Βίος καὶ πολιτεία τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Πανευφήμου Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.

Ἠνωχλεῖτο δὲ αὕτη ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ὑπὸ δαιμονίων ἑπτά, καὶ διὰ τῆς Χριστοῦ χάριτος λυτροῦται καὶ ἀπαλλάττεται αὐτῶν καὶ ἰατρεύεται. Δαιμόνια δὲ ἀκούων ἑπτά, ἐννόει τὰ τῶν ἑπτὰ ἀρετῶν ὑπάρχοντα ἐναντία πνεύματα. Δηλαδὴ πνεῦμα ἀφοβίας Θεοῦ, πνεῦμα ἀσυνεσίας, πνεῦμα ἀγνωσίας, πνεῦμα ψεύδους, πνεῦμα κενοδοξίας, πνεῦμα ἐπάρσεως, πνεῦμα κάλλους. Ταῦτα πάντα εἶναι ἐναντία καὶ ἀντίπαλα πασῶν τῶν ἀρετῶν. Καθότι πᾶσα ἁμαρτία ἔχει τὸν δαίμονα, ἤτοι τὸ ἐνεργοῦν αὐτὴν πνεῦμα. Ἐκ τούτων λοιπὸν τῶν ἑπτὰ πνευμάτων, τὰ ὁποῖα εἶχεν ἡ μακαρία, ἐλύτρωσεν αὐτὴν ὁ Κύριος καὶ ἐθεράπευσεν.

Ἀπαλλαγεῖσα λοιπὸν ἡ μακαρία Μαρία πάσης κακίας, ἐνέδυσεν ἑαυτὴν μὲ τὸ ἔνδυμα τῆς ἀγαθότητος καὶ ἠκολούθησε τὸν Χριστὸν ὡς μαθήτρια καὶ Διάκονος, μέχρι τοῦ πάθους αὐτοῦ· καὶ τὰ τοῦ κόσμου ἅπαντα φθαρτὰ εἰς οὐδὲν λογισαμένη, καὶ πλοῦτον καὶ δόξαν καὶ ὡραιότητα καὶ εἴ τι ἕτερον ὅμοιον μὲ ταῦτα βδελυξαμένη παντελῶς, ἐγένετο Μυροφόρος ὁμοῦ μετ’ ἄλλων γυναικῶν, διὰ τὴν αἰτίαν δὲ ταύτην ἠγάπησεν αὐτὴν ὁ Δεσπότης Χριστός. Ἀλλὰ καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος προσέλαβεν αὐτὴν σύντροφον καὶ συνοδοιπόρον, ὅταν ἐπορεύετο εἰς τὸν τάφον. Αὕτη πρώτη τῶν ἄλλων Μυροφόρων εἶδε τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου μετὰ τῆς Θεοτόκου, καὶ ἐφίλησε τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου καὶ ἐψηλάφησεν αὐτόν. Ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ καιρῷ τῆς Ἀναστάσεως εἶδε τὸ μεσονύκτιον Ἄγγελον ὡς ἀστραπήν, ὁ ὁποῖος ἐκύλισε τὸν λίθον τοῦ μνήματος καὶ τότε ἔσπευσε νὰ εὐαγγελισθῇ εἰς τοὺς Μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου εἰποῦσα καὶ εἰς αὐτὸν τὸν Πέτρον τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα.

Αὕτη ἡ Ἁγία κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Ἁγίας Ἀναστάσεως ἦλθε πολλάκις εἰς τὸ μνημεῖον μεθ’ ἑτέρων γυναικῶν, δεικνύουσα τὸν τάφον κενόν. Ἀκόμη δὲ καὶ μαζὶ μὲ τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἰωάννην ἦλθεν εἰς τὸ μνημεῖον· ἔπειτα δὲ πάλιν εἶδε δύο Ἀγγέλους κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην εἰς τὸν τάφον, ἕνα πρὸς τὴν κεφαλήν, καὶ ἕνα πρὸς τοὺς πόδας, οἵτινες καὶ ἐλάλησαν εἰς αὐτὴν λὲγοντες· «Τίνα ζητεῖς;». Ἀλλὰ καὶ τὸν Κύριον εἶδε νομίσασα αὐτὸν ὡς κηπουρόν· διὸ καὶ ὠνειδίσθη παρὰ Κυρίου καὶ ἤκουσε τὸ «Μή μου ἅπτου», ὅταν ἐγνώρισεν αὐτόν. Μετὰ δὲ ταῦτα ἦτο εἰς Ἱεροσόλυμα ὁμοῦ μὲ ἄλλας γυναῖκας, ἕως τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.


