Βλέπων δὲ ὁ ἔπαρχος ὅλην ὑγιᾶ καὶ φαιδρὰν εἰς τὸ πρόσωπον, ἐθαύμασεν εἰς αὐτὴν καὶ τῆς λέγει· «Βλέπεις, Μαρῖνα, πῶς οἱ μεγάλοι θεοὶ ἔχουν τὴν φροντίδα σου, καὶ σπλαγχνισθέντες εἰς τὸ κάλλος σου σὲ ἰάτρευσαν; πρέπει καὶ σὺ νὰ μὴ φανῇς εἰς τοὺς εὐεργέτας ἀχάριστος, ἀλλὰ νὰ τοὺς δώσῃς ἀξίαν ἀντάμειψιν, νὰ γίνῃς ἱέρειά των, νὰ θυσιάζῃς εἰς αὐτοὺς ὁμοῦ μὲ τὸν πατέρα σου». Λέγει εἰς αὐτὸν ἡ Ἁγία· «Ἐμὲ δὲν ἰάτρευσαν οἱ ἀναίσθητοι καὶ ἀνίσχυροι θεοί σου, ἀλλὰ ὁ ἀληθὴς καὶ μόνος Θεός, ὅστις θεραπεύει ψυχὰς καὶ σώματα, τὸν ὁποῖον θέλω λατρεύει πάντοτε. Τοῦτον πρέπει νὰ γνωρίσῃς καὶ σὺ καὶ αὐτὸν μόνον νὰ προσκυνῇς ὡς ἀθάνατον, νὰ μισήσῃς δὲ τῶν εἰδώλων τὴν πλάνην καὶ ματαιότητα».
Τότε προστάσσει ὁ τύραννος νὰ γυμνώσουν τὴν Ἁγίαν καὶ νὰ τὴν κρεμάσουν εἰς τὸ ξύλον, καὶ νὰ κατακαίουν μὲ λαμπάδας πυρὸς τὰς πλευρὰς καὶ τὸ στῆθός της. Ὑπέμενε δὲ ἡ Ἁγία τὰς ἀλγηδόνας καὶ τοὺς πόνους ὥραν πολλὴν καταφλεγομένη· προσηύχετο δὲ μὲ τὴν καρδίαν ἥσυχα, εὐχαριστοῦσα τὸν Κύριον. Μετὰ ταῦτα ἔφεραν εἰς τὸ μέσον ἕνα μεγάλον λέβητα, τὸν ὁποῖον ἐγέμισαν νερόν· καταβιβάσαντες δὲ ἀπὸ τὸ ξύλον τὴν Μάρτυρα, ἔδεσαν αὐτὴν ἰσχυρῶς καὶ τὴν ἐβούτηξαν εἰς τὸν λέβητα κατακέφαλα, διὰ νὰ πνιγῇ εἰς τὰ ὕδατα. Ἀλλ’ εἰς μάτην ἐκοπίαζον οἱ ἀνόητοι· ὅτι ὅταν τὴν εἰσῆγον ἐντὸς ἐβόησε λέγουσα· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὅστις ἔλυσας τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου καὶ τοὺς νεκροὺς ἐξανέστησας, Σύ, παντοδύναμε, ἐπίβλεψον καὶ εἰς τὴν δούλην σου, καὶ τὰ δεσμά μου διάρρηξον· ἂς γίνῃ δὲ τοῦτο τὸ ὕδωρ εἰς ἐμὲ εἰς ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς ἀναπλήρωσιν τοῦ ἐπιθυμουμένου μου Βαπτίσματος, ἵνα ἐκδυθῶ τὸν παλαιὸν καὶ φθειρόμενον ἄνθρωπον καὶ ἐνδυθῶ τὸν καινὸν καὶ ἀθάνατον».
Οὕτω προσευχομένην ἔρριψαν τὴν Ἁγίαν εἰς τὸ σκεῦος ἐκεῖνο τοῦ ὕδατος· παρευθὺς δὲ σεισμὸς μέγας ἐγένετο καὶ ἐφάνη πάλιν ἡ πρώτη περιστερὰ ἐπάνω τοῦ ὕδατος, βαστάζουσα εἰς τὸ στόμα στέφανον. Αὐτὴν τὴν ὥραν ἐφάνη καὶ ὁ πύρινος στῦλος, ἐπάνω δὲ τούτου Σταυρὸς κατὰ τὸν τύπον, ὅπως ἄνω ἐγράψαμεν. Τούτου γενομένου ἐξῆλθεν ἡ Ἁγία ἀπὸ τὰ ὕδατα ἐλευθέρα, διότι ὅλα τὰ δεσμά της ἐλύθησαν, ἵστατο δὲ μὲ ἀγαλλίασιν ἄφραστον δοξάζουσα τὴν Παναγίαν Τριάδα καὶ ἐξ ὅλης ψυχῆς αὐτὴν ἐμεγάλυνεν, ὅτι ἐβαπτίσθη ἀμέσως ὑπ’ αὐτῆς κατὰ τὸν πόθον της καὶ ὑπερφυῶς ἐφωτίσθη. Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο τὸ θαυμάσιον ἔγινε τότε εἰς τὴν Ἁγίαν, ἀλλὰ καὶ ἕτερον ἐξαίρετον· ἤτοι ἐκάθισεν ἡ περιστερὰ εἰς τὴν κεφαλὴν τῆς Μάρτυρος, βαστάζουσα ἐκεῖνον τὸν ἀμάραντον στέφανον καὶ λέγει πρὸς αὐτὴν μὲ φωνὴν γλυκυτάτην· «Εἰρήνη σοι, δούλη τοῦ Θεοῦ· ἔχε θάρρος, καὶ δέξου ἀπὸ τὴν δεξιὰν τοῦ Ὑψίστου τοῦτον τὸν οὐράνιον στέφανον».