ΜΑΡΙΝΑ ἡ μακαρία κόρη καὶ καλλιπάρθενος Μάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν Ἀντιόχειαν τῆς Πισιδίας, τὸν καιρὸν Διοκλητιανοῦ ἢ Κλαυδίου Καίσαρος ἐν ἔτει σο’ (270), ἀπὸ γονεῖς περιφανεῖς. Ὁ πατὴρ αὐτῆς ἦτο ἱερεὺς τῶν εἰδώλων ἐπίσημος καὶ εἰς ὅλην τὴν πόλιν αἰδέσιμος, Αἰδέσιος δὲ καὶ τὸ ὄνομα. Ἦτο δὲ ἡ κόρη μονογενὴς θυγάτηρ τοῦ πατρὸς αὐτῆς, ὀλίγας δὲ ἡμέρας μετὰ τὴν γέννησιν αὐτῆς ἀπέθανεν ἡ μήτηρ της. Ἔδωκε τότε ὁ Αἰδέσιος τὸ βρέφος εἴς τινα γυναῖκα, ἵνα τὸ θηλάζῃ, ἥτις κατώκει ἔξω τῆς πόλεως δεκαπέντε στάδια.
Τοῦτο δὲ ἴσως ἦτο οἰκονομία Θεοῦ, νὰ δοθῇ ἐκεῖ ἔξωθεν τὸ κοράσιον ὅτι ἐκεῖ ἦσαν Χριστιανοί· ὅταν δὲ ἡλικιώθη ὀλίγον καὶ ὡμίλει, ἤκουσεν ἀπό τινας τὸν λόγον τῆς τοῦ Χριστοῦ πίστεως· ἐπειδὴ δὲ ἔτυχεν ἐκ φύσεως ἀγαθῆς ψυχῆς καὶ καλῆς προαιρέσεως, ἔτι δὲ καὶ συνετὴ περισσῶς καὶ φρόνιμος, ἐδέχθη τὸν σωτήριον λόγον εἰς τὴν καρδίαν της εὐθὺς ὡς ἤκουσεν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἀγαθὸς Θεός, αἰώνιος καὶ πολυεύσπλαγχνος καὶ ἔγινε διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων ἄνθρωπος· σταυρωθεὶς δὲ ἑκουσίως ἀνέστη ἐνδόξως καὶ ἀνελθὼν εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἐτίμησε μὲ τὴν πατρικὴν συνεδρίαν τὴν φύσιν τῆς ἀνθρωπότητος. Αὐτὰ καὶ ἕτερα ὅμοια ἀκοῦον τὸ χαριτωμένον κοράσιον ἐρρίζωσεν εἰς τὴν ψυχήν της ὁ σπόρος τῆς πίστεως ὡς κόκκος σινάπεως, συνεργούσης τῆς θείας χάριτος, μὲ τὸν καιρὸν δὲ ἀπέδωκε τὸν καρπόν, ὡς εὔκαρπος γῆ καὶ καλλίστη, ἑκατοντατλάσιον, αὐξάνουσα τὴν ὀρθόδοξον πίστιν μὲ τὸ μαρτύριον, καθὼς θέλετε ἀκούσει κατωτέρω σαφέστερον.
Ὅσον ἐπρόκοπτεν ἡ κόρη εἰς τὴν ἡλικίαν τοῦ σώματος, τοσοῦτον ηὔξανεν ἡ γνῶσις καὶ φρονησις αὐτῆς, ἐφλόγιζε δὲ ὁ πόθος τοῦ Χριστοῦ τὴν καρδίαν της καὶ καθ’ ἡμέραν προσηύχετο πρὸς αὐτόν, νὰ τὴν ἀξιώσῃ νὰ γίνῃ κοινωνὸς τῶν Μαρτύρων καὶ μέτοχος. Ὄχι δὲ μόνον εἰς τὴν ψυχὴν ἐμελέτα ταῦτα ἡ θεοφώτιστος, ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ λόγου τὰ ἔλεγεν εἰς ἕκαστον, τὸν ὁποῖον ἔβλεπε· ὡμολόγει δὲ εἰς ὅλους ὅτι ἦτο Χριστιανή, ὑβρίζουσα τὰ εἴδωλα. Διὰ ταῦτα καὶ ὁ ψευδώνυμος πατὴρ αὐτῆς, ὁ ἀναιδὴς Αἰδέσιος, τὴν ἐμίσησεν ὁλοψύχως, ἀκούσας τὴν ὁμολογίαν αὐτῆς καὶ δὲν ἤθελε κἂν νὰ τὴν ἴδῃ εἰς τὸ πρόσωπον, ἀλλὰ τὴν ἔκαμεν ἀπόκληρον.