Ὑποσημειώσεις

[1] Κατὰ πᾶσαν πιθανότητα τὰ Μάγδαλα ἦσαν πολίχνη τῆς Γαλιλαίας, κειμὲνη εἰς τὴν δυτικὴν ὄχθην τῆς λίμνης Τιβεριάδος, ἐκεῖ ὅπου σήμερον εὑρίσκεται τὸ χωρίον Ἐλ-Μέτζ-ντέλ.

[2] Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἐν τῷ Συναξαριστῇ αὐτοῦ, εἰς τὴν μνήμην τῆς Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς ὑποσημειοῖ τὰ ἑξῆς· «Ἐκεῖνο δὲ ὅπερ γράφει Γεώργιος ὁ Κεδρηνὸς περὶ τῆς Μαγδαληνῆς Μαρίας, ὅτι ἐπῆγεν εἰς Ρώμην καὶ ἐνεκάλεσε τὸν Πιλᾶτον εἰς τὸν Τιβέριον καὶ ὅτι ὁ Τιβέριος ἔβαλε τὸν Πιλᾶτον εἰς βύρσαν (ἤτοι δέρμα ζῴου νεόγδαρτον) ὁμοῦ μὲ ἔχιδναν, πίθηκον καὶ πετεινόν, τοῦτο, λέγω, τὸ διήγημα δὲν παραδέχονταί τινὲς ὡς ἀληθές, καθότι ὁ Ζωναρᾶς ἐν τοῖς Χρονικοῖς βιβλ. ϛʹ λέγει ὅτι ὁ Πιλᾶτος προσκληθεὶς ὑπὸ τοῦ Τιβερίου εἰς Ρώμην, δὲν εὗρε ζῶντα τὸν Τιβέριον, ἀλλὰ τὸν διάδοχον τῆς βασιλείας ἐκείνου Καλλιγούλαν, ὑπὸ τοῦ ὁποίου ἐξωρίσθη εἰς τὴν Βίαιναν τῆς Γαλλίας, ὡς ἀναφέρει ὁ Ἄδων ἐν τοῖς Χρονικοῖς ἡλικίᾳ ζʹ, ἐκεῖ δὲ ἀπογνωσθεὶς ὁ Πιλᾶτος αὐτοεχειριάσθη, ἔν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ μαʹ (41) ὡς λέγει ὁ Εὐσέβιος βιβλίῳ βʹ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας κεφ. ζʹ καὶ ἐν τῷ Χρονικῷ».

[3] Τὸ ἀποστολικὸν ἔργον τῆς μακαρίας Μαγδαληνῆς Μαρίας δὲν περιορίζεται εἰς μόνα τὰ ἀναφερθέντα ἐν τῇ παρούσῃ βιογραφία περιστατικά, ἀλλ’ εἶναι κατὰ πολὺ μεγαλύτερον, διότι πλὴν τῆς Γαλλίας καὶ τὴν Ἰταλίαν διῆλθε κηρύττουσα καὶ τὴν Αἴγυπτον καὶ τὴν Φοινίκην καὶ τὴν Συρίαν καὶ τὴν Παμφιλίαν καὶ ἄλλας χώρας, καθὼς τοῦτο βεβαιοῖ καὶ ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος ὁ Ξανθόπουλος, ὅστις εἰς τὸ αὐτοῦ «Ἐγκώμιον πρὸς τὴν Ἁγίαν Μυροφόρον καὶ Ἰσαπόστολον Μαρίαν τὴν Μαγδαληνήν», ἐκτὸς τῶν ἄλλων, προσθέτει καὶ τὰς ἑξῆς πληροφορίας, ἅστινας καταχωρίζομεν ἐνταῦθα ἐν μεταφράσει ἐκ τοῦ ἀρχαίου κειμένου:

