ἔχιδναν, πίθηκον καὶ πετεινόν, τοῦτο, λέγω, τὸ διήγημα δὲν παραδέχονταί τινὲς ὡς ἀληθές, καθότι ὁ Ζωναρᾶς ἐν τοῖς Χρονικοῖς βιβλ. ϛʹ λέγει ὅτι ὁ Πιλᾶτος προσκληθεὶς ὑπὸ τοῦ Τιβερίου εἰς Ρώμην, δὲν εὗρε ζῶντα τὸν Τιβέριον, ἀλλὰ τὸν διάδοχον τῆς βασιλείας ἐκείνου Καλλιγούλαν, ὑπὸ τοῦ ὁποίου ἐξωρίσθη εἰς τὴν Βίαιναν τῆς Γαλλίας, ὡς ἀναφέρει ὁ Ἄδων ἐν τοῖς Χρονικοῖς ἡλικίᾳ ζʹ, ἐκεῖ δὲ ἀπογνωσθεὶς ὁ Πιλᾶτος αὐτοεχειριάσθη, ἔν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ μαʹ (41) ὡς λέγει ὁ Εὐσέβιος βιβλίῳ βʹ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας κεφ. ζʹ καὶ ἐν τῷ Χρονικῷ».

[3] Τὸ ἀποστολικὸν ἔργον τῆς μακαρίας Μαγδαληνῆς Μαρίας δὲν περιορίζεται εἰς μόνα τὰ ἀναφερθέντα ἐν τῇ παρούσῃ βιογραφία περιστατικά, ἀλλ’ εἶναι κατὰ πολὺ μεγαλύτερον, διότι πλὴν τῆς Γαλλίας καὶ τὴν Ἰταλίαν διῆλθε κηρύττουσα καὶ τὴν Αἴγυπτον καὶ τὴν Φοινίκην καὶ τὴν Συρίαν καὶ τὴν Παμφιλίαν καὶ ἄλλας χώρας, καθὼς τοῦτο βεβαιοῖ καὶ ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος ὁ Ξανθόπουλος, ὅστις εἰς τὸ αὐτοῦ «Ἐγκώμιον πρὸς τὴν Ἁγίαν Μυροφόρον καὶ Ἰσαπόστολον Μαρίαν τὴν Μαγδαληνήν», ἐκτὸς τῶν ἄλλων, προσθέτει καὶ τὰς ἑξῆς πληροφορίας, ἅστινας καταχωρίζομεν ἐνταῦθα ἐν μεταφράσει ἐκ τοῦ ἀρχαίου κειμένου:

«Καὶ τὶς δύναται νὰ διηγηθῇ τὰς δυσκολίας ὅσαι ἔτυχον εἰς αὐτὴν κατὰ τὴν ὁδοιπορίαν; Καὶ πόσον πλῆθος προσείλκυσεν εἰς τὴν πίστιν διὰ τῆς σαγήνης τοῦ Εὐαγγελίου; Ταῦτα γνωρίζουσι καλῶς ὅσοι μελετῶσι σπουδαίως τὰ Χρονικὰ τῆς Ἰταλίας, εἰς τὰ ὁποῖα καὶ μέχρι σήμερον σῴζονται ἱστορίαι, ὅτι μεγάλως ἐδοξάσθη ἡ μακαρία παρὰ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ πρὸς αὐτὸν τὸν Καίσαρα Τιβέριον παρουσιασθεῖσα τόσον καλῶς ἐξετέλεσεν ὅσα διενοήθη, ὅσον δὲν ἦτο δυνατὸν ποτὲ νὰ πιστεύσῃ τις ὅτι κάλλιον τέλος θὰ ἐλάμβανον, ὅσα δηλαδὴ ἔπρεπε νὰ πάθωσι καὶ ἔπαθον οἱ σταυρώσαντες τὸν Χριστόν, ὁ Ἄννας, λέγω, καὶ ὁ Καϊάφας καὶ ὁ Πιλᾶτος, καθὼς ἱστοροῦσιν ἄνθρωποι φιλαληθέστατοι. Ὕστερον δὲ κατηχήσασα καλῶς τοὺς ἐκεῖ πιστοὺς καὶ εἰς τὴν πίστιν στερεώσασα, ἀφήσασα τὴν Ρώμην ἐξῆλθεν εἰς περιοδείαν».

