Ἀλλὰ μὲ πολλὴν παρρησίαν τοῦ ἀπεκρίθη λέγουσα· «Μὴ ἔχῃς τινὰ ἐλπίδα ματαίως, ἡγεμών, εἰς ἐμέ, νὰ δειλιάσω ποσῶς τὰ κολαστήρια, ὅτι δὲν θέλει μὲ χωρίσει ἀπὸ τὸν Χριστὸν καμμία θλῖψις, λιμός, πῦρ, ξίφος καὶ ἄλλη χαλεπωτέρα βάσανος, οὔτε βίαιος καὶ πολυώδυνος θάνατος· οὔτε πάλιν ἀπολαύσεις χρυσίου καὶ ἄλλου πλούτου καὶ τιμῆς θὰ μὲ δελεάσωσιν, ἐπειδὴ ὅλα ταῦτα εἶναι φθαρτὰ καὶ πρόσκαιρα, ἡ δὲ ψυχὴ εἶναι ἀθάνατος καὶ ποθεῖ τὰ αἰώνια. Διὰ τοῦτο ἡμεῖς οἱ Χριστιανοὶ καταφρονοῦμεν ὡς φρόνιμοι τὰς παρούσας ἀπολαύσεις, ὡς προσωρινὰς καὶ προσκαίρους, ὑπομένοντες τὰ λυπηρὰ καὶ ὀδυνηρὰ τῆς μιᾶς ἡμέρας, διὰ νὰ ἔχωμεν ζωὴν ἀθάνατον μετὰ θάνατον καὶ ἀπόλαυσιν αἰώνιον. Ἂν δὲ νομίζῃς ὅτι ψεύδομαι, ἐδῶ εἶμαι, καὶ δοκίμασόν με ἵνα γνωρίσῃς καὶ μὲ τὸ ἔργον τὴν ἀλήθειαν. Δεῖρέ με, σφάξον, κατάκαυσον, πνίξον καὶ παίδευσόν με μὲ κολαστήρια μύρια· ὅσον θέλεις μὲ βασανίσει χειρότερα, τόσον περισσότερον θέλει μὲ δοξάσει ὁ Χριστὸς εἰς τὴν μέλλουσαν ζωὴν καὶ μακαριότητα. Πολλάκις δὲ μᾶς δίδει καὶ ἀπ’ ἐδῶ μικρὰν παράκλησιν εἰς ἀρραβῶνα τῆς μελλούσης ἀγαλλιάσεως καὶ μᾶς ἐξάγει ἀπὸ τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, μᾶς λυτρώνει ἀπὸ τὸ πῦρ καὶ ἀπὸ ἄλλας κολάσεις εἰς αἰσχύνην σας καὶ κατάκρισιν. Δὲν λυποῦμαι λοιπὸν ζωὴν πρόσκαιρον, ἀλλὰ παραδίδω προθύμως τὸ σῶμα εἰς τὸν θάνατον, διὰ τὸν ἀθάνατον Θεὸν καὶ Δεσπότην μου, καθὼς καὶ αὐτὸς διὰ τὴν ἀγάπην μου ἐσταυρώθη ὁ ἀναμάρτητος».
Αὐτὰ καὶ ἄλλα πλείονα ἀκούσας ὁ τύραννος, ἐξεμάνη ἀπὸ τὸν θυμὸν ἡ ὀργίλος καὶ θηριώδης καρδία του. Πλὴν ἔχων ἀκόμη ὀλίγην ἐλπίδα νὰ τὴν δελεάσῃ ὡς γυναῖκα ἁπλῆν καὶ ἀπονήρευτον, δὲν ἐφανέρωσε τὸν θυμόν του, ἀλλὰ τὴν ἐκολάκευε λέγων· «Παρακαλῶ, Μαρῖνα, προσκύνησον τοὺς θεούς, ἵνα λυτρωθῇς ἀπὸ δεινὰ κολαστήρια, καὶ σοῦ ὑπόσχομαι νὰ σὲ πάρω διὰ γυναῖκά μου, νὰ δοξασθῇς ὑπὲρ ὅλας τὰς γυναῖκας τῆς πόλεως καὶ νὰ ἔχῃς πᾶσαν ἀπόλαυσιν».
Αὐτὰ καὶ ἕτερα παρόμοια ἐφλυάρει ὁ ἀφρονέστατος μάταια. Ἔπειτα βλέπων ὅτι τὸν ἐνέπαιζεν ἡ Ἁγία καὶ κατεφρόνει τους λόγους του, δὲν ἠδυνήθη πλέον νὰ κρύψῃ τὴν ἔνδοθεν θηριότητα, ἀλλὰ προστάσσει τοὺς στρατιώτας νὰ τὴν γυμνώσουν καὶ νὰ τὴν δείρουν μὲ ραβδία σκληρὰ ἀσπλάγχνως· τόσον δὲ σκληρῶς τὴν ἔδειραν, ὥστε ἐκοκκίνισεν ἡ γῆ ὅλη ἀπὸ τὰ αἵματα, διότι ἦσαν τὰ ραβδία μὲ ἀκάνθας καὶ κατεξέσχιζαν τὰς σάρκας της.