«Καὶ τὶς δύναται νὰ διηγηθῇ τὰς δυσκολίας ὅσαι ἔτυχον εἰς αὐτὴν κατὰ τὴν ὁδοιπορίαν; Καὶ πόσον πλῆθος προσείλκυσεν εἰς τὴν πίστιν διὰ τῆς σαγήνης τοῦ Εὐαγγελίου; Ταῦτα γνωρίζουσι καλῶς ὅσοι μελετῶσι σπουδαίως τὰ Χρονικὰ τῆς Ἰταλίας, εἰς τὰ ὁποῖα καὶ μέχρι σήμερον σῴζονται ἱστορίαι, ὅτι μεγάλως ἐδοξάσθη ἡ μακαρία παρὰ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ πρὸς αὐτὸν τὸν Καίσαρα Τιβέριον παρουσιασθεῖσα τόσον καλῶς ἐξετέλεσεν ὅσα διενοήθη, ὅσον δὲν ἦτο δυνατὸν ποτὲ νὰ πιστεύσῃ τις ὅτι κάλλιον τέλος θὰ ἐλάμβανον, ὅσα δηλαδὴ ἔπρεπε νὰ πάθωσι καὶ ἔπαθον οἱ σταυρώσαντες τὸν Χριστόν, ὁ Ἄννας, λέγω, καὶ ὁ Καϊάφας καὶ ὁ Πιλᾶτος, καθὼς ἱστοροῦσιν ἄνθρωποι φιλαληθέστατοι. Ὕστερον δὲ κατηχήσασα καλῶς τοὺς ἐκεῖ πιστοὺς καὶ εἰς τὴν πίστιν στερεώσασα, ἀφήσασα τὴν Ρώμην ἐξῆλθεν εἰς περιοδείαν».

«Διελθοῦσα εἶτα πᾶσαν τὴν Ἰταλίαν καὶ ὅλας τὰς πέριξ τῶν Γαλλιῶν χώρας, ἔπειτα δὲ ἐλθοῦσα καὶ εἰς τὴν Αἴγυπτον, τὴν ὁποίαν ὁ Νεῖλος ποτίζων κάμνει εὐφορωτάτην, ἔπειτα δὲ καὶ καὶ τὴν Φοινίκην καὶ τὴν Συρίαν καὶ αὐτὴν τὴν Παμφιλίαν περιελθοῦσα, καὶ εἰς πάντας διασπείρασα τὸν Εὐαγγελικὸν λόγον τῆς πίστεως, μετὰ πολλοῦ καιροῦ διάστημα ἐπανῆλθεν εἰς Παλαιστίνην καὶ διαμείνασα ὀλίγον καιρὸν μετὰ τῆς Παρθένου καὶ Θεοτόκου, ἔρχεται εἰς τὴν Ἀσίαν, διότι εἶχεν ἀκούσει ὅτι ἐκεῖ διέτριβε κηρύττων ὁ παρθένος καὶ ἐπιστήθιος Μαθητὴς λαχὼν εἰς κλῆρον τὸ ἐκεῖσε εὐαγγελικὸν κήρυγμα».

«Ἐκόμισε δὲ πρὸς αὐτὸν πλοῦτον τινὰ θαυμάσιον τὸν ἐρυθρόν, λέγω, λίθον ἐπὶ τοῦ ὁποίου, ὡς λέγεται, ἐτέθη νεκροπρεπῶς ἐξαπλωθεὶς ὁ Ζωοδότης Χριστός, μετὰ τὴν κατάβασιν ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ, καὶ ἐσαβανώθη, εἰς τὴν σινδόνα τυλιχθεὶς ὑπὸ τοῦ εὐσχήμονος Ἰωσήφ, ἐπὶ τοῦ ὁποίου λίθου φαίνεται καί τι θαυμαστόν· διότι καθαρώτατα διακρίνονται εἰσέτι ὥς τινες θρόμβοι στερεώτατα τυπωμένα καὶ ἀνεξάλειπτα τὰ δάκρυα τῆς Θεομήτορος, ὅταν ἐκείνη ἐχύνετο ἐπ’ αὐτοῦ καὶ ἤλειφε μύρα τὸν Υἱόν της καὶ μετέβαλε τὸ χρῶμα τοῦ λίθου εἰς τὸ φαιότερον· ὁ ὁποῖος λίθος μετεκομίσθη ὕστερον εἰς Κωνσταντινούπολιν, βασταζόντων τοῦτον τῶν εὐσεβῶν βασιλέων ἐπὶ τῶν ὤμων αὐτῶν».

(Ἐκ τοῦ ἐκδοθέντος ἐν Ἀθήναις ἐν ἔτει 1924 ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου βιβλίου τοῦ περιέχοντος τοὺς βίους καὶ Ἀκολουθίας τῶν Ἁγίων Σίμωνος τοῦ Μυροβλύτου καὶ Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, σελ. 193-194).

[4] Βλέπε καὶ εἰς τὴν 4ην τοῦ Μαΐου (ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»), ὅτε ἰδιαιτέρως τελεῖται ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου τῆς Ἁγίας ταύτης Μαγδαληνῆς, καὶ τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Λαζάρου.