Οἱ δὲ ἤρχισαν μὲ μεγάλην φωνὴν νὰ κράζουν· θανάτωσον αὐτόν, διότι εἶναι ἄξιος θανάτου· ὅτι καὶ ἑαυτὸν Υἱὸν Θεοῦ ἐποίησε, καὶ ἄλλους λόγους πολλοὺς εἶπεν ἅπας ὁ λαὸς κατὰ τοῦ κράτους σου λέγων, ὅτι ἐὰν δὲν σταυρώσῃς αὐτόν, δὲν εἶσαι φίλος τοῦ Καίσαρος· καὶ ὅτι πᾶς ὁ βασιλέα ἑαυτὸν ποιῶν, ἀντιλέγει εἰς τὸν Καίσαρα. Ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα ἀκούσας ἐγὼ περὶ τοῦ κράτους καὶ τῆς ἐξουσίας σου, ἠγωνιζόμην πολὺ νὰ ἀπολύσω αὐτόν. Ἰδὼν δὲ ὅτι οὐδὲν ὠφελοῦμαι, ἀλλὰ μᾶλλον θόρυβος γίνεται εἰς τὸν λαόν, ἔκρινα νὰ παραδώσω τὸν Ἰησοῦν εἰς θάνατον· ταῦτα δὲ ἔπραξα διὰ τὸν φόβον σου».

Τότε ὁ Καῖσαρ λέγει πρὸς τὸν Πιλᾶτον· «Ἄθλιε καὶ ταλαίπωρε, ἐπειδὴ ἐξουσίαν εἶχες νὰ ἀπολύσῃς αὐτόν, τίνος ἕνεκεν δὲν τὸν ἀπέλυσας;». Διέταξε τότε νὰ βάλωσι τὸν Πιλᾶτον εἰς φυλακήν, ἕως οὗ σκεφθῇ διὰ ποίου πικροῦ θανάτου νὰ θανατώσῃ αὐτόν, διὰ τὴν ἄδικον δίκην, τὴν ὁποίαν ἔκαμε κατὰ τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ δικαίου ἐκείνου καὶ ἀναμαρτήτου. Τότε οἱ τοῦ Καίσαρος ὑπηρέται, παραλαβόντες τὸν Πιλᾶτον, ὡδήγησαν αὐτὸν εἰς τὴν ἐξωτερικὴν φυλακήν· διότι αἱ φυλακαὶ τῆς Ρώμης ἦσαν ἔξωθεν τῆς πόλεως. Χρονοτριβήσαντος δὲ τοῦ Πιλάτου εἰς τὴν φυλακὴν ἐφρόντιζον ἐπιμελῶς οἱ γνώριμοι καὶ οἱ γνήσιοι φίλοι αὐτοῦ νὰ λυτρώσωσιν αὐτὸν ἐκ τῆς ζοφερᾶς ἐκείνης φυλακῆς· ἀλλὰ δὲν ἐτόλμων νὰ ὁμιλήσωσι περὶ αὐτοῦ εἰς τὸν Καίσαρα. Πλὴν μίαν τῶν ἡμερῶν, διὰ νὰ εὕρωσιν ἀφορμήν, ὠργάνωσαν κυνήγιον ἔξω τῆς Ρώμης πλησίον τῆς φυλακῆς, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτο φυλακισμένος ὁ Πιλᾶτος. Εἰς τὸ κυνήγιον δὲ αὐτὸ θὰ ἐπήγαιναν ὁμοῦ μετὰ τοῦ Καίσαρος, παρήγγειλαν δὲ εἰς τὸν Πιλᾶτον, ὅταν ἴδῃ τὸν Καίσαρα ἐκεῖ πλησιάσαντα, νὰ κύψῃ ἐκ τῆς θυρίδος ἱκετεύων καὶ παρακαλῶν ὅπως τύχῃ ἐλέους.

Ὅταν λοιπὸν ἤρχισαν νὰ κυνηγοῦν τὰ ἐκεῖ συνηγμένα ζῷα, ἤτοι λαγωούς, ἐλάφους καὶ εἴ τι ἕτερον γένος τῶν ζῴων ἔτυχε νὰ εὑρίσκεται εἰς ἐκείνην τὴν πεδιάδα, μία ἔλαφος, ὡραιοτέρα ὅλων τῶν ἄλλων, ἐμφανισθεῖσα εἰς τὸ μέσον, ἤρχισε νὰ τρέχῃ φεύγουσα δι’ ὅλων αὐτῆς τῶν δυνάμεων. Ἐλθοῦσα δὲ ἐπάνω τοῦ τείχους τῆς φυλακῆς, ἐστάθη ἐκεῖ. Ταύτην ἰδὼν ὁ Καῖσαρ, εὐθὺς τὴν κατεδίωξε καὶ ἠγωνίζετο ὅπως διὰ παντὸς τρόπου συλλάβῃ αὐτήν. Τότε ὁ Πιλᾶτος ἔκυψεν ἐκ τῆς θυρίδος, ἵνα ἱκετεύσῃ τὸν Καίσαρα, τὴν στιγμὴν ὅμως ἐκείνην ὁ Καῖσαρ εἶχε φθάσει πλησίον τῆς ἐλάφου καὶ ἔρριψε κατ’ αὐτῆς τὸ βέλος του, φυγὸν δὲ τοῦτο ἀπὸ τῆς χειρὸς αὐτοῦ ἔκρουσε τὸν Πιλᾶτον εἰς τὸ μέσον τῆς καρδίας καὶ οὕτως ἐτελειώθη διὰ πικροῦ θανάτου [2]. Ταῦτα μὲν οὕτως ἔχουν, ἡμεῖς δὲ εἰς τὸ προκείμενον ἐπανέλθωμεν.