Τῇ ΙΖ’ (17ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη της Ἁγίας καὶ καλλινίκου Μάρτυρος ΜΑΡΙΝΗΣ.

Ταῦτα μοὶ φαίνεται ὅτι ἐδήλουν τὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος μυστήριον· τὸ μὲν φῶς ἐσήμαινε τὴν δόξαν τοῦ Πατρός· ὁ Σταυρὸς τὸν ἐσταυρωμένον Χριστόν· καὶ ἡ περιστερὰ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Καταβᾶσα δὲ ἡ περιστερὰ ἦλθε πλησίον τῆς Ἁγίας καὶ τῆς λέγει· «Χαῖρε, Μαρῖνα, ἡ λογικὴ περιστερὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐνίκησας τὸν πονηρὸν καὶ τὸν ἐχθρὸν κατήσχυνας· χαῖρε δούλη πιστὴ καὶ ἀγαθὴ τοῦ Κυρίου σου, τὸν ὁποῖον ἐπόθησας ἐξ ὅλης καρδίας σου καὶ ἐμίσησας πᾶσαν ἀπόλαυσιν πρόσκαιρον. Χαῖρε καὶ εὐφραίνου, ὅτι ἔφθασεν ἡ ἡμέρα νὰ λάβῃς τῆς νίκης τὸν στέφανον καὶ νὰ εἰσέλθῃς ἀξιόχρεως ἐστολισμένη μὲ τὰς φρονίμους παρθένους εἰς τὸν νυμφῶνα τοῦ νυμφίου καὶ βασιλέως σου».

Μὲ τοὺς λόγους τούτους, ὅπου ἐλαλήθησαν οὐρανόθεν εἰς τὴν Ἁγίαν, ἀνεκαινίσθη τὸ σαρκίον αὐτῆς με τὴν δρόσον τοῦ Παναγίου Πνεύματος· ὅλαι δὲ αἱ πληγαί της τελείως ἐθεραπεύθησαν τόσον, ὥστε οὔτε σημεῖον τραύματος δὲν ἔμεινε ποσῶς εἰς τὸ σῶμά της. Ὅθεν ἐνεπλήσθη πλείστης χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως καὶ ἐξωμολογεῖτο εὐφραινομένη, μεγαλοφώνως λέγουσα· «Εὐλογήσω σε, Κύριε, ὑμνήσω σε ὁ Θεός μου, καὶ δοξάσω τὸ ὄνομά σου, ὅτι ἔκαμες εἰς ἐμὲ τὴν ἀναξίαν δούλην σου θαυμάσια πράγματα. Ὑψώσω σε, Κύριε, καὶ αἰνέσω σε, ὅτι ἠλέησας καὶ ἰάτρευσας τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμά μου, καὶ δὲν μὲ παρέδωκας εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν μου, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπέρογκον τῆς φαντασίας τοῦ ὀλεθριωτάτου δράκοντος μοῦ ἔδειξες, καὶ τοῦτον μὲ τοὺς ἄλλους θανατηφόρους ὄφεις καὶ δαίμονας εἰς τὰς ἀβύσσους ἐβύθισας. Τώρα δὲ πάλιν ἀγαλλιασθεῖσα τῷ πνεύματι ἐπὶ σοὶ τῷ Θεῷ καὶ Σωτῆρί μου, ζητῶ ἄλλην μίαν χάριν ἀπὸ τὴν ἀγαθοτάτην του χρηστότητα, νὰ μὲ ἀξιώσῃς νὰ ἀναγεννηθῶ μὲ τὸ λουτρὸν τοῦ ἁγίου σου Βαπτίσματος, διὰ νὰ τελειωθῶ μὲ τὸ ὕδωρ τῆς παλιγγενεσίας, καθὼς ἡγιάσθην μὲ τὸ αἷμα τῆς ἀθλήσεως, νὰ γίνω ἀξία τῆς εἰσόδου τῶν Ἁγίων σου· ὅτι σὺ εἶσαι μόνος Ἅγιος ἀληθῶς καὶ ἐν Ἁγίοις ἀναπαυόμενος καὶ ἐνδοξαζόμενος, σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρί, καὶ τῷ ζῳοποιῷ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν».

