Τούτων οὕτως ἐχόντων, ὅταν συνεπληρώθη ἡ Πεντηκοστή, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐγένετο ἡ ἐπιφοίτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ μὲν Ἀπόστολοι ἐπορεύθησαν εἰς τὸ κήρυγμα, ἡ δὲ Ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνή, σφοδροτέραν ἀγάπην πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐπιδεικνύουσα, ἐπορεύθη εἰς τὴν Ρώμην πρὸς τὸν Καίσαρα, φέρουσα ἀναφορὰν πρὸς αὐτόν, ἥτις ἔλεγεν· «Ὁ Πιλᾶτος, τὸν ὁποῖον ἀπέστειλας εἰς Ἱερουσαλὴμ ἡγεμόνα, ἔκαμε κρίσιν ἄδικον εἰς τὸν Ἰησοῦν τὸν Υἱὸν τῆς Μαρίας, ὁ ὁποῖος ἐποίει σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα εἰς τὸν λαόν, δίδων εἰς τοὺς τυφλοὺς ἀνάβλεψιν, ἐγείρων τοὺς νεκρούς, καθαρίζων τοὺς λεπρούς, ἐκβάλλων διὰ μόνου τοῦ λόγου δαιμόνια καὶ ἁπλῶς, πᾶσαν νόσον θεραπεύων. Οἱ δὲ ἀρχιερεῖς Ἄννας καὶ Καϊάφας, διὰ ζῆλον καὶ φθόνον παρέδωκαν αὐτὸν εἰς τὸν ἡγεμόνα Πιλᾶτον, ὅστις πολλὰ ἐξετάσας αὐτὸν καὶ μηδὲν ἄξιον θανάτου εὑρὼν εἰς αὐτὸν ἐσταύρωσεν αὐτόν. Τότε ἡ κτίσις ἰδοῦσα τὴν ἀδικίαν ἐσαλεύθη, ὁ ἥλιος ἠμαύρωσε τὰς ἀκτῖνας, ἡ δὲ σελήνη μετεβλήθη εἰς σκότος, ἡ γῆ ἐσείσθη, αἱ πέτραι διερράγησαν, τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω, καὶ οἱ νεκροὶ ἀνέστησαν».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ Καῖσαρ, καὶ ὅτι ἐγένετο κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν σκότος, τὸ ὁποῖον ἐγένετο εἰς ὅλον τὸν κόσμον, καὶ γράψας τὸν καιρόν, ἐγνώρισεν ὅτι τὸ ἀληθὲς λέγει ἡ γυνή· ὅθεν παραχρῆμα γράφει εἰς Ἱερουσαλήμ, ὅπως ἔλθῃ ὁ Πιλᾶτος εἰς τὴν Ρώμην, ὁμοίως νὰ ἔλθουν ταχέως καὶ οἱ ἀρχιερεῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου Ἄννας καὶ Καϊάφας. Καὶ ὁ μὲν Καϊάφας λέγουσιν ὅτι ἀπέθανεν εἰς τὴν Κρήτην, ὁ δὲ Ἄννας ἀνῆλθεν εἰς Ρώμην. Τότε ὁ Καῖσαρ ἐξέδωσεν ἀπόφασιν δι’ αὐτόν, ἵνα ἐκδάρωσι μίαν βουβάλαν, καὶ μὲ τὸ νωπὸν αὐτῆς δέρμα τυλίξωσιν αὐτόν, οὕτω δὲ τυλιγμένον στήσωσιν αὐτὸν εἰς τὸν ἥλιον. Τούτου λοιπὸν γενομένου ἔσφιγξεν αὐτὸν τὸ δέρμα καὶ ἀπέρρηξεν ὀδυνηρῶς τὴν ἐλεεινὴν αὐτοῦ ψυχήν. Διὰ δὲ τὸν Πιλᾶτον ἐπρόσταξεν ὁ βασιλεὺς νὰ τὸν φέρωσιν πρὸ τοῦ βήματος αὐτοῦ, ἵνα ἀπολογηθῇ διὰ τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον ἔκαμεν.

Εἶχε δὲ ὁ βασιλεὺς τὴν ἑξῆς συνήθειαν, ὅτι οὐδεὶς ἄξιος θανάτου ἐπετρέπετο νὰ ἴδῃ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἐὰν δὲ καὶ ἔβλεπεν αὐτό, συνεχωρεῖτο ἐκ τοῦ θανάτου. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἔμελλεν ὁ Πιλᾶτος νὰ ἴδῃ τὸ πρόσωπον τοῦ βασιλέως καὶ νὰ ἐρωτηθῇ ὑπ’ αὐτοῦ, πῶς ἐθανάτωσεν ἀδίκως τὸν ποιήσαντα τοσαῦτα θαύματα καὶ τέρατα εἰς τὸν λαόν, ἐποίησε πρῶτον ἀπόφασιν, ὅτι κἂν ἴδῃ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὁ Πιλᾶτος, οὐδεμίαν ἐλευθερίαν θέλει ἔχει.