«Διελθοῦσα εἶτα πᾶσαν τὴν Ἰταλίαν καὶ ὅλας τὰς πέριξ τῶν Γαλλιῶν χώρας, ἔπειτα δὲ ἐλθοῦσα καὶ εἰς τὴν Αἴγυπτον, τὴν ὁποίαν ὁ Νεῖλος ποτίζων κάμνει εὐφορωτάτην, ἔπειτα δὲ καὶ καὶ τὴν Φοινίκην καὶ τὴν Συρίαν καὶ αὐτὴν τὴν Παμφιλίαν περιελθοῦσα, καὶ εἰς πάντας διασπείρασα τὸν Εὐαγγελικὸν λόγον τῆς πίστεως, μετὰ πολλοῦ καιροῦ διάστημα ἐπανῆλθεν εἰς Παλαιστίνην καὶ διαμείνασα ὀλίγον καιρὸν μετὰ τῆς Παρθένου καὶ Θεοτόκου, ἔρχεται εἰς τὴν Ἀσίαν, διότι εἶχεν ἀκούσει ὅτι ἐκεῖ διέτριβε κηρύττων ὁ παρθένος καὶ ἐπιστήθιος Μαθητὴς λαχὼν εἰς κλῆρον τὸ ἐκεῖσε εὐαγγελικὸν κήρυγμα».

«Ἐκόμισε δὲ πρὸς αὐτὸν πλοῦτον τινὰ θαυμάσιον τὸν ἐρυθρόν, λέγω, λίθον ἐπὶ τοῦ ὁποίου, ὡς λέγεται, ἐτέθη νεκροπρεπῶς ἐξαπλωθεὶς ὁ Ζωοδότης Χριστός, μετὰ τὴν κατάβασιν ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ, καὶ ἐσαβανώθη, εἰς τὴν σινδόνα τυλιχθεὶς ὑπὸ τοῦ εὐσχήμονος Ἰωσήφ, ἐπὶ τοῦ ὁποίου λίθου φαίνεται καί τι θαυμαστόν· διότι καθαρώτατα διακρίνονται εἰσέτι ὥς τινες θρόμβοι στερεώτατα τυπωμένα καὶ ἀνεξάλειπτα τὰ δάκρυα τῆς Θεομήτορος, ὅταν ἐκείνη ἐχύνετο ἐπ’ αὐτοῦ καὶ ἤλειφε μύρα τὸν Υἱόν της καὶ μετέβαλε τὸ χρῶμα τοῦ λίθου εἰς τὸ φαιότερον· ὁ ὁποῖος λίθος μετεκομίσθη ὕστερον εἰς Κωνσταντινούπολιν, βασταζόντων τοῦτον τῶν εὐσεβῶν βασιλέων ἐπὶ τῶν ὤμων αὐτῶν».

(Ἐκ τοῦ ἐκδοθέντος ἐν Ἀθήναις ἐν ἔτει 1924 ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου βιβλίου τοῦ περιέχοντος τοὺς βίους καὶ Ἀκολουθίας τῶν Ἁγίων Σίμωνος τοῦ Μυροβλύτου καὶ Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, σελ. 193-194).

[4] Βλέπε καὶ εἰς τὴν 4ην τοῦ Μαΐου (ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»), ὅτε ἰδιαιτέρως τελεῖται ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου τῆς Ἁγίας ταύτης Μαγδαληνῆς, καὶ τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Λαζάρου.