Οὕτω προσηύχετο καθ’ ὅλην τὴν νύκτα ἡ Ἁγία εἰς τὴν φυλακὴν ἀγαλλομένη και δοξάζουσα τον Θεόν. Το δὲ πρωῒ καθίσας εἰς τὸν θρόνον ὁ ἔπαρχος ἔμπροσθεν ὅλου τοῦ λαοῦ τῆς πόλεως διέταξε καὶ ἔφεραν ἐκεῖ τὴν Μάρτυρα.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐπειδή τινες ἐναντιώνονται λέγοντες, ὅτι τὰ πνεύματα καὶ οἱ δαίμονες δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πάθωσι σωματικόν τι πάθος, ὡς ἄϋλα καὶ ἀσώματα, τούτου ἕνεκα ὑποσημειοῦμεν ἐνταῦθα τὰ ἑλληνιστὶ γεγραμμένα εἰς τὸν κατὰ πλάτος ἑλληνικὸν Βίον τῆς Ἁγίας, ἅπερ ἔχουσιν οὕτω· «Καὶ θαυμαστὸν οὐδέν, εἰ πνεῦμα ὢν (ὁ δαίμων δηλαδὴ) κρατεῖται καὶ τἄλλα πάσχει ὡς ἀνδράποδον. Τὴν μὲν γὰρ (Ἁγίαν Μαρῖναν), τῷ τοῦ κρείττονος ἔρωτι καὶ τῇ ἀποσπάσει τῶν γηΐνων εἰς ἄϋλον τάξιν μεταβεβηκυῖαν, εἰκὸς δῶρον εἰληφέναι παρὰ Θεοῦ τοσοῦτον δύνασθαι, ἐκεῖνον δὲ (τὸν δαίμονα) πεφυκέναι πάσχειν δεόντως καὶ τῶν ἀλγεινῶν ἔχειν αἴσθησιν, εἰς ὕλην ἄνωθεν ρεύσαντα, καὶ σωματικῆς παχύτητος ἐρασθέντα καὶ ἀναπλησθέντα. Ὃν γὰρ σωμάτων αἱροῦσιν ἡδοναὶ καὶ πάθη σωμάτων αἱροῦσι καὶ ἀδυνατόν τινα πεφυκέναι θἀτέρου τῶν ἐναντίων αἴσθησιν ἔχειν θἀτέρου δὲ μή. Ἅπας γάρ τις πρὸς τὰ τοιαῦτα ἐπίσης ἔχων ὁρᾶται, καὶ οὐκ ἔστιν ὅπου διαπίπτων ὁ λόγος εὑρίσκεται. Ὅθεν κἀκεῖνος (ὁ δαίμων δηλαδὴ) ὑλαῖος γενόμενος, πάσχει πρὶν ἤ τι δρᾶσαι κακόν καὶ ἀπαγορεύει τοῦ λοιποῦ δι’ αὐτοῦ προσιέναι, ἔργῳ διδαχθείς, ὅσην μὲν παρὰ Χριστοῦ περιβέβληνται δύναμιν οἱ γνησίως ἠκουλουθηκότες αὐτῷ, ὅσην δὲ πάλιν ἐκεῖνος τὴν ἀσθένειαν ἔχει, τραχηλιάσας κατὰ τοῦ πεποιηκότος καὶ ἀποστάτης γενόμενος».

Ἔφη δὲ καὶ ὁ Σιναΐτης Γρηγόριος περὶ τῶν δαιμόνων· «Νόες ὄντες ποτὲ καὶ αὐτοί, καὶ τῆς ἀϋλίας ἐκείνης καὶ λεπτότητος ἐκπεσόντες, ὑλικήν τινα παχύτητα ἕκαστος κέκτηται, κατὰ τὴν ἕξιν ἢ ἐνέργειαν σωματούμενος, ἣν ἐνεργῶν πεποίηται» (Κεφ. ρκγʹ ἐν τῇ Φιλοκαλίᾳ).